Bokt.nl

Chiave schreef:

Klinkt heel banketstaaf dit, maar ik denk dat je wel onthouden hebt dat er 6 miljoen joden op gruwelijke wijze zijn vermoord, mishandeld en vergast? Voor mij is dat reden genoeg om stil te zijn, die twee minuten. Herdenken kan iedereen trouwens op z'n eigen manier doen. Kaarsje branden, film kijken, herdenking bezoeken, kerkdienst bezoeken...

Celiien schreef:

purny schreef:

Wat is er 15 Augustus gebeurd?

officieel einde wo2 door de overgave van de japanners (rondom nederlands-indië etc. had japan zich nog niet overgeven. zaten nog heel veel mensen vast in de zogenoemde jappenkampen.)

purny schreef:

Wat is er 15 Augustus gebeurd?

ElineS schreef:

Ik ben ook stil. Mijn vader heeft nog bewust de oorlog meegemaakt en familie en vrienden zien sterven. Hij was 12 toen de oorlog voorbij was. Hij heeft allerlei gruwelijke maar ook 'mooie' verhalen.

Zoals dat ze naast het spoor woonden en uiteindelijk gingen verhuizen omdat het daar te gevaarlijk werd. Het was in Beilen en de trein naar Westerbork kwam er langs. Daar werd ook op gebombardeerd. In ieder geval liep mijn vader als jochie altijd het spoor langs en joden gooiden dan brieven naar buiten. Hun laatste brieven aan hun geliefden. Die bracht hij naar huis de opa zorgde ervoor dat ze gepost werden.

Opa en oma zaten ook in het verzet. Oma maakte kogels thuis en opa werd opgeroepen als er een Canadees vliegtuig geraakt was. Als de piloot zich met een parachute had weten te redden werd het een race tegen de Duitsers om hem te vinden. Als opa of de anderen in zijn 'groep' hem vond zorgde hij voor transport richting Appelscha en vanaf daar namen andere verzetstrijders het over om de piloot weer thuis te krijgen.

Het voordeel was, opa werkte als hoofdknecht voor een NSB boer en ondanks dat het hele dorp hem ervoor uitspuugde (behalve het verzet die beter wist) zorgde dat wel dat hij in het geniep veel kon doen. Zo had hij joden op het terrein van de boer ondergedoken en ook de piloten bleven daar wel eens enkele uren kg dagen. Geen Duitser die bij de NSB boer ging zoeken.

Op de dag van bevrijding is opa met een pistool naar de NSB boer gelopen, heeft aangebeld en verteld dat hij al die tijd in het verzet zat en er al jaren joden op zijn terrein waren ondergedoken en daarna heeft hij hem dood geschoten.

En zo nog heel wat verhalen. Dat mijn vader op de kanonnen zat als de Duitsers Canadezen uit de lucht schoten. Dat toen ze bevrijd waren hij zijn eerste stukje chocola had gekregen van een Canadees op de bevrijding en sindsdien hij elke dag een stuk chocola eet, dat hij en zijn vrienden een geweer vonden, dat er geschoten werd en een kogel zo door de kinderwagen van zijn baby broertje ging, die hem dus net had gemist. We hebben nog een foto van de kinderwagen met het gat in de kap. En tijdens een huwelijk van zijn oom, gingen ze met paard en wagen en stoet erachter wandelend richting hun huis voor het feest. Kwam er een vliegtuig en die schoot op de wagen. Iedereen dook in de sloot, maar de paarden en ook het bruidspaar in de wagen waren doorzeeft. Dat heeft mijn vader dus voor altijd op zijn netvlies staan.

Dus ja, ik ben altijd twee minuten stil, waar dan ook. Uit respect voor mijn vader en mijn oma en opa, een opa die ik nooit gekend heb maar die met hand en tand voor ook mijn vrijheid heeft gestreden.

Ik word er ook bijna emotioneel van terwijl ik het schrijf haha. Mijn vader heeft me over de jaren veel verteld, met een lach maar ook vaak met een traan. Hij was heel jong en hij heeft het geluk gehad dat het hele gezin niks ernstigs is overkomen, maar hij heeft veel nare dingen gezien, die een kind niet hoort te zien.

