Bokt.nl

Citaat:

Als we deze factoren combineren, zie je dat het gedrag van wolven in Nederland noodgedwongen meer overlap heeft met menselijke activiteiten. In Zweden kunnen wolven zich grotendeels onttrekken aan mensen, maar in Nederland moeten ze leven in een landschap waar de mens overal aanwezig is. Dit verklaart deels waarom er in Nederland sneller conflicten zijn.
Het atletisch vermogen van de wolf is behoorlijk indrukwekkend – zeker als je bedenkt dat dit dier is gebouwd voor uithoudingsvermogen, snelheid en wendbaarheid in moeilijk terrein.
Hier een overzicht van wat een wolf fysiek kan:

1. Snelheid & uithoudingsvermogen en atletisch vermogen van de wolf.

Topsnelheid: ca. 50–60 km/u over korte afstanden (vergelijkbaar met een sprintende hond).

Uithoudingsvermogen: kan 8–10 km/u urenlang volhouden tijdens de jacht.

Wolven gebruiken trage maar constante achtervolgingen om prooi uit te putten.

2. Sprongkracht & behendigheid

Kan ruim 3 meter hoog springen vanuit stilstand.

Springafstand horizontaal: 5 meter of meer bij aanloop.

Kan gemakkelijk hekwerken tot 180–200 cm nemen, vooral als er opstapmogelijkheden zijn.

Uitstekende balans: kan over smalle boomstammen, rotsrichels en zelfs gladde oppervlakken lopen.

3. Zwemmen & terreinbeheersing

Zeer goede zwemmer, kan kilometers afleggen in koud water zonder noemenswaardige vertraging.

Loopt moeiteloos door diepe sneeuw en modder door grote pootoppervlakte (sneeuwschoeneffect).

Kan heuvels, rotsformaties en steile hellingen beklimmen met hoge snelheid.

4. Zintuigen (onderdeel van atletisch jagen)

Reuk: tot wel 2,5 km afstand kan een prooi worden geroken (onder gunstige omstandigheden).

Gehoor: hoort hoge frequenties die mensen niet kunnen waarnemen, tot ca. 10 km bij stil weer.

Zicht: uitstekend nachtzicht, vooral in schemer en bij maanlicht.

5. Gevolgen voor gedrag in Zweden vs. Nederland

In Zweden wordt het atletisch vermogen vooral ingezet voor het volgen van elanden, herten en rendieren in uitgestrekte gebieden.

Citaat:

Auszug aus der Dissertation: Wolf und Mensch: Das Verhältnis in Estland von der Mitte des 18. Jahrhunderts
bis zum Ende des 19. Jahrhunderts, von Ilmar Rootsi, (Institut für Geschichte und Archäologie, Universität Tartu, Estland, 28. Oktober 2011):
"In den Jahren 1840–1861 kam es in Russland zu 221 Wolfsangriffen auf Kinder.......Das Kind wurde am Hals, an der Schulter und an der Hand gepackt und sogar zu Boden gezerrt. ä ö , --, . Wölfe bissen nach der Taille, um das Gewicht auszubalancieren und das Opfer besser abtransportieren zu können."
Auch heute zeigen die Wölfe bei uns wieder die gleichen Verhaltensmuster, wie sie schon unsere Vorfahren seit Menschengedenken kannten. Die Bilder dieser drei in jüngster Zeit in Italien und in den Niederlanden angegriffenen Kinder bezeugen gleichsam die Wahrheit all der unzähligen Angriffe auf Menschen, die sich in den historischen Archiven aller Art finden lassen.
Es ist schon tragisch, dass sogenannte Wolfsexperten solche Angriffe kategorisch abstreiten, um die Akzeptanz ihrer Schützlinge in der Bevölkerung hochzuhalten; und dass Politiker gleich reihenweise auf diesem Betrug hereinfallen. Den Geist, aus dem diese Lügen hervorgehen, demonstriert eine kurze, öffentliche Aussage des sogenannten Wolfspapstes Luigi Boitani, gemacht bei einem "Welt"-Interview in seinen Sommerferien in seinem Domizil in der Toskana.
1. 31. Juli 2025, Pyramide von Austerlitz, Niederlande
https://www.rtl.nl/nieuws/binnenland/ar ... nd-gebeten
2. 10. Mai 2023, Vasto, Italien
https://tutelarurale.org/2024/05/05/agg ... un-elenco/
3. 16. Juli 2024 Leusden, Niederlande
https://nieuwrechts.nl/99684-vader-van- ... ealistisch
"Welt"-Video
https://www.welt.de/mediathek/reportage ... olf-2.html
Dissertation: Wolf und Mensch
https://dspace.ut.ee/server/api/core/bi ... fd/content

