Eleeke schreef:Dan heb je er hier een die vind dat we niet zo moeten zeuren.
en dan heb ik het niet over misstanden, want die zijn vreselijk maar wel over die andere zaken.
Ik zag dat je het vergeleek meteen gesprek met de oncoloog, ik vind dat geen goede vergelijking.
Je kan het vergelijken met een auto ongeluk waarvan de artsen het leven van de patiënt willen redden.
Het gaat hier om ontzettend acute situaties.
Ik en zeker m’n kind hadden niet eens meer geleefd als ze naar mijn hadden geluisterd toen ik na 24 uur rug weeen, een kind DA al uren benauwd was en pas tijdens de uitdrijving een sterrenkijker bleek elke behandeling weigerde.
Ik weigerde weeen opwekkers ze moesten me met rust laten en van me afblijven.
Op hun allerliefst, ik hoor ze het nog zeggen eerst tegen m’n man en toen tegen mij: we gaan dit nu echt doen, het moet...je kind moet NU komen.
Vol liefde en empathie maar niet naar mij geluisterd.
En ik wilde pijnstiller ,mocht niet meer... baby kwam eraan..
Dat bleek achteraf anders, hebben ze keurig sorry voor gezegd, maar dat konden ze niet weten. Gemiddeld kind is er binnen een uur met negen cm ontsluiting.
Ook de knip wilde ik niet, maar daar hebben ze een totaal ruptuur mee voorkomen ( knip en alsnog gescheurd aan de andere kant)
Andere bevalling 24 jaar geleden was ook wel heel naar, opgewekt want gebroken vliezen 48 uur, en in mijn eentje (met man) in het ziekenhuis, ik was pas 22.
Ook excuses gehad, naast met werd een kindje doodgeboren , alle aandacht ging naar hun en mij keken ze af en toe op een monitor terwijl ik een weeenstorm had.
Was het naar, ja heel erg, maar man dat noem je toch niemand kwalijk.
Het was toen nog normaal dat je kind niet bij je sliep in. De nacht in het ziekenhuis, en ze hebben haar de fles gegeven ipv gebracht voor borstvoeding.... woest was ik
Dat vindt ik dus iets anders, dan is er geen spoed en geen levens op het spel.
Dus geen spoed= zelf beslissen
Wel spoed: helaas pindakaas , je hebt even geen controle meer, dat is naar, traumatiserend zelfs, maar wat mij betreft geen reden om het te veranderen.
Nogmaals echte misstanden uitgesloten daar moet altijd aan gewerkt worden.
Het aantal situaties waarbij daadwerkelijk sprake is van spoed als in een auto-ongeluk is in de geboortezorg echt minimaal. Als je de verhalen leest onder #genoeggezwegen dan is er echt maar een handjevol waar er écht spoed is.
In die situaties voorziet de wet WGBO ook en mag je bijvoorbeeld dmv opting out behandelen. Waarbij je dus meer dwingend te werk gaat.
Maar dat is echt wezenlijk anders dan een vrouw een zak weeenopwekkers geven en zeggen dat het een zoutoplossing is, iemand met 3 man op bed vastpinnen om een catheter in te brengen omdar ze te vaak gaat plassen, of iemand zeggen “als je nu geen CTG toelaat, dan krijg je geen zorg meer en vertrekken we”.
Maar de volledige controle uit handen nemen is in de praktijk gewoon wettelijk niet toegestaan en wat mij betreft dus altijd een misstand. Maar je hoeft bij een wegvallende hartslag echt niet foldertjes tevoorschijn te halen over de CTG en wat die doet.
Napie schreef:Ik stop met lezen in dit topic want ik krijg steeds minder zin om mijn werk te blijven doen. Ik wordt er oprecht verdrietig van. Alles lijkt over 1kam geschoren en ik vind de voorbeeld extreem beschreven en zeker bang makend voor vrouwen die nog moeten bevallen. Voorbeelden als gedwongen ruggenprikken, cattheters en gedwongen kolven met een te kleine kolf. Ja sorry hoor, dit gaat mij te ver. Zo is de praktijk niet en ik heb in drie verschillende ziekenhuizen gewerkt ( allemaal kleine ziekenhuizen met verloskundigen en geen arts assistenten) maar van dwang is geen sprake. Ja, we moeten wel eens handelen waarbij we niet eerst overleg kunnen hebben over wat we gaan doen, wat de alternatieven zijn en wat de gevolgen. Het gevolg van is een kind met een slechte start of een moeder met bloedingen. Heb vertrouwen in je zorgverleners. Er staat jaren aan specialisatie en opleiding aan je bed en we hebben allemaal 1 doel: een gezond gezin, een mooie bevalling. Nooit op tijd klaar zijn omdat onze dienst er bijna op zit.
Ik werk in de zorg, dus ik snap waar je gevoel zit. Het is ook een gevoel dat meerdere vk krijgen van deze actie.
Maar tegelijkertijd, mogen vrouwen hun trauma niet vertellen, omdat dat anderen kwetst?
Ik werk niet in de geboortezorg, maar wat ik voor mezelf als hulpverlener uit deze actie haal is dat ik wil blijven praten en niet vanzelfsprekend mijn boekje volg. En dan doe ik het als hulpverlener goed.
Ik word verdrietig dat je zegt “zo is de praktijk niet.” Niemand zegt dat dit de standaard is die bij iedere bevalling gebeurt, maar het is wel degelijk de praktijk geweest voor deze vrouwen. En dat betekend niet dat al die artsen het slecht bedoeld hadden. Ik denk ook dat heel veel artsen en vk slachtoffer zijn van het systeem. Zeker 1e lijn vk in grote praktijken, die diensten draaien van 20 uur en hun patienten nauwelijks kennen.
Mindim schreef:Dat laatste stukje kan ik me voorstellen dat een arts daar moeite mee heeft. Als een moeder voet bij stuk blijft houden, ten nadele van de baby, wat moet je dan als arts en met de verantwoordelijkheid voir de baby?
Niks. Proberen de baby na de geboorte zo goed mogelijk te redden als dat nog van toepassing is. Hulp krijgen om het voor jezelf te verwerken en heel veel praten. Ook dat hoort bij je werk als arts.
dromertje2 schreef:Als ik dan arts zou zijn, zou ik daar wel bewust getuige bij willen hebben zodat bij een negatieve uitkomst, de arts geen proces aan zijn of haar been heeft . Volle verantwoordelijkheid van patient dan
ik snap volledig dat je dat zegt, maar in principe voldoet onze dossiervoering hierin. Je moet als arts documenteren wat je hebt gedaan, wat je hebt aangeboden en dat er geweigerd is.
Dat is o.a. ook de reden dat je in tuchtzaken vaak vrij sterk staat als arts.
Geplaatst: 06-12-20 17:52 
