Als die persoon die daar ligt als "levend lijk" zoals dat zo mooi beschreven is, daar zelf akkoord mee is en de naasten ook, dan heeft daar niemand iets op in te brengen.
Maar veel van die mensen zijn niet meer in staat om iets goed te vinden, wie beslist dan ?
Ik heb al twee keer moeten beslissen over leven en dood en ik kan zeggen, het valt niet mee, ik gun het niemand.
Eerste keer was bij mijn moeder, toen ze geveld was door een bloeding aan de hersenstam en er totaal geen hoop meer was. Kwam nooit meer goed.
Als je dan weet dat ze ons altijd onder de neus heeft gewreven dat ze niet als plant wilde leven ... tja dan is de keuze snel gemaakt. Of niet ? Neen, toch niet, want je houdt altijd vast aan het leven, al zeker aan dat van je moeder. Het is verdomde moeilijk, ook om iemand te laten gaan waarvan je weet dat ze geen leven meer zal hebben.
De tweede keer was bij mijn man, toen hij in coma lag. Komen ze doodleuk verklaren dat hij hersendood is, en dat er een beslissing genomen moet worden...
Daar sta je dan, met een kind van 5 aan je hand. Zeg je ja, zeg je nee ?
Niet eens een beperkt leven, voor allebei en toch vond ik het onmenselijk om de beslissing te moeten nemen.
Toch zou ik het weer opnieuw doen, als het nodig was, voor je naasten doe je alles.
Ze weten ook hoever ikzelf wil gaan als het zover is, en ik hoop maar dat ze die wensen ook zullen respecteren tegen die tijd.