Vertaling Google translate
Uittreksel uit het proefschrift: Wolf en mens: de relatie in Estland van het midden van de 18e eeuw tot het einde van de 19e eeuw, door Ilmar Rootsi (Instituut voor Geschiedenis en Archeologie, Universiteit van Tartu, Estland, 28 oktober 2011):
"In de jaren 1840-1861 vonden er in Rusland 221 aanvallen van wolven op kinderen plaats... Het kind werd bij de nek, schouder en hand gegrepen en zelfs naar de grond gesleept. Wolvenaanvallen komen veel voor. Wolven bijten in de taille om het gewicht in evenwicht te houden en de prooi gemakkelijker te kunnen dragen.

```` Zelfs vandaag de dag vertonen wolven in ons land dezelfde gedragspatronen die onze voorouders al sinds mensenheugenis kennen. De afbeeldingen van deze drie kinderen die onlangs in Italië en Nederland zijn aangevallen, getuigen van de waarheid van de talloze aanvallen op mensen die in allerlei historische archieven te vinden zijn.

Het is tragisch dat zogenaamde wolvenexperts dergelijke aanvallen categorisch ontkennen om de publieke acceptatie van... hun beschuldigingen; en dat politici massaal in deze misleiding trappen. De geest waaruit deze leugens voortkomen, blijkt uit een korte, openbare verklaring van de zogenaamde wolvenpaus Luigi Boitani, afgelegd tijdens een "Welt"-interview tijdens zijn zomervakantie in zijn huis in Toscane.

1. 31 juli 2025, Piramide van Austerlitz, Nederland
https://www.rtl.nl/nieuws/binnenland/ar ... nd-gebeten
2. 10 mei 2023, Vasto, Italië
https://tutelarurale.org/2024/05/05/agg ... un-elenco/
3. 16 juli 2024, Leusden Nederland
https://nieuwrechts.nl/99684-vader-van- ... ealistisch
Video "Welt"
https://www.welt.de/mediathek/reportage ... olf-2.html
Proefschrift: Wolf en mensen
https://dspace.ut.ee/server/api/core/bi ... fd/content

Art_Ificious schreef:

Die paardenaanval in Duitsland, hebben ze het allemaal overleefd? Die foto 11 en 12 lijkt het paard in het stro neer te liggen en best veel bloed te hebben.


Die pony in Opglabbeek, veel sterkte voor de eigenaar.

Citaat:

3 augustus/Drenthe
Vanochtend maakte ik een bijzondere wandeling in Nationaal Park Drents-Friese Wold. Terwijl Nederland nog op één oor lag, liep ik al door het stille bos. Niet alleen voor de rust, maar ook om het onverwachte te zien – en dat lukte vandaag.

Op een lange, rechte bosweg zag ik in de verte iets naderen. In eerste instantie dacht ik: twee reeën met hun jongen, leuk! Omdat ze nog te ver weg waren voor een goede foto, verstopte ik me achter een struik. Toen ik opnieuw keek, schrok ik. Het waren helemaal geen reeën – het waren vier wolven. Waarschijnlijk twee jaarlingen en twee welpen.

Ze waren nog steeds te ver voor een goede foto, en toen ik opnieuw keek, waren ze verdwenen. Teleurgesteld stond ik op. Geen foto… zonde. Maar toen ik goed naar rechts keek, zag ik daar toch nog een jong lopen. Vlak voordat het het bos in verdween, kon ik alsnog één foto maken. Ik was opgelucht én blij.

Ik stond toen voor een keuze: teruggaan, of verder lopen en de plek passeren waar de wolven het bos in waren gegaan. Omdat ze me niet hadden opgemerkt en ik liever geen confrontatie wilde met beschermende jaarlingen, besloot ik door te lopen – wel met wat geluid, zodat ze zouden weten dat ik eraan kwam.

