Bokt.nl

Navidad schreef:

snowdon schreef:

Wes....? Ik sta even verbaasd, sorry

300% ook goed dan

FuRyoMaRLoeS schreef:

Ik heb er helemaal geen problemen mee. Mijn neef is ook homo.

Alleen vind ik het een beetje apart dat het er bij sommige zo vanaf moet druipen...

Jeroentje schreef:

300% ook goed dan

snowdon schreef:

Altijd blijven lachen, Wes

stefoo schreef:

Ik ken een homo, Die is echt knap!!! WAAAH het is me vriend.. haha

tazmaniac schreef:

ik zag dat je je presentatie al had gegeven. Toch zou ik graag ook nog mijn verhaal vertellen.

Ik lees in dit forum dat er zoveel mensen helemaal geen probleem hebben met mensen die homo zijn.
Toch zijn er mensen die dat wel zijn. Zoals ik.

Ik ben iemand die, zoals ze zeggen, in de kast rond hangt. Verder ben ik iemand van het type van wie je het niet zou verwachten dat ie homo is. Ik heb vaak leuke contacten met meiden en dan ben ik gewoon mezelf. Ik ben dan niet anders dan een gewone hetero jongen (waarom zou ik?) Tja, en dat zorgt er dus voor dat er af en toe meisjes mij leuk vinden en dat dan laten merken. Maar het lukt me dan niet om wat voor hun te voelen.
Ik heb het idee, dat ik homo zou kunnen zijn, jaren lang naar de prullenbak verwezen. Ik heb het verdrongen waarschijnlijk. Altijd als de vraag kwam: goh waarom heb je geen vriendin dan zei ik: ow... daar heb ik het te druk voor. En eigenlijk was dat ook zo. Ik zorgde er voor dat ik steeds weer nieuwe bezigheden had. (o.a. veel met de paarden bezig)

Maar goed, vorig jaar is het me dus overkomen dat ik een jongen erg leuk vond. Hij hielp me altijd met de paarden en ik hem. Het was een fijne vriendschap.
Onze vriendschap werd ineens abrupt beëindigd en ik weet nog steeds de reden daarvan niet.

Sindsdien ben ik wel gaan nadenken over mezelf. Maar het lukt me gewoon niet om mezelf te accepteren zoals ik ben. Elke keer als ik homo's op de televisie zie dan schrikt me dat weer af. Zo wil ik niet zijn. Ik wil me niet vereenzelvigen met de zogenaamde handwapperende nichten of andere gillende keukenmeiden. (als ik uit de kast kom dan wordt je in een hokje gestopt. Ben je homo? Aha, dan ben je dus een mietje, een nicht, een watje, een viespeuk enz enz enz). Vooral op het platteland wordt vaak zo gedacht. Ik woon zelf ook in een dorp. Vandaar dat ik ook niet de behoefte heb aan een coming-out.

tazmaniac schreef:

ik heb meer vriendinnen dan vrienden eigenlijk. (schijnt redelijk normaal te zijn) (misschien door de paardesport?? ). Kan er makkelijker mee praten en vind dat ze n stuk gezelliger. Heb ook gewoon echte vriendinnetjes gehad alhoewel dat meestal gewoon koetje-kalver liefde was. Ik weet ook wel wanneer ik een meisje knap vind of niet. Alleen krijg ik er helaas geen 'gevoelens bij'. Je stelt dat steeds maar weer uit... Ach... ik moet eerst nog de 'ware' tegen komen.

Vorig jaar is het me dus overkomen dat ik voor t eerst blijkbaar verliefd werd op een jongen waar ik vaak mee omging. Ik schrok ervan eigenlijk. Ik wist niet dat dat kon. (ik zei immers altijd tegen mezelf: nee... ik ben geen homo). Hierdoor ben ik dus erg in de war geraakt en ben ik gaan piekeren. Na een tijdje heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en een goede vriendin uitgenodigd om te komen praten. Ik zat er helemaal doorheen. Ik had het helemaal gehad met mezelf. Ik heb alles in een brief geschreven en dat aan haar laten lezen. Ik kon zelf geen woord uitbrengen. Ik voelde zo'n ontzettende grote schande. Maar langer doorlopen en tegen iedereen blijven liegen kon ik ook niet meer. Toen ze zat te lezen was het alsof iemand met een grote hand m'n borstkast fijn kneep. Ik zat te beven als een rietje. Het grote woord was eruit. Nu kon ik niet meer terug.
Gelukkig kwam ze direct naar me toe en sloeg een arm om me heen.

