Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-12-20 00:49

Geplaatst: 06-12-20 00:49

Krijg pijn in mijn buik van je verhaal Mazida, verschrikkelijk

wat ontzettend oneerbiedig hoe dat is gegaan. Fijn dat je uiteindelijk een betere tweede ervaring had. :knuffel:

Edit: ik zie de post van Mazida niet meer, wellicht verwijderd. Ik laat mijn berichtje voor haar staan.

**Geplaatst**: 06-12-20 00:59

Geplaatst: 06-12-20 00:59

Ik had mijn post weggehaald omdat ik toch niet alle details op internet wil zetten. Kort samengevat: eerste bevalling was de hel van mijn leven. Kwam soepel tot zeven centimeter ontsluiting, toen stokte de boel. Vliezen doorgeprikt door de verloskundige. Na voelen bleek kind sterrenkijker en kreeg ik een weeënstorm van heb je me daar. Ik vroeg om verwijzing naar de tweede lijn en pijnstilling. Die wens werd genegeerd. Als ik een half uur op handen en voeten zou staan zou kind vanzelf draaien. In dat half uur heb ik nog nooit zo hard geschreeuwd, gekronkeld van de pijn en geperst terwijl ik niet mocht persen. En niemand greep in, inclusief vriend die 'bevroren' was. Ik voelde me net een beest. Na dat half uur bleek kind nog niet gedraaid en mocht ik door naar de tweede lijn. Nadat ze een ruggenprik erin hadden geramd, verdween de pijn gelukkig. Hadden ze dat eerder gedaan, dan hadden ze me de rit naar de hel bespaard.

En bij mijn tweede zwangerschap psychische begeleiding gekregen. Bewust zwanger geraakte, maar toen ik het ontdekte heb ik serieus abortus overwogen. Gelukkig is tweede bevalling heel goed gegaan dankzij andere verloskundigen (bewust voor een wat zweverige verloskundigenpraktijk gekozen met sensitieve mensen) en een hele fijne gyn.

Laatst bijgewerkt door Mazida op 06-12-20 01:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-12-20 01:00

Geplaatst: 06-12-20 01:00

Wat verschrikkelijk voor je. :(:)

**Geplaatst**: 06-12-20 01:04

Geplaatst: 06-12-20 01:04

En het doet wat met je als mens als je er niet naar je wensen wordt geluisterd. Ook als bevallende vrouw ben je nog steeds een mens. Sterker nog, dan ben je op je kwetsbaarst, een beetje medeleven is dan zo belangrijk.

Laatst bijgewerkt door Mazida op 06-12-20 01:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-12-20 01:06

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 06-12-20 01:06

Wat een horror...

**Geplaatst**: 06-12-20 01:27

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 06-12-20 01:27

Heftig Mazida je eerste bevalling .

**Geplaatst**: 06-12-20 09:30

Geplaatst: 06-12-20 09:30

Ilse_123 schreef:
Ik had niet eens door wie er, behalve mijn vriend, naast het bed stonden en dat kon me geen moer schelen, zolang ze me er maar doorheen loodste. Maar ik ben dan ook een persoon die liever alles zelf doet, niet er niet aan denken om m'n moeder er bijvoorbeeld bij te hebben, terwijl ik echt een hele goede band met haar heb.

Na aanleiding van dit topic begrijp ik ineens wel alle belletjes die ik naderhand vanuit verschillende afdelingen van het ziekenhuis en de verloskundigen heb gehad. Ook een aantal anoniem in te vullen vragenlijsten per mail over hoe ik het had ervaren. Nu ik dit allemaal lees vind ik dat heel goed.

Dit had ik ook inderdaad.. Laat het me maar gewoon zelf doen, dat kan ik.

**Geplaatst**: 06-12-20 09:58

Geplaatst: 06-12-20 09:58

Een bevalling valt niet te plannen. Ik heb wel een geboorteplan gemaakt en ze hebben zich er voor zover mogelijk goed aan gehouden.

Tijdens mijn bevalling voelde ik mij sterk en echt ontspannen, ik wilde bevallen in het ziekenhuis.
Ik ging dit doen zoals al duizenden jaren wordt gedaan. En gelukkig kon ik redelijk de regie houden!

