Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-04-14 21:42

Geplaatst: 05-04-14 21:42

Hormonen en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind zijn juist bedacht door Moeder Natuur om de kwaliteit van een volgende generatie, en daarmee het voortbestaan van de soort, te borgen.

**Geplaatst**: 05-04-14 21:46

Re: GGD start onderzoek naar krijsende peuters zonder toezicht

Geplaatst: 05-04-14 21:46

Wil niet zeggen dat ze daardoor altijd even objectief en goed zijn Chubby.

Als er sprake zou zijn van straf, is het bij wet verboden om het als professional op deze manier (zonder toestemming e.d.) uit te voeren.

**Geplaatst**: 05-04-14 21:53

Geplaatst: 05-04-14 21:53

Chubby schreef:
Hormonen en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind zijn juist bedacht door Moeder Natuur om de kwaliteit van een volgende generatie, en daarmee het voortbestaan van de soort, te borgen.

Zoals de meeste natuurlijke zaken werken ze prima om een minimumbestaan te waarborgen (overleven, hoe dan ook!) Maar onze maatschappij is ver voorbij de natuur gegroeid, en nu hebben we dus ook aanvullende methoden om onze kinderen goed te laten ontwikkelen. Om gelukkige, gezonde en sociale kinderen (en dus later gelukkige, gezonde en sociale volwassenen) te krijgen hebben we iets meer nodig dan de basis alleen.

**Geplaatst**: 05-04-14 22:13

Geplaatst: 05-04-14 22:13

Voor alle lieve moeders hier, even los van de discussie hier.
raakt jullie geduld dan nooit op?
wat doen jullie dan?
Ik heb 2 schatten van kinderen, altijd netjes en beleefd bij anderen. Luisteren goed in de winkel, niks op aan te merken.
maar regelmatig ploffen ze volledig uit de band. Dan gaan ze enorm te keer en is niks goed. Dan mogen ze hier dus ook mooi buiten of op de gang afkoelen. Net waar we ons op dat moment bevinden.
maar hoe lossen jullie dit dan op?

**Geplaatst**: 05-04-14 22:28

Geplaatst: 05-04-14 22:28

Mallow schreef:
Mooi om eigenlijk enorm veel tegenstrijdigheden te lezen in de posts van mensen 'die er niets aan over hebben gehouden'.
Ik heb de allerliefste mama van de hele wereld maar die heeft mij direct na de geboorte altijd al laten huilen, dat werd namelijk toen altijd als advies gegeven. Wanneer ik gestopt ben met om haar roepen als ik verdriet had? Toen ik 17 was. Ik ben emotioneel gesloten, weet niet naar wie ik toe moet wanneer ik verdriet heb en als ik voel dat ik moet huilen sluit ik mezelf op in de slaapkamer. Waarom? Dat heb ik zo geleerd.
Dat is niet om zielig te doen maar wel om de andere 'appels met peren vergelijken' kant eens te belichten.

Ik laat mijn zoontje nooit huilen of 'afkoelen'. Ik ben er voor hem als hij verdriet heeft of wanneer hij boos wordt omdat hij iets niet kan wat hij graag wil. Verwen ik hem daarmee? Nee waarom? Omdat ik hem leer dat hij zijn emoties mag laten zien?
Je kinderen opsluiten zegt eigenlijk letterlijk 'zoek jij het maar even uit met je emoties, ik heb er nu geen zin in'.

Dit doet mij een beetje denken aan de relatie die ML met zijn ouders heeft.
Toen hij klein was en het was etenstijd voor de volwassenen en hij huilde op zijn kamertje pech voor hem, ze waren aan het eten -O-

Sowieso huilen werd idd niet op ingegaan, en als hij begin te huilen werd hij apart gezet.
Hij gaat vrij afstandelijk met zijn ouders om, hij is nu 34 maar durfde 2 jaar geleden niet aan zijn ouders te vertellen dat hij per ongeluk een klein ongelukje met onze auto had gehad (allemaal verzekeringswerk) tot op de dag van vandaag weten ze het niet.
Ons zoontje laten wij ook niet (alleen) huilen, en ML zei laatst ik wou dat ik zo'n moeder als jou had gehad.

Over niet laten huilen en wat sommige mensen als "verwend" beschouwen, mijn moeder heeft mij ook nooit laten huilen. En overal waar we kwamen zeiden mensen tegen haar wat heb jij een makkelijk kind. Rustig, netjes opgevoed (graag/dank u/alstublieft etc. en dat met 2,5 jaar)
Daarbij durfde ik ook op ontdekkingstocht, ik wist namelijk dat wat er ook gebeurde mijn moeder er voor mij zou zijn.