ElineS schreef:

Ik ben ook stil. Mijn vader heeft nog bewust de oorlog meegemaakt en familie en vrienden zien sterven. Hij was 12 toen de oorlog voorbij was. Hij heeft allerlei gruwelijke maar ook 'mooie' verhalen.

Zoals dat ze naast het spoor woonden en uiteindelijk gingen verhuizen omdat het daar te gevaarlijk werd. Het was in Beilen en de trein naar Westerbork kwam er langs. Daar werd ook op gebombardeerd. In ieder geval liep mijn vader als jochie altijd het spoor langs en joden gooiden dan brieven naar buiten. Hun laatste brieven aan hun geliefden. Die bracht hij naar huis de opa zorgde ervoor dat ze gepost werden.

Opa en oma zaten ook in het verzet. Oma maakte kogels thuis en opa werd opgeroepen als er een Canadees vliegtuig geraakt was. Als de piloot zich met een parachute had weten te redden werd het een race tegen de Duitsers om hem te vinden. Als opa of de anderen in zijn 'groep' hem vond zorgde hij voor transport richting Appelscha en vanaf daar namen andere verzetstrijders het over om de piloot weer thuis te krijgen.

Het voordeel was, opa werkte als hoofdknecht voor een NSB boer en ondanks dat het hele dorp hem ervoor uitspuugde (behalve het verzet die beter wist) zorgde dat wel dat hij in het geniep veel kon doen. Zo had hij joden op het terrein van de boer ondergedoken en ook de piloten bleven daar wel eens enkele uren kg dagen. Geen Duitser die bij de NSB boer ging zoeken.

Op de dag van bevrijding is opa met een pistool naar de NSB boer gelopen, heeft aangebeld en verteld dat hij al die tijd in het verzet zat en er al jaren joden op zijn terrein waren ondergedoken en daarna heeft hij hem dood geschoten.

En zo nog heel wat verhalen. Dat mijn vader op de kanonnen zat als de Duitsers Canadezen uit de lucht schoten. Dat toen ze bevrijd waren hij zijn eerste stukje chocola had gekregen van een Canadees op de bevrijding en sindsdien hij elke dag een stuk chocola eet, dat hij en zijn vrienden een geweer vonden, dat er geschoten werd en een kogel zo door de kinderwagen van zijn baby broertje ging, die hem dus net had gemist. We hebben nog een foto van de kinderwagen met het gat in de kap. En tijdens een huwelijk van zijn oom, gingen ze met paard en wagen en stoet erachter wandelend richting hun huis voor het feest. Kwam er een vliegtuig en die schoot op de wagen. Iedereen dook in de sloot, maar de paarden en ook het bruidspaar in de wagen waren doorzeeft. Dat heeft mijn vader dus voor altijd op zijn netvlies staan.

Dus ja, ik ben altijd twee minuten stil, waar dan ook. Uit respect voor mijn vader en mijn oma en opa, een opa die ik nooit gekend heb maar die met hand en tand voor ook mijn vrijheid heeft gestreden.

Ik word er ook bijna emotioneel van terwijl ik het schrijf haha. Mijn vader heeft me over de jaren veel verteld, met een lach maar ook vaak met een traan. Hij was heel jong en hij heeft het geluk gehad dat het hele gezin niks ernstigs is overkomen, maar hij heeft veel nare dingen gezien, die een kind niet hoort te zien.

finnens schreef:

Ik vergeet het meestal. Moet eerlijk zeggen dat als ik dit topic niet had gezien ik ook vrolijk verder zou praten.

Erbij stilstaan doe ik zeker wel, maar niet alleen op een 'georganiseerd moment'.

Phoebert schreef:

Kreeg net een paar seconden in de eerste minuut een appje, ik denk dat ik die persoon wel kan wurgen. Echt ontzettend respectloos.

Phoebert schreef:

Kreeg net een paar seconden in de eerste minuut een appje, ik denk dat ik die persoon wel kan wurgen. Echt ontzettend respectloos.