Natuurlijk liep het niet volledig als gepland. Ik had geen verdoving (zoals ik wenste) maar kreeg een knip en catheter, niet gepland maar ik vond het geen enkel probleem en dan maar liever zo snel mogelijk. Ik had me er op ingesteld dat dat een optie was. Mijn kind moest snel en veilig op de wereld komen. De uren erna waren voor mij naar. Ik had hele forse bloedingen en moest daarna transfusies. Mogelijk had dat voorkomen kunnen worden maar niemand deed dit met opzet.. iedereen in die kamer (en dat waren er uiteindelijk meer dan 10, terwijl ik gepland had max 3) deed hartstikke zijn best.

Ik vind het oprecht heel erg voor de vrouwen die zich aangedaan voelen (en vooral die bij wie er daadwerkelijk schofterig gehandeld is. Vreselijk!)

Toch ben ik altijd bang dat dit soort dingen een soort olievlek worden..wat niet altijd terecht is. Heel eerlijk.. we leven best in een klaagcultuur.. we klagen en protesteren wat af.

Ik hoop natuurlijk wel dat het de weinig empathische artsen (soms zelfs enorme eikels) aan het denken zet.. en dat ze voorzichtiger omgaan met de toekomstige moeders.

**Geplaatst**: 06-12-20 10:12

Geplaatst: 06-12-20 10:12

Ik ben vanaf het prille begin een lid van geboortebeweging, na de traumatische geboorte van de oudste

Ik heb zelf een verschrikkelijke niet vorderende inleiding van de oudste gehad. Ik wilde geen ruggenprik, ik moest van de verpleegkundige verplicht een ruggenprik met de woorden 'je schiet niet op, je moet een ruggenprik om even te slapen anders heb je straks geen energie om te persen' ruggenprik is onder dwang 6x misgerprikt 3 verschillende anesthesiemedewerkers hebben geprobeerd hem te zetten. Uiteindelijk zat hij nog niet juist, ik gaf dat duidelijk aan, toch spoten ze verdovend middel erin in een hoge doses wat er voor zorgde dat de helft van mijn lichaam tijdelijk verlamd raakte het deed niets tegen de pijn, het zorgde er alleen voor dat ik tijdens het opvangen van een wee niet meer kon bewegen.
En gynaecoloog die mij als kijkdoos/grabbelton gebruikte voor haar stagiaires zei door jouw bekken past nooit een baby, had je maar niet zo jong zwanger moeten worden. er was geen foetale nood, hartslag en zuurstof waren perfect dochter is geborgen met Apgar scores van 10. En toch ben ik gedwongen tot een keizersnede ik had toen 7cm ontsluiting. Met de woorden: 'je mag het nog 1 uur proberen, en dan wordt het een spoedkeizersnede, of je kiest nu voor een keizersnede dan mag je man er bij zijn maar het wordt een hoe dan ook een keizersnede' er was geen medische reden tot die keizersnede, het had puur te maken met wisseling van dienst, en dat ik te lang een kamer bezet hield. Gynaecoloog had absoluut geen zin in de operatie en liet dat duidelijk merken, maakte grapjes met z'n collega's over de voetbalwedstrijd die hij door mij moest missen, heeft mij verkeerd weer dichtgehecht waarbij zenuwen zijn beschadigd en weefsel is gaan woekeren, ik had geen pijn na de keizersnede want ik voelde maandenlang helemaal niets meer, toen het gevoel terugkwam kreeg ik helse pijn in mijn buik door die woekerende zenuw.
Ik ben verminkt zonder dat dit nodig was voor mijn kindje, heb een trauma oogelopen en door de synthetische oxytocine dat tijdens de inleiding in een te hoge doses in mij is gespoten ging de hechting met mijn kindje en de borstvoeding stroef. Lactatiekundige van het ziekenhuis liet mij onder dwang kolven met een verkeerd maat borstschild, dit gaf ik aan en mijn man was al onderweg om een andere maat op te halen, daar had ze geen tijd voor ik moest maar kolven daarbij zijn beide tepels binnen enkele minuten tot bloedens toe kapot mee gemaakt. Toen kreeg ik te horen dat ik gewoon niet geschikt ben om borstvoeding te geven.