Maar nogmaals mijn vraag hoe zouden jullie reageren als je partner je zou zeggen dat je maar even buiten af moest gaan koelen (en dan nergens heen kunnen he?) dan wordt je toch ook boos/verdrietig what ever?

**Geplaatst**: 05-04-14 22:30

Geplaatst: 05-04-14 22:30

Vjestagirl schreef:
Vjestagirl schreef:
Ik denk dat iedereen die hier de ramp niet van inzien ook heel blij zijn dat ze niet op jullie kinderen hoeven te passen... Volledig wederzijds gevoel.

Je doet nu net of "onze" kinderen enorme monsters zijn. Dat zijn ze niet, wij hebben ook echt wel regels en grenzen. Je doet nu net onze kinderen vreselijk verwend worden omdat we ze niet alleen laten huilen of een strafplek gebruiken. Er is echt een enorm grijs gebied tussen niet laten huilen/geen strafplek en ze altijd maar hun zin geven.

En mensen die hier zeggen "blij dat je niet op mijn kinderen past" (oid) doen net alsof 'wij' enorme monster zijn. Zijn we niet, we zijn ook echt wel lief en vriendelijk. Ze doen net alsof wij alle kinderen geestelijk mishandelen door een strafplek te gebruiken of ze af en te te laten huilen. Er is echt een enorm grijs gebied tussen een strafplek gebruiken/een kind laten huilen en slecht zijn voor kinderen.[/quote]

Op het moment dat iemand zegt een kind buiten gezet te hebben en dat 2x, vind ik die persoon slecht voor kinderen. Je wijst ze af. Keurt hen als persoon af, terwijl de intentie is dat je het gedrag afkeurt. Dat snappen kunsten echter niet

**Geplaatst**: 05-04-14 22:32

Geplaatst: 05-04-14 22:32

Er is een wijze les die ik van alle verloskundige meegekregen heb: een baby huilt niet voor niets.
Een kind dat huilt heeft geborgenheid nodig, al is het maar voor even.
Veel ouders laten kinderen huilen als ze in de box zitten. resultaat; uiteindelijk huilen ze in de box nooit meer (ouders blij, want kind huilt niet dus is het goed) maar het kind huilt niet meer omdat het heeft geleerd dat het niet werkt als ie in de box zit, immers wordt ie dan volkomen genegeerd.
Om tot een veilig hechting te komen is dit echt not done.

**Geplaatst**: 05-04-14 22:35

Geplaatst: 05-04-14 22:35

Jes schreef:
Over niet laten huilen en wat sommige mensen als "verwend" beschouwen, mijn moeder heeft mij ook nooit laten huilen. En overal waar we kwamen zeiden mensen tegen haar wat heb jij een makkelijk kind. Rustig, netjes opgevoed (graag/dank u/alstublieft etc. en dat met 2,5 jaar)
Daarbij durfde ik ook op ontdekkingstocht, ik wist namelijk dat wat er ook gebeurde mijn moeder er voor mij zou zijn.

Maar nogmaals mijn vraag hoe zouden jullie reageren als je partner je zou zeggen dat je maar even buiten af moest gaan koelen (en dan nergens heen kunnen he?) dan wordt je toch ook boos/verdrietig what ever?

Mijn moeder heeft mij wel laten huilen en ik werd ook als vriendelijk, beleefd kind beschouwd. En ik ging ook op ontdekkingstocht. En als ik huilend thuiskwam omdat ik gevallen was en me pijn gedaan had dan was mijn moeder er absoluut voor me. En als ik huilde omdat ik bang was, of verdrietig dan kreeg ik knuffels en mocht ik uithuilen bij mijn moeder.

Maar ik heb (net als alle kinderen) ook gehuild om te dreinen. Of omdat ik niet naar bed wilde. En mijn moeder was altijd lief en geduldig, maar nee, ze heeft me in die situaties niet altijd getroost en me ook echt weleens alleen gelaten. Sterker nog: de eerste 6 maanden van mijn leven heb ik weinig anders gedaan dan huilen, ik was met 3 dagen al compleet schor. Mijn moeder legde me rustig in mijn maxicosi voor in het huis, en ging zelf achterin de tuin zitten (op een plek waar ze me kon zien) zodat ze zelf ook rustig een boek kon lezen en mens kon zijn.