Toen ik de plek eenmaal gepasseerd was, gebeurde er iets wat ik totaal niet had verwacht. Uit gewoonte keek ik nog één keer achterom – en tot mijn verbazing kwam één van de jaarlingen weer uit het bos tevoorschijn. Snuffelend. Ik hurkte neer en begon foto’s te maken. Al snel zag ik dat hij mij al lang had opgemerkt. Maar in plaats van weg te rennen, kwam hij langzaam dichterbij.

Op dat moment besloot ik op te staan – aaien was niet mijn bedoeling. Ik riep één keer. Geen reactie. Twee keer, drie keer – nog steeds niets. Pas bij de vierde keer draaide de wolf zich om en verdween uit het zicht.

Ik dacht: dat was dat – en liep verder. Maar na zo’n vijftig meter keek ik nog één keer om. En daar stond hij wéér. Nu bleef ik rechtop staan en wachtte af. Hij liep een klein stukje mijn kant op en verdween in het bos.

Ik ben geen wolvenexpert, maar volgens mij is dit niet normaal gedrag. Kenners zeggen dat wolven mensen mijden en elk contact proberen te vermijden. Dat gold in dit geval duidelijk niet. Misschien was deze wolf gewoon nieuwsgierig – ik weet het niet.

Op foto 1 staat het jong. Op de andere foto’s de wolf waarop je duidelijk kunt zien dat hij mij in de gaten had maar toch besloot om mijn kant op te komen.

Citaat:

Deze zomer kwam ik tijdens een rondje hardlopen in het bos een wolf tegen met een prooi in zijn bek. De wolf kruiste letterlijk mijn pad, we keken elkaar even aan en toen liep hij (of zij) rustig verder. Ik probeerde nog snel door te lopen naar de kruising om een foto te maken, maar hij/zij keek even om en verdween toen in het bos. Omdat de wolf een prooi in zijn bek had, vermoedde ik dat ze welpen hadden. Dit vermoeden werd de volgende avond bevestigd toen ik er maar liefst 8 welpen zag spelen op een zandpad. Ik sloop voorzichtig wat dichterbij en kon toen wat foto’s maken. In de consternatie van het moment vergat ik een filmpje te maken; dat was misschien nog mooier geweest. Ze waren lekker een tijdje aan het ravotten op het pad en speelden wat met een restje van een prooi. Op een bepaald moment hadden ze mij in de gaten, en nieuwsgierig als ze zijn, kwamen ze op me af. Even staarden ze me met z’n zessen aan. Een prachtig gezicht. Iets daarna verschenen er twee volwassen wolven ten tonele. Hun gedrag was onrustig. Niet vreemd natuurlijk, dus heb ik toen heel rustig afstand genomen van de wolven door achteruit te lopen.

In de week erna ben ik er nog een paar keer geweest. Nu moet je niet denken dat je dan de enige bent. Er is namelijk een nieuw soort natuurmens, de wolf hunter. Er zijn inmiddels veel fotografen die zich vrijwel volledig bezig houden met het spotten van wolven. Compleet met camo-kleding, warmtebeeldcamera’s en soms zelf met een gecamoufleerde fatbike. Daar kan ik dan wel weer van genieten.

Maar goed, nadeel is dan je dan soms in de rij mag aansluiten en dat is natuurlijk minder leuk. Toch lukte het nog een aantal keren om de wolf te zien en vast te leggen. Alle keren vertoonden de wolven normaal gedrag. Ze zochten me niet op, maar waren eerder schuw.