...ik geeft al bijna 4 jaar non stop borstvoeding, ben ondertussen met een soepele natuurlijke bevalling onder begeleiding van mijn eigen verloskundige bevallen van een tweede dochter van bijna 9 pond die schoot in 2 persweeën door mijn bekken heen, dus wat nou dat past niet?

Ik ben getraumatiseerd en verminkt puur omdat dat kwa tijd en bezetting de afdeling beter uitkwam. Dat is niet oké

**Geplaatst**: 06-12-20 10:37

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 06-12-20 10:37

Jeetje wat een afschuwelijk verhaal, geen woorden voor $:\$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-20 10:40

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-20 10:40

Dikke knuffel voor de verhalen hier, wat dapper van jullie om dit te delen :knuffel:

**Geplaatst**: 06-12-20 10:57

Geplaatst: 06-12-20 10:57

Ik sluit mij aan bij Sizzle en secricible. :(:)

**Geplaatst**: 06-12-20 11:00

Geplaatst: 06-12-20 11:00

Wow die verhalen hier, ik vind ze echt afschuwelijk. Wat traumatisch zeg!

Ik noem dit geen klaagcultuur, dit zou gewoon niet zo mogen gebeuren.

**Geplaatst**: 06-12-20 11:10

Geplaatst: 06-12-20 11:10

litilaura wat een vreselijk rot verhaal zeg. Afschuwelijk. Dat dit mogelijk is in deze tijd. Dat was zelfs al 40 jaar geleden toch een stuk met meer empathie en volgen van de wensen van de moeder, zelfs zonder dat er een bevallingsplan op tafel lag.
Dit zou inderdaad gewoon niet mogen gebeuren.

Bij mij was het zelfs zo, dat toen de dienst gewisseld moest worden in het ziekenhuis, zowel de gynaecoloog als de verloskundige aangaven deze bevalling af te maken. Dit had alles te maken met de 1ste bevalling waarvan we vooraf wisten dat het kindje het niet zou overleven. Toen waren ook deze mensen daarbij aanwezig en hebben dat geweldig begeleid. Nu omdat alles er gezond en goed uitzag, wilden ze me niet alleen een levend en gezond kind in de armen geven, maar ook een fijne ervaring om op terug te kijken. Zo kan het dus ook en ik vond het fantastisch dat ze dat extra uur voor mij wilden blijven. Want deze mensen voelden vertrouwd voor mij. En ondanks eventjes de hulp van de vacuüm, kan ik terug kijken op een fijne bevalling.
Zelfs is het zo dat ik nog nooit ben ingeknipt of ingescheurd en volgens mij was dat zelfs toen al vrij uniek vanwege die vacuüm.

**Geplaatst**: 06-12-20 11:29

Re: #genoeggezwegen, over obstetrisch geweld

Geplaatst: 06-12-20 11:29

Wat een bizarre verhalen hierboven zeg. Ik heb mijn eerste bevalling (thuis en snel) als goed ervaren ondanks dat de snelheid ons overdonderde en de planning van poliklinische badbevalling niet lukte, verloskundige en kraamhulp waren fijn.
Daarna toch wel wat kleine dingetjes mis gegaan ook puur op communicatie, zo had ik langer willen wachten tot ik met de ambu vervoerd zou worden ivm totaalruptuur door de snelheid. Door zo snel gescheiden te zijn van mijn zoontje en daarna nog onnodig lang op de uitslaapkamer te moeten wachten heeft hebben we daar beiden wel wat aan over gehouden qua trauma. Maar ook catheter, vitamine K toegediend zonder overleg en toch oxytocine beenprik die ik eigenlijk niet wilde bijvoorbeeld. Ik was heel goed voorbereid maar op dat moment gewoon even niet meer helder genoeg om assertief te weigeren denk ik, dat soort dingen had ook met passieve weigering geaccepteerd moeten worden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-20 11:40

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-20 11:40

Wat een nare verhalen komen er langs. Bizar dat dit zo kan.