Mijn vriend zegt gerust tegen me, als ik onredelijk boos ben bijvoorbeeld, dat het misschien wel beter is als ik even buiten af ga koelen. Ik ook tegen hem trouwens. En dan heeft hij vaak nog gelijk ook, ook al zie ik dat op dat moment niet altijd.
Ok, ik kan dan wel ergens heen (lopend, mijn autosleutels krijg ik niet mee als ik in zo'n staat ben), maar ik ben dan 25, geen 2.

**Geplaatst**: 05-04-14 22:38

Geplaatst: 05-04-14 22:38

czarina schreef:
Voor alle lieve moeders hier, even los van de discussie hier.
raakt jullie geduld dan nooit op?
wat doen jullie dan?
Ik heb 2 schatten van kinderen, altijd netjes en beleefd bij anderen. Luisteren goed in de winkel, niks op aan te merken.
maar regelmatig ploffen ze volledig uit de band. Dan gaan ze enorm te keer en is niks goed. Dan mogen ze hier dus ook mooi buiten of op de gang afkoelen. Net waar we ons op dat moment bevinden.
maar hoe lossen jullie dit dan op?

Ja hoor. Ik heb ook geregeld een kort lontje. Of mijn emmer loopt over na een dag gepiep en gemiep. Wanneer het kan stap ik uit de situatie. Ik vraag mijn partner het over te nemen of ga bijvoorbeeld even de was ophangen. Letterlijk even afstand nemen

**Geplaatst**: 05-04-14 22:39

Re: GGD start onderzoek naar krijsende peuters zonder toezicht

Geplaatst: 05-04-14 22:39

Vjestagirl, wil jij nu zeggen dat het normaal is je kleine baby te laten huilen omdat je als moeder ook gewoon even mens wil zijn?

**Geplaatst**: 05-04-14 22:44

Geplaatst: 05-04-14 22:44

benangelique schreef:
Vjestagirl, wil jij nu zeggen dat het normaal is je kleine baby te laten huilen omdat je als moeder ook gewoon even mens wil zijn?

Als je kleine baby 6 maanden lang ieder wakker uur huilt: ja, dan vind ik het dood normaal als je daar als moeder niet continue bovenop zit. Mijn moeder heeft echt wel gezorgd dat ze zeker wist dat ik geen pijn had, geen allergieën, niet ziek was. Ik was een gezonde baby, die (naar alle waarschijnlijkheid) boos was dat ze niet kon vertellen wat ze wilde, want toen ik groter werd, leerde kruipen en praten en mezelf uitdrukken was het gejank over.

Ik geef mijn moeder groot gelijk dat ze gedaan heeft wat ze deed: ze heeft me niet verwaarloost, niet in de steek gelaten, zelfs niet uit het oog verloren. Maar ze heeft ook aan zichzelf gedacht.

Edit: Overigens werd ik ook regelmatig opgehaald door een vriendin van d'r, die een zoontje had/heeft van een half jaar ouder. Samen in de grote, ouderwetse kinderwagen en zo wandelde zij een uurtje met ons rond, zodat mijn moeder even rust had.

Laatst bijgewerkt door Vjestagirl op 05-04-14 22:51, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-04-14 22:45

Geplaatst: 05-04-14 22:45

benangelique schreef:
czarina schreef:
Voor alle lieve moeders hier, even los van de discussie hier.
raakt jullie geduld dan nooit op?
wat doen jullie dan?
Ik heb 2 schatten van kinderen, altijd netjes en beleefd bij anderen. Luisteren goed in de winkel, niks op aan te merken.
maar regelmatig ploffen ze volledig uit de band. Dan gaan ze enorm te keer en is niks goed. Dan mogen ze hier dus ook mooi buiten of op de gang afkoelen. Net waar we ons op dat moment bevinden.
maar hoe lossen jullie dit dan op?

Ja hoor. Ik heb ook geregeld een kort lontje. Of mijn emmer loopt over na een dag gepiep en gemiep. Wanneer het kan stap ik uit de situatie. Ik vraag mijn partner het over te nemen of ga bijvoorbeeld even de was ophangen. Letterlijk even afstand nemen

Maar met de was ophangen en afsluiten van je kind zeg je dan toch eigenlijk ook van ik ben er even er even niet voor jou gepiep?!
En wanneer er geen partner is die het even over kan nemen?

