Geplaatst: 21-07-10 17:57 Nicolletje schreef:maar wij hadden in Nederland niet in de basis rassendiscriminatie/scheiding en wij hebben hier zoveel etniciteiten gekregen, ik geloof niet dat we ze allemáál hebben gediscrimineerd en dat het érgens vandaan komt dat het uitgerekend bij een bepaalde groep wel gebeurt..
Ik geloof wel zeker dat we ze allemaal hebben gediscrimineerd, en dat het bij veel groepen weer gestopt is omdat er simpelweg een nieuwe zondebok gevonden was. Maar dat is inderdaad niet het hele verhaal, dat geef ik toe. Bepaalde levensstijlen botsen harder dan andere en dat is niet voor niets.
Maar dan nog kijk ik liever naar hoe je die situatie beter maakt (namelijk minder problemen en meer productiviteit - uiteindelijk is het voor ons land een stuk productiever als de probleemjeugd wordt omgetoverd in belastingbetalende goede werkkrachten), dan naar manieren om die ongelijkheid te versterken, en te blijven hangen in 'het is hun eigen schuld'.
Het CGB kan daarin twee kanten op. Als ze oppervlakkig, dogmatisch en afstandelijk te werk gaan (als ik de reacties van Ctjelief lees heb ik niet de indruk, maar we kennen allemaal voorbeelden van instanties die dat wel doen), dan versterk je de slachtofferrol vermoedelijk. Maar als je daarentegen daadwerkelijk behoorlijk objectief en gemotiveerd naar de zaken kijkt en men heeft vertrouwen in het oordeel dan kun je juist eens duidelijk zeggen: 'hier is helemaal geen sprake van discriminatie' en dan kunnen mensen zich daarbij neerleggen.
Vergelijkend voorbeeldje: studie. De standaardtendens is dat studenten vinden dat de docenten onredelijke eisen stellen en niet duidelijk genoeg hebben aangegeven dat (vul maar in), en de docenten vinden dat de studenten niet gemotiveerd genoeg werken en veel te snel roepen dat dit of dat belachelijk is en zich niet goed op de hoogte stellen van de eisen*.
Daar heb je dan bijvoorbeeld studentenraden voor. Als die studentenraden goed te werk gaan, en beide standpunten serieus nemen, dan krijgen beide partijen vertrouwen in hun oordeel. Docenten nemen suggesties voor verbetering soms zeker over, omgekeerd kunnen studenten het vervolgens veel beter accepteren dat bepaalde dingen niet redelijk zijn om te eisen. Kortom: minder frustratie en meer redelijkheid all around.
Dat geldt trouwens ook al in directe communicatie tussen docenten en studenten. Als je er van uit gaat dat het twee partijen zijn die elkaar naar het leven staan krijg je weinig gedaan - als er redelijkheid is in de communicatie, worden bezwaren van studenten serieus genomen, en is de inzet van studenten veel hoger. Dat is een wisselwerking.
) 
en toch wilde ik naar binnen.