Wat betreft klaagcultur zou ik willen toevoegen. Er is een verschil tussen een bevalling die verkeerd loopt en het gewoon simpelweg schenden van rechten.
Je voorkomt geen traumatische bevallingen, er kan iets mis gaan. Dokters zijn mensen en kunnen verkeerde inschattingen maken. Dat doet er niks aan af dat dat overigens afschuwelijke verhalen zijn waar je jarenlang last van kan houden en die je voor altijd meedraagt.

Het gaat ook niet om dat een bevalling anders loopt dan je geboorteplan. Dat kan gebeuren, een bevalling kan alle kanten op en is niet te plannen. En tuurlijk is het naar als je graag in bad wilde bevallen, maar in overleg met de dokter uiteindelijk op een bed met een vacuumpomp en een CTG bevalt.

Maar het is wel wezenlijk anders dan een arts die je rechten schendt als patiënt. Handelingen opdringen, stiekem toedienen of geweld en dwang gebruiken om handelingen gedaan te krijgen die je als patiënt nadrukkelijk hebt verboden: het is gewoon wettelijk verboden en er zijn zoveel verhalen waarin dit alsnog gebeurt.

Doel van de actie is ook geen hulpverleners bashen en laten zien hoe fout ze het doen. Wel om aandacht te vragen voor deze schending van rechten. Dat heeft niks met klagen te maken, dat heeft te maken met dat je in het ziekenhuis een bepaalde veiligheid mag verwachten. Niet dat er niks fout gaat, dat is onmogelijk, maar wel dat je rechten gerespecteert worden als patiënt.

Laatst bijgewerkt door secricible op 06-12-20 11:42, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-12-20 11:40

Geplaatst: 06-12-20 11:40

Ik heb alleen jouw berichten gelezen ts. Ik merk dat ik het een lastig topic vind. Zelf een heftige korte bevalling gehad, waarbij ECG enz niet werkten. In twee uur tijd verzuurde de boel zo erg dat mijn dochter daar ook last van kreeg en ze niet meer konden meten wat het effect op haar is. Een situatie die ik me van te voren niet had bedacht, en wat doe je dan? Ik wilde geen ks en was daar ook stellig in tijdens de bevalling. Op dat moment voelde het niet fijn, maar achteraf ben ik blij dat iemand me vertelde wat het plan was.
Daarbij ging mijn hele idee van wat ik wilde direct overboord zodra het begonnen was. Ik denk, en met mij vele onervaren moeders, dat je niet weet waaraan je begint. Je kunt je vooraf geen voorstelling maken van hoe het zal zijn en op dat moment kan alles weer veranderen. Een leidraad kan fijn zijn, maar ook lastig als je daar wel vanaf moet stappen, omdat het nou eenmaal niet altijd gaat zoals je zou willen.

Ik denk over all dat we in NL te maken hebben met een angstcultuur bij veel werkplekken. Onze fouten worden ons flink kwalijk genomen, al dan niet uitgemeten benadrukt in de media. Als ons iets overkomt is het steevast de schuld van een ander: als jij nee zegt en hij luistert niet, heb jij geen zeggenschap. Als hij wel luistert en het gaat fout, dan had hij je ervoor moeten behoeden. En veel mensen bouwen dan een stukje zekerheid in. Liever te vroeg dan te laat ingrijpen.

En helemaal oke als je andere keuzes maakt en verwacht dat die ten alle tijden gerespecteerd worden. Maar in de basis komt het er dan op neer: ben je bereid om zelf het risico te nemen dat het fout gaat? En hand in je eigen boezem te steken als hij wel luistert en het gaat fout?

Laatst bijgewerkt door miramii op 06-12-20 11:44, in het totaal 3 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-12-20 11:41

Geplaatst: 06-12-20 11:41

Litilaura , wat een gruwelijke misstanden. Zulke artsen zouden geschorst moeten worden.
Wat zou ik de vrouwen die zoiets meemaken mijn bevallingen gunnen. Zelfs bij mijn moeder, meer dan 60 jaar geleden was het beter geregeld ondanks een stuitligging en de tweede met de voeten naar buiten. Eerste keer bij de huisarts op de achterbank naar het ziekenhuis en ik heb het gered ondanks stuit. Bij broer was ze al in het ziekenhuis en toen de voeten te zien waren hebben ze haar verteld dat ze een roesje kreeg want kind moest er heel snel uit. Enigste die daar door haar verhalen lichtelijk bezorgd over was was ik toen ik zelf kinderen kreeg. Huisarts pakte dat heel goed op en heeft de ligging van mijn kinderen extra goed gecontroleerd. Geboorteplannen hoor ik nu pas over, enigste wat ik aangegeven had was dat ik graag thuis wilde bevallen .