(Niet aanvallend bedoelt)

**Geplaatst**: 05-04-14 22:47

Geplaatst: 05-04-14 22:47

czarina schreef:
Voor alle lieve moeders hier, even los van de discussie hier.
raakt jullie geduld dan nooit op?
wat doen jullie dan?

Ik heb zo'n kind wat in de categorie 'Ohh, kijk wat een leuk mannetje, en wat is ie beleefd' valt. Maar tegelijk is het een vreselijk eigenwijs ding en op dit moment echt aan het peuterpuberen. Het helpt mij vaak als ik me in zijn gedachtengang probeer te verplaatsen. Niet alleen waarom ik wil dat ie iets niet doet, maar vooral ook waarom hij meent dat hij dat juist wel wil. En daardoor krijg ik vaak veel creatievere oplossingen.

Ik denk ook dat het niet een kwestie is van hard straffen. Dat zie ik hier in het topic ook wel terug. Een goed opgevoed kind hoeft dat niet te zijn door hard in te komen maar vooral door consequent te zijn. Nee is nee en ja is ja. Vooral die laatste is ook belangrijk. Maak geen loze beloftes.

Mijn geduld raakt niet zo snel op eigenlijk. Wat niet wil zeggen dat ik niet wel eens uit mijn humeur raak, maar ik vind niet dat ik daarom de kleine man maar ergens moet parkeren. Vandaag nog gezellig een woede aanval doorleeft omdat hij kwaad werd toen ik de tv uitzette om te gaan eten. Nou hij heeft wel een kwartier gillend rondgerend dat ie echt niet ging eten, dat ik ook moest stoppen met eten en dat de tv weer aan moest. (nog nooit meegemaakt dat ie hiervan uit zn stekker ging, maar goed...) Ik ben gewoon rustig verder gaan eten en gezegd op een volkomen neutrale toon dat hij niet hoefde te eten als ie dat niet wilde, maar dat de tv echt niet aan ging want dat doen we nooit tijdens het eten maar dat ik honger had en wel ging eten. Nou na een kwartier kwam ie erbij zitten en begon te eten. Probleem opgelost.

Vjestagirl schreef:
Maar ik heb (net als alle kinderen) ook gehuild om te dreinen. Of omdat ik niet naar bed wilde. En mijn moeder was altijd lief en geduldig, maar nee, ze heeft me in die situaties niet altijd getroost en me ook echt weleens alleen gelaten. Sterker nog: de eerste 6 maanden van mijn leven heb ik weinig anders gedaan dan huilen, ik was met 3 dagen al compleet schor. Mijn moeder legde me rustig in mijn maxicosi voor in het huis, en ging zelf achterin de tuin zitten (op een plek waar ze me kon zien) zodat ze zelf ook rustig een boek kon lezen en mens kon zijn.

Ik wilde iets zeggen maar weer weggehaald.
En weer iets maar ook weer weggehaald.
Ik heb ook een huilbaby gehad. Ik kan ... nouja, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.
Van mij echt geen begrip. Sorry.

**Geplaatst**: 05-04-14 22:50

Geplaatst: 05-04-14 22:50

czarina schreef:
Maar met de was ophangen en afsluiten van je kind zeg je dan toch eigenlijk ook van ik ben er even er even niet voor jou gepiep?!
En wanneer er geen partner is die het even over kan nemen?

(Niet aanvallend bedoelt)

Nou het verschil is wel dat je ze niet buitensluit. Als mijne gewoon overal boos over wordt, kan ie nog best wel gewoon aan het spelen zijn zonder te gillen en krijsen of overstuur zijn. En dan kan ik best 'een kort lontje hebben' en er ff tussenuit moeten omdat je geen idee meer hebt hoe je iets aan moet pakken en dus maar even de was op gaat hangen. Als ik in plaats van de was op hangen, mn kind zou pakken en op de gang zou hebben, zou ik een totaal andere situatie creëren.

**Geplaatst**: 05-04-14 22:52

Geplaatst: 05-04-14 22:52

Jawel hoor. Ik leg uit waar ik heen ga, ze kan altijd bij me komen en ik ben geen half uur boven. Damast blijf ik naar haar luisteren, hoe klinkt ze? Dat zegt genoeg.
Als mijn man er niet is doe ik dus bovenstaande. Of ik ga in de kamer waar zij is op de grond zitten. Dan laat ik zien dat ik er voor haar ben zonder me op te dringen.

