Geplaatst: 22-01-15 16:17 Varekaj schreef:*komt even met de grove borstel binnen*
@Meisje2000: Als ik het goed begrijp, is jouw dochter dus een stuk achter in haar ontwikkeling. Als zij later een kind wil, dan mag dat, jij en je man zullen voor haar en haar kindje zorgen. Al een keer bedacht dat je dan ook waarschijnlijk haar partner erbij zal moeten nemen? Want neem me niet kwalijk maar "soort zoekt soort", dat is genetisch bepaald. Ofwel trekken zwakker begaafden een partner aan die er zijn voordeel uit haalt (vb makkelijk om de minder begaafde te manipuleren), ofwel iemand van hetzelfde niveau omdat die hun leefwereld veel beter kan begrijpen.
Als zij dat wil, dan ondersteunen we haar en we nemen de zorg wel op onze schouders. Nou sorry, ik ga even heel erg grof zijn en dit kan heel veel mensen kwetsen en shockeren, maar dat is net hetzelfde als een kind dat zo graag een konijntje wil maar waar de ouders dan voor mogen opdraaien. Want zelf zijn ze niet in staat om het te bekostigen en te onderhouden zonder hulp.
Wat als jullie er niet meer zijn? Hoe dan ook zadel je een ander op met de "last" die meekomt door jouw dochter haar achterstand. Haar kind zal altijd voor zijn of haar ouders moeten zorgen, en wie weet later ook nog voor jou en je man als jullie hulpbehoevend worden. Want jouw dochter, die zal dat niet kunnen.
Stel, je bent 25, je krijgt een dochter, die wordt ook mama als ze 25 is. Jullie zijn dan 50 wanneer je grootouders wordt. Zien jullie je op die leeftijd écht nog dagelijks ontfermen over een kind voor minimaal 18 jaar? Dan zijn jullie 68 en jullie dochter 43. Er zijn zat mensen die op 70 nog erg fit en kwiek zijn, er zijn er evenveel die dan al zelf hulp nodig hebben. Denk eens even héél goed na: willen jullie bewust, weloverwogen en doordacht daaraan beginnen? Een jongere van 20 opzadelen met de zorg van waarschijnlijk minder begaafde en hulpbehoevende ouders, en sowieso ook hulpbehoevende gootouders?
En wat doe je als plots blijkt dat je kleinkind OOK een aandoening heeft? Wie gaat de zorg dan op zich nemen als jullie het niet meer kunnen?
Sowieso, hoe je het ook draait of keert, denk je nu echt dat je een kind daar gelukkig mee gaat maken? JIJ gaat gelukkig zijn omdat je een kleinkind hebt.
Natuurlijk weten we niet hoe je dochter gaat uitgroeien, maar wees eerlijk, hoeveel kans is er dat die achterstand nog goed komt en dat ze normaal zal kunnen functioneren in een maatschappij die steeds veeleisender wordt?
Ten eerste ik zeg niet dat wij (mijn man en ik ) voor het kindje gaan zorgen, we helpen mijn dochter (en aanhang) daar dan in en ja we zullen veel moet opofferen daarvoor. En ja ik snap en heb daar ook al aan gedacht dat we dan haar man, vriend er bij moeten nemen.
Het wil niet zeggen dat als zij een kind krijgt, het kind ook zo is als mijn dochter ze is immers kerngezond en ze hoeft dus niet een kind met een achterstand of wat dan ook te krijgen, De kans is groot dat zij gewoon een gezond kind krijgt.
Ik zie naders ook genoeg vrouwen die beperkt zijn met een normale man die geen beperkingen hebben dus die vlieger gaat lang niet altijd op. en wat betrefd het laatste van je qoute, maak ik mijn kind er gelukkig mee, mijn antwoord, ik dwing haar niet een kind te nemen om het zo maar te zeggen.
Als zij een kind wil dan a ik (voor de zoveelste keer) met haar en haar partner om de tafel en praat met haar leg alles uit en laat eventueel een dokter een gesprek met haar aangaan om te kijken hoe hij over de situatie denkt.
En ja wij hebben dit weloverwogen en goed over nagedacht.
Dit is niet iets van oh ja tuurlijk meid neem jij maar fijn een kind.
We hebben dit stapje voor stapje met elkaar besproken en met andere artsen en ook zij zeggen, kijk er naar als het moment daar is.
Hoe is zij in haar ontwikkeling en wat kan zij aan en wat is de situatie op dat moment.
En dat is wat wij doen, niets meer en niets minder.
Het duurt nog wel even voor zij zo oud is en maak me er eerlijk gezegd nu niet druk om
.