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-20 11:52

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-20 11:52

miramii schreef:
Ik heb alleen jouw berichten gelezen ts. Ik merk dat ik het een lastig topic vind. Zelf een heftige korte bevalling gehad, waarbij ECG enz niet werkten. In twee uur tijd verzuurde de boel zo erg dat mijn dochter daar ook last van kreeg en ze niet meer konden meten wat het effect op haar is. Een situatie die ik me van te voren niet had bedacht, en wat doe je dan? Ik wilde geen ks en was daar ook stellig in tijdens de bevalling. Op dat moment voelde het niet fijn, maar achteraf ben ik blij dat iemand me vertelde wat het plan was.

Maar dat is juist de essentie. Niet dat je geboorteplan niet anders mag lopen dan je van tevoren hebt gedacht. Maar dat een dokter zegt “mevrouw, ik weet dat u eigenlijk geen keizersnede wilde. Maar uw kind is nu in nood, ik heb geen opties meer om haar veilig te houden behalve een keizersnede dus dat is nu mijn dringende advies. Ik neem aan dat u akkoord gaat/gaat u akkoord?
En dat is wat anders dan zeggen “mevrouw u moet nu een keizersnede en het kan me geen bal schelen wat u zelf wilt” of iedere variatie daarop.

Citaat:
Daarbij ging mijn hele idee van wat ik wilde direct overboord zodra het begonnen was. Ik denk, en met mij vele onervaren moeders, dat je niet weet waaraan je begint. Je kunt je vooraf geen voorstelling maken van hoe het zal zijn en op dat moment kan alles weer veranderen. Een leidraad kan fijn zijn, maar ook lastig als je daar wel vanaf moet stappen, omdat het nou eenmaal niet altijd gaat zoals je zou willen.

Ik denk dat daar een taak ligt voor de verloskundige met wie je een plan bespreekt ruim voor je bevalling. “Top, je wilt geen epistiomie en je wilt geen CTG. Maar wat als dit of dat scenario zich voordoet, wat wil je dan? Heb je daar over na gedacht?” In plaats van vriendelijk een briefje aan te nemen en in je dossier te doen en pas het gesprek aan te gaan als er al paniek, pijn en angst is.

In mijn plan staat ook dat ik in principe geen CTG wil of schedelelektrode. Maar met mijn vk is ook besproken dat als mijn vliezen kunstmatig gebroken moeten worden, of als er syntocinon moet worden toegediend ik waarschijnlijk wél een CTG wil hebben mits mobiel.

Citaat:
Ik denk over all dat we in NL te maken hebben met een angstcultuur bij veel werkplekken. Onze fouten worden ons flink kwalijk genomen, al dan niet uitgemeten benadrukt in de media. Als ons iets overkomt is het steevast de schuld van een ander: als jij nee zegt en hij luistert niet, heb jij geen zeggenschap. Als hij wel luistert en het gaat fout, dan had hij je ervoor moeten behoeden. In de basis komt het er dan op neer: ben je bereid om zelf het risico te nemen dat het fout gaat? En hand in je eigen boezem te steken als hij wel luistert en het gaat fout?

Zie mijn laatste post. Het gaat niet om of je als arts fouten mag maken of niet, het gaat er om of je basisrechten mag schenden van een patient. Jij geeft als arts informatie, de patiënt beslist. En in nood mag die informatie op een andere manier gegeven woren (“de hartslag van uw kindje zakt weg en ik kan haar alleen redden met een knip, ik neem aan dat u akkoord gaat?”) maar het is gewoon een recht waar je aan moet voldoen.
En er is echt geen moeder die bij die laatste situatie nog zal zeggen “nou dokter, ik wil geen knip in mijn vagina, laat mijn dochter dan maar doodgaan.” Echt niet. En het kost je precies 2 seconden, waarin je je om kan draaien om een schaar te pakken.