Toen ik tegen haar zei: Elke ochtend als ik wakker wordt hoop ik dat ik weer normaal ben. Ik wil dit echt niet. Als er een operatie of pil is die mij weer normaal maakt dan doe ik dat direct. (Toen schrok ze wel een beetje)
Nu weet ik gelukkig beter. Je geaardheid kun je niet kiezen. Je bent nu eenmaal zo.

klaasjuhhh schreef:

tazmaniac schreef:

ik heb meer vriendinnen dan vrienden eigenlijk. (schijnt redelijk normaal te zijn) (misschien door de paardesport?? ). Kan er makkelijker mee praten en vind dat ze n stuk gezelliger. Heb ook gewoon echte vriendinnetjes gehad alhoewel dat meestal gewoon koetje-kalver liefde was. Ik weet ook wel wanneer ik een meisje knap vind of niet. Alleen krijg ik er helaas geen 'gevoelens bij'. Je stelt dat steeds maar weer uit... Ach... ik moet eerst nog de 'ware' tegen komen.

Vorig jaar is het me dus overkomen dat ik voor t eerst blijkbaar verliefd werd op een jongen waar ik vaak mee omging. Ik schrok ervan eigenlijk. Ik wist niet dat dat kon. (ik zei immers altijd tegen mezelf: nee... ik ben geen homo). Hierdoor ben ik dus erg in de war geraakt en ben ik gaan piekeren. Na een tijdje heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en een goede vriendin uitgenodigd om te komen praten. Ik zat er helemaal doorheen. Ik had het helemaal gehad met mezelf. Ik heb alles in een brief geschreven en dat aan haar laten lezen. Ik kon zelf geen woord uitbrengen. Ik voelde zo'n ontzettende grote schande. Maar langer doorlopen en tegen iedereen blijven liegen kon ik ook niet meer. Toen ze zat te lezen was het alsof iemand met een grote hand m'n borstkast fijn kneep. Ik zat te beven als een rietje. Het grote woord was eruit. Nu kon ik niet meer terug.
Gelukkig kwam ze direct naar me toe en sloeg een arm om me heen.

Toen ik tegen haar zei: Elke ochtend als ik wakker wordt hoop ik dat ik weer normaal ben. Ik wil dit echt niet. Als er een operatie of pil is die mij weer normaal maakt dan doe ik dat direct. (Toen schrok ze wel een beetje)
Nu weet ik gelukkig beter. Je geaardheid kun je niet kiezen. Je bent nu eenmaal zo.

Zo is het ook bij mij gebeurd ongeveer. Mijn vriendenkring accepteerde het gelijk, sindsdien is het veel gezelliger, lachen we veel meer en verteld iedereen elkaar de waarheid. Als ik met wat meiden op een terrasje zit vragen ze wat ik van die jongen vind, etc. Echt gezellig gewoon.
Mijn ouders weten het nog niet, maar die zeggen ook heel vaak dat ze het niks uitmaakt wat ik ben, ik ben en blijf hun zoon. Ben ik echt ontzettend blij mee. Ik ken ook HOLEBI's waarvan de ouders het niet accepteren, dat maakt die mensen gewoon kapot van binnen. Dat lijkt mij echt het ergste, dat je eigen ouders, waar jij ooit in een eitje in begonnen bent, en je groot gebracht hebben, je niet accepteren. Als "vrienden" mij niet accepteren ben ik echt heel simpel, het is ja of nee.

Ik ga ook veel meer met meiden dan jongens om. Dat komt natuurlijk ook vanwege dezelfde hobby's denk ik.

klaasjuhhh schreef:

Vind trouwens ook dat alles hier in hokjes wordt geplaatst. " Oh, jij bent homo?? Ga dan thuis maar met iemand zoenen/whatever". " Oh, jij bent hetero? Dan mag je hier blijven met je vriend(in)."

mistral schreef:

klaasjuhhh schreef:

Vind trouwens ook dat alles hier in hokjes wordt geplaatst. " Oh, jij bent homo?? Ga dan thuis maar met iemand zoenen/whatever". " Oh, jij bent hetero? Dan mag je hier blijven met je vriend(in)."

Nee hoor. Ik vind dat als je zonodig wilt zoenen en mekaar op lopen ge*len dat je dat lekker thuis moet doen, hetro en homo, ik irriteer me zowieso aan dat gedrag.

klaasjuhhh schreef:

Ben ik het helemaal mee eens, maar ik lees hier wel reacties van mensen, die dat wél zeggen

stefoo schreef:

Iedereen is gelijk, en wie dat niet vind loopt een klein beetje achter..