Snadrem schreef:Binnen het ene korps misschien wat meer dan het andere, maar dat ligt ook aan de werkdruk, de manier van werken, etc. Een korps in Amsterdam kan je qua werk en werkdruk niet vergelijken met een korps in Limburg, logisch dus dat agenten daar dan ook anders te werk gaan.
Juist dit soort volslagen niet-relevante en bagatelliserende opmerkingen wekken bij mij dus de indruk dat veel mensen bij de politie het echt niet snappen. Werkdruk is in de verste verte geen acceptabel excuus.
Citaat:
Verder blijf ik bij wat ik eerder zei: als je het niet eens bent met hoe je behandeld bent, dan moet je een klacht indienen. Anders verandert er nooit wat.
Dat alleen is al een zwaktebod. Dat blijf ik vinden. In de zorg, bij de politie... alsof je niet ook zonder klacht van een aantal dingen allang weet dat ze verkeerd zijn. Bij mijn vorige werk mocht ik gelukkig een proactieve houding aannemen. We konden wat doen met signalen voor ze geescaleerd waren tot een klacht. In de meeste gevallen komen die dingen namelijk niet uit de lucht vallen. Als je als organisatie zegt dat er niets verandert als er geen klachten komen, zeg je eigenlijk dat je zelf niets doet aan kwaliteitsbewaking. Dat reken ik een organisatie als de politie zwaar aan.
Citaat:
Er is geen enkele agent die aan het eind van de werkdag binnenkomt bij zijn chef en zegt "Zo, ik heb vandaag eens lekker die neger aan de kant gezet omdat hij zwart was." Dus als je wil dat een chef wel die informatie heeft, moet je dat bij die chef kenbaar maken.
1. de aanname is dat het aanhouden / staande houden / aanspreken een individuele actie was van een agent en niet gewoon iets wat als normaal beschouwd wordt binnen dat hele korps. Waarom denk je dat? (Deze aanname is een veelgebruikt excuus: alle fouten zijn incidenten, ze hebben niets met elkaar te maken en dus hoef je er ook niets structureel aan te doen.)
2. ik hoop toch dat een chef een heel ietsje meer inzicht heeft in groepsdynamiek en mensen dan het uitsluitend kunnen aanspreken van die situaties die je hier schetst. Juist ook de subtielere vormen moet je kunnen inschatten en kunnen bijsturen - en dat doe je trouwens meestal ook niet met berispingen. Misschien is ook dat wel tekenend voor een deel van de sfeer bij de politie: het idee dat het allemaal heel zwartwit is: overduidelijk bewezen misdragingen, gecombineerd met overduidelijke straffen. Maar zeker binnen de eigen organisatie is dat spel natuurlijk veel subtieler, en gaat het om houdingen, nonverbale communicatie en dat soort zaken.
Geplaatst 
... ook al besef je dat je idd. met je telefoon in je hand zat en dat al strafbaar is.
Zelfde met de toegestane snelheid.