En áls je dan een patient hebt die “nee” zegt en je haar echt niet kan overtuigen, dan heb je als arts daarin geen blaam. Het treft je wél blaam als je alsnog die schaar in haar onderste hebt gezet. Ook als arts heb je geen recht om iemand lichaam te betasten of in te knippen of wat dan ook als de vrouw nee zegt.

Laatst bijgewerkt door secricible op 06-12-20 11:55, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-12-20 11:53

Geplaatst: 06-12-20 11:53

Schemerdier schreef:
Specifiek over bevallingen kan ik niet spreken, maar ik meen wel dat de geneeskunde echt nog zwaar achter is en niet mee is met de moderne tijd qua 'klantvriendelijkheid'.

Veel te vaak nog menen artsen het beter te weten enkel en alleen omdat ze ooit eens 6 jaar gestudeerd hebben, maar iedereen beseft toch dat de medische kennis zo verschrikkelijk uitgebreid is en zo snel kan evolueren dat niet elke arts altijd mee is met alles. Ik zeg dan niet dat de patiënt het altijd beter weet na een rondje google, maar de meeste arts hebben een waan van alwetendheid rond zich, terwijl dat in de praktijk praktisch gezien redelijk onmogelijk is, tenzij het om hypergespecialiseerde artsen gaat.
Laat staan als je een probleem wat meer hollistisch (ik weet niet of dit de juiste term is?) wil benaderen: het probleem ruimer in het lichaam bekijken dan enkel op de plek van het probleem zelf.

(voorbeeldje: ik had altijd last van mijn heupen, daarvoor kreeg ik steunzolen aangemeten omdat oa mijn bekken scheef stond. Nu beweerde de arts bij hoog en laag dat ik geen pijn meer kon hebben als ik maar de perfecte steunzolen droeg. Disclaimer: dat was dus niet het geval . Jaren later bleek door een osteopaat en daarna kinesist (fysiotherapeut) dat ik een meer dan mobiel bekken heb waardoor ik mijn voeten te veel naar binnen zet en mijn spieren te uitgerekt zijn waardooor ik vaak peesontstekingen en dergelijk kreeg. Simpele spieroefeningen en ik heb gewoon geen pijn meer. Dan vind ik het logisch dat ik de arts niet volledig meer vertrouw op vlak van deskundigheid....)

Daarnaast hebben artsen om de een of andere reden een verschrikkelijk moeite om fouten toe geven. Dat is heel frustrerend voor patiënten en ook niet goed voor het vertrouwen.

Als laatste dus de klantvriendelijkheid, die meestal ontbreekt. Je bent maar de patiënt en hebt maar te luisteren en te doen wat de dokters zeggen, want je wil toch beter worden?
De patiënt grondig informeren en keuzes laten maken is niet nodig want de patiënt snapt er toch niets van en de arts weet het beter...

Het is gewoon nog een heel traditioneel beeld van 'mijnheer dokteur' die alles kent en die we moeten bewonderen en volgzaam doen wat hij zegt zonder enige kanttekening of inspraak want waarom zou hij anders nog zijn kostbare tijd aan jou spenderen.

Ben van mening dat je niet de hele medische beroepsgroep moet afkraken omdat je zelf een vervelende ervaring hebt gehad. Dat is te kort door de bocht.
Mijn persoonlijke ervaring met 3 verschillende chirurgen( neurochirurg, orthopedisch chirurg en trauma chirurg) is, gelukkig, uitstekend. Maar ik zal niet beweren dat er geen missers gemaakt worden.

**Geplaatst**: 06-12-20 11:58

Geplaatst: 06-12-20 11:58

Dit heeft in mijn ogen ook niets met klaagcultuur te maken. Waar het om gaat is dat er zaken gebeuren die echt niet kunnen.
Ik vind het bijzonder raar dat een ziekenhuis bevalling zou betekenen dat je een katheter moet hebben. Dat is wat anders als het mis dreigt te lopen en een katheter nodig is. Ik heb nog nooit een katheter gehad.
Ik weet nog dat ik bij de 2de een band om kreeg of iets dat aangesloten was op een apparaat. Dit om de weeën te registreren. Ik heb toen gevraagd of ze dit zo kort mogelijk wilden doen, want ik wilde lopen. Tuurlijk, geen enkel probleem.

