
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
aniekje schreef:Ik vind 2 minuutjes stilte per jaar niet te veel gevraagd toch?
Shadow0 schreef:essie79 schreef:Vanaf 1933 waren de bordjes "Voor Joden verboden" al overal te zien in het straatbeeld.
Bovendien hoefde de politie erg weinig te doen omdat het merendeel van de joden door de bevolking zelf is aangegeven. Ze hadden dan ook relatief weinig politiemensen per hoofd van de bevolking.
Maar de meeste mensen in Duitsland in die tijd hadden niet de luxe om dit vanaf een afstandje eens rustig te overdenken. De informatie die ze kregen was gekleurd, er helemaal op gericht om de angst aan te wakkeren (en die was er al genoeg), en daar 1 groep de schuld van te geven.
Achteraf is het altijd makkelijk praten, maar als je midden in de situatie zit, is dat al heel wat ingewikkelder. De meeste duitsers zijn, net als wij, gewoon mensen. Mensen die fouten maken, te beinvloeden zijn, en zich drukker maken om hun eigen zaken dan om anonieme anderen. Dat is gevaarlijk, maar dat is het nog steeds, in onze tijd net zo goed. Ze gaven hun medemensen aan omdat ze ervan overtuigd waren dat dat het beste was - zoals jij geacht wordt om iemand aan te geven als je die persoon verdenkt van het plannen van een terroristische aanslag.
Ik heb het niet over de SS-officieren hier, maar over de gewone bevolking, op dat moment erg arm, niet te hooggeschoold en stelselmatig beinvloed.... en geloof niet dat we hier in Nederland zoveel minder beinvloedbaar zijn. Nog steeds.
Miryamk schreef:Ieder mens die is gesneuveld mag van mij herdacht worden ook onschuldige duitse slachtoffers (en die waren er vast genoeg..)
pretletter17 schreef:Zeker 'doe' ik aan dodenherdenking, ik vind het niet meer dan normaal. Het is me één keer bijna ontschoten. Bijna, ik zal het nooit vergeten: mei 1988, ik reed op mijn verzorgpaard door het veld, zo vrij en zorgeloos als je kan zijn als 17-jarige. Het schoot me ineens te binnen dat die vlaggen vandaag niet voor de flauwekul halfstok hingen, keek op mijn horloge en het was al tijd. Paard stilgezet, hoofd gebogen tot de klokken weer begonnen te luiden. Paard stond werkelijk als een rots. Ik reed verder, zat er een oude man bij een plas te vissen, hij stond op en liep naar me toe. Hij zei dat hij het enorm waardeerde dat zo'n meiske van mijn leeftijd deze blijk van respect toonde. Die man had de tranen in de ogen. Vanaf toen deed het me nog meer!