En o ja, ik moet ook nog wat vinden van de wolf. Tenminste, die vraag krijg ik af en toe. Iemand vroeg zich laatst zelfs af wat het voordeel van de wolf is in Nederland. Ik probeer er wat genuanceerd naar te kijken. Lastig in deze tijd, waar de nuance vaak zoek is. Wat mij betreft is de wolf een mooi en intelligent dier, die ook wat toevoegt in het gezond houden van de wildpopulatie. Maar de zorgen van mensen die dieren houden begrijp ik ook. Maar goed, daar is gelukkig wel het nodige tegen te doen met goede omheiningen. Mijn ervaring is dat het niet gevaarlijk is om je in een wolvengebied te begeven. Let goed op het gedrag van het dier en weet wanneer je je terug moet trekken. En ga uiteraard niet voeren. Dat is vragen om problemen. Maar mocht er wel een wolf zijn met agressief gedrag richting mensen, dan moet je daar wel op ingrijpen, wat mij betreft. Maar om studentengroepen niet meer in het bos te laten kamperen vanwege de wolf? Tsja, als er één groep is waar de wolf geen trek in heeft, dan zijn het wel lallende studenten.

Citaat:

[ Afbeelding ]

Wolven op de Heuvelrug: ecologie of ideologie?
11 augustus 2025 om 13:17

Wolven op de Heuvelrug: ecologie of ideologie?

De gemeente Rhenen houdt op donderdag 4 september een informatieavond over wolven. De bijeenkomst is bedoeld voor inwoners, ondernemers en recreanten die vragen of zorgen hebben over de aanwezigheid van wolven in de omgeving. Ik ben een verontruste burger die geconfronteerd wordt met het feit dat er überhaupt wolven op de Heuvelrug zijn, en dat dit wordt gepresenteerd als een voldongen feit. Het voelt alsof inwoners langzaam worden gemasseerd naar: wen er maar aan.

De wolf is terug, en dat zou een ecologisch succesverhaal zijn. Maar is dat wel zo? Op de Utrechtse Heuvelrug, waar natuur, dorpen en recreatiegebieden naadloos in elkaar overlopen, rijst de vraag: is het wolvenbeleid werkelijk ecologisch verantwoord, of vooral ideologisch gedreven?

Een wolventerritorium van een roedel (4 tot 6 wolven) beslaat normaal gesproken 150 tot 300 vierkante kilometer. De hele Heuvelrug is amper 100 km² aaneengesloten natuur, en dat is al versnipperd door wegen, wandelpaden en bebouwing. We zien nu al: wolven zoeken voedsel aan de randen van hun gebied — in dorpen, in tuinen, op kinderboerderijen. Schapen worden bij bosjes afgeslacht, soms zonder zelfs gegeten te worden. Honden zijn niet veilig in het bos. Kinderen spelen op plekken waar roofdieren rondzwerven. Hoe lang nog tot het misgaat?

Bovendien laten sommige wolven afwijkend gedrag zien: ze verliezen hun schuwheid, tonen agressie, of trekken richting mensen. Er zijn signalen dat genetische vermenging met honden daarin een rol speelt. Wat doet dat met hun instincten?

Laten we eerlijk zijn: de Utrechtse Heuvelrug is een cultuurgebied, geen wildernis. Het herbergen van een of meerdere roedels op zo’n kleine oppervlakte is geen ecologie — het is wensdenken. De wolf is een indrukwekkend dier, maar verdient een leefgebied dat past bij zijn aard. En dat is niet hier.

De balans tussen natuur, veiligheid en leefbaarheid is zoek. Het wordt tijd dat we de vraag durven stellen: is dit beleid nog in dienst van de natuur, of zijn we gegrepen door een romantisch ideaalbeeld?

TH, Rhenen