Ik denk , ook als je in het ziekenhuis bevalt, dat het goed is als het een normale bevalling lijkt te zijn dat vrouwen gewoon kunnen lopen, kunnen puffen. Toen was dit heel bijzonder, maar ik ben zelfs op de baarkruk, die toen net uitgevonden was, geweest bij de 2de om te bevallen.
Onder hormonen drang kun je bijzondere dingen doen, zoals zeggen "ik wil nu naar huis, want ik ben het zat"

waarop de verloskundige zei, dat snap ik, want je bent er bijna en dan mag je gaan persen.
Iedere vrouw doet dingen anders. Zo ontdekte ik, dat als het persen daar was, dat is zoiets oers en krachtigs, dat ik (ben normaal preuts) met een grote zwaai al mijn bovenkleding uitrukte met de woorden→ "zo kan ik echt niet bevallen" en pas toen ik naakt was kon gaan persen. Dat heb ik bij alle kinderen gehad. En nadat de mensen vanwege de kou eerst nog probeerden om me wat aan te laten houden, was het ook gelijk prima.
Dat volgen van de vrouw is zoo belangrijk. Zowel thuis als in het ziekenhuis. Het is een oerproces en iedereen doet dat anders.
Ik heb zelf maar 1x die prik gehad in mijn been en dat was thuis toen ik een bloeding kreeg bij de jongste. De papa moest iets uit de vriezer halen wat op mijn baarmoeder werd gelegd en ik kreeg die prik om het bloeden te stelpen en de placenta te laten komen. Dat werd gewoon verteld en daardoor zag ik pas dat ik aan het bloeden was.
Dus ik kon gewoon thuis blijven en het stopte snel.

Ik vind dit echt een goede actie, want bevallingen vergeet je nooit meer en voor iedere moeder (en uiteraard de vaders) zijn die heel bijzonder.
Eens dus met bovenstaand bericht. GEwoon uitleggen en vertellen en volgen. Is toch niet zo moeilijk lijkt me.

**Geplaatst**: 06-12-20 12:10

Geplaatst: 06-12-20 12:10

miramii schreef:
Ik heb alleen jouw berichten gelezen ts. Ik merk dat ik het een lastig topic vind. Zelf een heftige korte bevalling gehad, waarbij ECG enz niet werkten. In twee uur tijd verzuurde de boel zo erg dat mijn dochter daar ook last van kreeg en ze niet meer konden meten wat het effect op haar is. Een situatie die ik me van te voren niet had bedacht, en wat doe je dan? Ik wilde geen ks en was daar ook stellig in tijdens de bevalling. Op dat moment voelde het niet fijn, maar achteraf ben ik blij dat iemand me vertelde wat het plan was.
Daarbij ging mijn hele idee van wat ik wilde direct overboord zodra het begonnen was. Ik denk, en met mij vele onervaren moeders, dat je niet weet waaraan je begint. Je kunt je vooraf geen voorstelling maken van hoe het zal zijn en op dat moment kan alles weer veranderen. Een leidraad kan fijn zijn, maar ook lastig als je daar wel vanaf moet stappen, omdat het nou eenmaal niet altijd gaat zoals je zou willen.

Ik denk over all dat we in NL te maken hebben met een angstcultuur bij veel werkplekken. Onze fouten worden ons flink kwalijk genomen, al dan niet uitgemeten benadrukt in de media. Als ons iets overkomt is het steevast de schuld van een ander: als jij nee zegt en hij luistert niet, heb jij geen zeggenschap. Als hij wel luistert en het gaat fout, dan had hij je ervoor moeten behoeden. En veel mensen bouwen dan een stukje zekerheid in. Liever te vroeg dan te laat ingrijpen.

En helemaal oke als je andere keuzes maakt en verwacht dat die ten alle tijden gerespecteerd worden. Maar in de basis komt het er dan op neer: ben je bereid om zelf het risico te nemen dat het fout gaat? En hand in je eigen boezem te steken als hij wel luistert en het gaat fout?