Vjestagirl, mijn jongste heeft ook heel veel uit frustratie gehuild. Maar nooit alleen. En ja, daar wordt je echt helemaal gek van soms, maar hem laten huilen had alleen maar het signaal gegeven 'los je frustratie zelf maar op'
Los van dat loopt een kind hersenschade op wanneer het huilt

**Geplaatst**: 05-04-14 22:53

Geplaatst: 05-04-14 22:53

Vjestagirl schreef:
Mijn moeder heeft echt wel gezorgd dat ze zeker wist dat ik geen pijn had, geen allergieën, niet ziek was. Ik was een gezonde baby, die (naar alle waarschijnlijkheid) boos was dat ze niet kon vertellen wat ze wilde, want toen ik groter werd, leerde kruipen en praten en mezelf uitdrukken was het gejank over.

Je moeder kon dat alleen nooit zeker weten. Dat is onmogelijk en dat maakt het juist zo lastig.
En als je ergens boos om was (apart, ik heb nog nooit een boze baby gezien, wel een gefrustreerde etc maar nog nooit een boze), dan had je dus ergens 'pijn' (fysiek of mentaal).

**Geplaatst**: 05-04-14 22:55

Geplaatst: 05-04-14 22:55

benangelique schreef:
Vjestagirl, mijn jongste heeft ook heel veel uit frustratie gehuild. Maar nooit alleen. En ja, daar word je echt helemaal gek van soms, maar hem laten huilen had alleen maar het signaal gegeven 'los je frustratie zelf maar op'.
Los van dat loopt een kind hersenschade op wanneer het huilt

Hahaha ik weet 1 ding heel zeker en dat is dat ik geen hersenschade heb

. Mijn brein functioneert uitstekend!

milou123 schreef:
Vjestagirl schreef:
Mijn moeder heeft echt wel gezorgd dat ze zeker wist dat ik geen pijn had, geen allergieën, niet ziek was. Ik was een gezonde baby, die (naar alle waarschijnlijkheid) boos was dat ze niet kon vertellen wat ze wilde, want toen ik groter werd, leerde kruipen en praten en mezelf uitdrukken was het gejank over.

Je moeder kon dat alleen nooit zeker weten. Dat is onmogelijk en dat maakt het juist zo lastig.
En als je ergens boos om was, dan had je dus ergens 'pijn' (fysiek of mentaal).

Wat had ze daaraan moeten doen? Ik was fysiek compleet gezond, ik at goed, ontwikkelde me sneller dan andere kinderen maar niet idioot snel. Ik hield alleen maar niet op met huilen, wat ze ook deed. Wat had ze dan moeten doen?

**Geplaatst**: 05-04-14 22:58

Re: GGD start onderzoek naar krijsende peuters zonder toezicht

Geplaatst: 05-04-14 22:58

Imo er voor je moeten zijn, of iemand anders er voor je moeten zijn.
Ik vind niet dat je een kind (en zeker een baby niet) alleen moet laten huilen.
Zoals hierboven al aangegeven, je geeft het signaal dat huilen niet mag en het kind leert dat het alles alleen moet doen (bewust of onbewust) en als ik je eigen bericht hierboven lees, over je eigen 'buien', tsja, dan kan je mij niet vertellen dat je geleerd hebt hoe je op een constructieve manier met je emoties om kan gaan. (En dat bedoel ik niet verkeerd, het is een constatering).

**Geplaatst**: 05-04-14 22:58

Geplaatst: 05-04-14 22:58

Ik denk niet dat je van jezelf kunt zeggen of je hersenschade hebt of niet.
Ik heb ook vanaf mijn 15e alcohol gedronken. Dus ik heb ook hersenschade.
Niet dat ik daar wat van merk. Maar het is er wel.

Dit is weer zo'n voorbeeld van: 'uit onderzoek blijkt'.

**Geplaatst**: 05-04-14 23:08

Geplaatst: 05-04-14 23:08

Maar als ik mijn kind op de gang zet komt het bijna op het zelfde neer.

Ik waarschuw dat mag niet, en vertel er bij wat niet mag.
Dan de waarschuwing dat als ze niet ophouden ze op de gang moeten.
Luisteren ze dan nog niet gaan ze zonder pardon op de gang met de mededeling dat als ze weer kunnen luisteren ze terug mogen komen.

Nou dan is het even een berg gekrijs en gegil en komen ze naar een poosje rustig naar binnen om sorry te zeggen voor wat ze hebben gedaan en dan knuffelen we en spelen ze weer zoet.