Natuurlijk kan het anders gaan dan je geboorteplan. Die kans is best groot.
Maar juist dan kan je als arts ook gewoon communiceren.
Bv: ik heb gelezen in je bevalplan dat je liever niet kiest voor pijnbestrijding. (Het is fijn als je merkt dat iemand je plan überhaupt gelezen heeft) en dan: voor nu lijkt pijnbestrijding wel het overwegen waard vanwege de volgende redenen: a, b en C. Wat zullen we doen? Wil je nog even proberen of zal ik pijnbestrijding aanvragen?
Of als het niet meer veilig kan: ik zie dit en dit en dit bij uw kindje. Dat betekent dat hij het zwaar heeft. Om hem veilig te houden moeten we nu snel handelen. Ik denk aan de volgende opties: a, b of c.

Ipv gelijk met vanalles aan komen zetten om het kind er zo snel mogelijk uit te sleuren.

**Geplaatst**: 06-12-20 12:40

Geplaatst: 06-12-20 12:40

Wat een ontzettend heftig topic. Blijkbaar worden in meerdere lagen van de zorg je rechten geschonden.

Ik heb zelf geen kinderen en godzijdank ook geen kinderwens. Wel als kind meerdere nare ervaringen met artsen gehad. Onder geweld en dwang behandeld. Dit heeft een dusdanig trauma opgeleverd dat ik nu een hele moeilijke (en in paniek gevaarlijke) patiënt ben en hier ook EMDR voor krijg. De band met mijn moeder is ook onherstelbaar beschadigd geraakt omdat zij niet ingreep.

Ik kan me heel goed voorstellen wat voor trauma's dit achter laat bij vrouwen die op zo'n groot belangrijk moment in hun leven op die manier behandeld worden.

**Geplaatst**: 06-12-20 12:48

Geplaatst: 06-12-20 12:48

Gloa schreef:
Wat een ontzettend heftig topic. Blijkbaar worden in meerdere lagen van de zorg je rechten geschonden.

Ik heb zelf geen kinderen en godzijdank ook geen kinderwens. Wel als kind meerdere nare ervaringen met artsen gehad. Onder geweld en dwang behandeld. Dit heeft een dusdanig trauma opgeleverd dat ik nu een hele moeilijke (en in paniek gevaarlijke) patiënt ben en hier ook EMDR voor krijg. De band met mijn moeder is ook onherstelbaar beschadigd geraakt omdat zij niet ingreep.

Ik kan me heel goed voorstellen wat voor trauma's dit achter laat bij vrouwen die op zo'n groot belangrijk moment in hun leven op die manier behandeld worden.

Wat erg om te lezen :knuffel:

Mijn zoon ook zo, toen een arts zijn vinger wilde controleren en hij dat niet goed toe liet commandeerde de arts mij dat ik mijn zoon beter moest opvoeden :wow:

Echter wist ik toen al dat er iets speelde (nu blijkt ass) maar toen was ik echt zo flabbergasted dat ik serieus daar ruzie heb staan maken met die arts. Dat als hij in plaats van mijn zoon te dwingen, het gewoon wilde vragen om zijn vinger te buigen, hij het gewoon gedaan had.
Zoon nog steeds trauma, maar roept nog steeds dat mama hem altijd helpt. Ingrijpen als ouder is dus echt van cruciaal belang en vind het erg naar voor je om te lezen dat dat bij jou anders was :(:)

Helaas weet ik dat er maar weinig ouders tegen artsen in durven te gaan.

**Geplaatst**: 06-12-20 12:51

Geplaatst: 06-12-20 12:51

@Charley , ik baseer me dan ook niet op dat ene voorval, dat was enkel een voorbeeldje.
Zo heb ik een hele fijne huisarts, en de gynaecologe was ook echt heel vriendelijk en informatief en geruststellend.

Maar als ik zie hoe er met mijn oma wordt omgegaan door haar huisarts en het ziekenhuis (en het woonzorgpersoneel) bah, ze is gewoon een ding voor hen.

En je moet ook nergens afkomen als je een wat moeilijkere problematiek hebt, want dan zit het tussen je oren en ben je lastig, want volgens je bloedbeeld ben je toch echt kerngezond hoor.