Nu moet ik er wel bij melden dat dit niet vaak voorkomt. Sommige hoor ik dat hun kind wel 10x per dag op de trap zit. Hier is het zo eens in de 2 a 3 maanden.

Haha ons dochtje van 2, 5 is zelfs zo'n lekkerding dat als ze ergens boos over is ze vraagt of ze op de gang mag. Daar kan ze dan even haar frustratie kwijt zonder boos te doen tegen de honden of andere gezinsleden. En dan komt ze weer lachend terug.

**Geplaatst**: 05-04-14 23:11

Re: GGD start onderzoek naar krijsende peuters zonder toezicht

Geplaatst: 05-04-14 23:11

Mijne heeft vreselijke verlatingsangst, isoleren zou voor hem echt totaal niet het gewenste effect opleveren.

**Geplaatst**: 05-04-14 23:12

Geplaatst: 05-04-14 23:12

Ik heb ook 2 schatten van kinderen. In winkels ze proberen altijd even om dingen aan te raken, tsja welk kind doet dat nou niet.
Maar werkelijk waar ze kunnen niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar

.
Onze jongste is echt een kopie van hoe ik zelf vroeger was en dat benauwd me soms best wel eens, heb er dan ook net wat meer mijn handen er vol aan als aan onze oudste. Maar he, ik hou er niet van om alleen maar NEE tegen ze te blijven roepen (komt zo achterlijk negatief bij ze over gewoon), alleen soms heb ik wel eens spijt gehad doordat ik mezelf iets wat te hard vond naar mijn kinderen, dan ga ik even gezellig samen ervoor zitten en leg ik ze beiden uit waarom mama zo reageerde.
M aar over het algemeen als VL ook thuis is en ik zit er even flink doorheen dan vraag ik hem ook gewoon of hij het even van me over zou willen nemen. Onze kinderen krijgen hooguit wel eens een tik over de vingers heen en leggen we het e.e.a. aan ze uit.

Hersenschade door het te laten huilen tsja ik weet het niet of dat nou wel echt zo waar is. Dus bij alle huilbaby's die schijnen dus allen een hersen beschadiging opgelopen te hebben door hun vele huilen?

.

czarina schreef:
Voor alle lieve moeders hier, even los van de discussie hier.
raakt jullie geduld dan nooit op?
wat doen jullie dan?
Ik heb 2 schatten van kinderen, altijd netjes en beleefd bij anderen. Luisteren goed in de winkel, niks op aan te merken.
maar regelmatig ploffen ze volledig uit de band. Dan gaan ze enorm te keer en is niks goed. Dan mogen ze hier dus ook mooi buiten of op de gang afkoelen. Net waar we ons op dat moment bevinden.
maar hoe lossen jullie dit dan op?

**Geplaatst**: 05-04-14 23:13

Geplaatst: 05-04-14 23:13

Mag ik een tip geven czarina? Een kleintje maar, maar wel waardevol denk ik.

**Geplaatst**: 05-04-14 23:13

Geplaatst: 05-04-14 23:13

milou123 schreef:
Imo er voor je moeten zijn, of iemand anders er voor je moeten zijn.
Ik vind niet dat je een kind (en zeker een baby niet) alleen moet laten huilen.

Zoals hierboven al aangegeven, je geeft het signaal dat huilen niet mag en het kind leert dat het alles alleen moet doen (bewust of onbewust) en als ik je eigen bericht hierboven lees, over je eigen 'buien', tsja, dan kan je mij niet vertellen dat je geleerd hebt hoe je op een constructieve manier met je emoties om kan gaan. (En dat bedoel ik niet verkeerd, het is een constatering).

Iedereen is weleens onredelijk boos. Je maakt mij niet wijs dat jij nooit eens ruzie hebt binnen je relatie over iets dat eigenlijk nergens over gaat. Verschil is dat wij niet tegen elkaar gaan staan schreeuwen, maar dat we concluderen dat het voor de ander waarschijnlijk beter is om even buiten af te koelen.

**Geplaatst**: 05-04-14 23:15

Geplaatst: 05-04-14 23:15

Ik heb een keer een kind naar boven gestuurd omdat ik er zo klaar mee was. Maar daarna heb ik daar ook mijn excuses voor aangeboden, ook omdat ik echt te boos deed wat niet terecht was. Je schiet er ook niets mee op, kind volledig in tranen.
Het is per kind wel iets anders, en er is niets moeilijkers dan opvoeden maar ik denk dat men niet weet hoeveel schade sommige dingen (op lange termijn) aan kunnen richten.