Kom ik effe lekker binnen stormen, hallo mensen
ploft met haar overgewicht op een stoelZo, mijn verhaal. Giel is al een persoon bij wie ik tegenwoordig mijn wenkbrauwen optrek, zeker gezien zijn mening en hoe genuanceerd (of eigenlijk niet) hij deze brengt. Dikke vrouwen lui en geen doorzettingsvermogen, slechte verzorging, ja
dikke doei! Lekker alle vrouwen over een kam scheren, want als Nederlander kunnen we dat zo goed
Ik ben nu 23 jaar, kamp mijn hele leven al met overgewicht, weeg nu tegen de 140 kg aan en eigenlijk zit ik de hele dag op mijn reet spelletjes te spelen. Als iemand dat ziet en als ik het zo vertel, ja, dan trek je gelijk de conclusie: eigen schuld,
dikke bult, moet je maar van die stoel afkomen en gaan sporten en gezond gaan eten. Hallo, als het toch even zo simpel was, had ik dat toch al mooi gedaan!
Toen ik jonger was at ik altijd gezond, wat meer dan mijn leeftijdsgenoten, maar geen gekke dingen (normaal ontbijt, lunch en avondeten en gezonde tussendoortjes etc.) en tóch had ik overgewicht? Hoe? Geen idee, zit waarschijnlijk ook wel deels in de genen, maar als zelf een diëtiste zegt dat ze een kind mét overgewicht nog nooit zo gezond heeft zien eten, tja, is het dan maar eigen schuld dikke bult?
Goed, nu velen jaren later zijn er problemen bijgekomen. Depressie, eetstoornis, ADD diagnose en sinds kort ook een persoonlijkheidsstoornis. Kort samengevat: iedere dag vecht ik tegen tientallen monsters in mijn hoofd, over vanalles en nog wat. Ga ik opstaan vandaag? Ga ik douchen? Ga ik ontbijten? Lukt het om mij aan te kleden? Ik heb een afspraak, zal ik deze afzeggen? Ik wil/durf niet naar buiten? Waarom zou ik met mensen praten als ze mij toch niet interessant vinden? Ik speel liever een spelletje, zodat ik maar niet hoeft te denken aan alles wat mij mankeert, alles wat mis is en hoe slecht ik mij continu voel.
Het liefste sport ik iedere dag 2 uur, het liefste eet ik geregeld en gevarieerd en gezond, het liefste verzorg ik mijzelf zoals het hoort, maar als een stemmetje in je hoofd herhaalt: "zinloos, nutteloos, machteloos, uitzichtloos, nietsnut, prutser, waardeloos, niemand vind je leuk, zie je wel?" Ja dan kan het zijn dat ik enigszins niet echt het doorzettingsvermogen en de energie heb om door te gaan, of überhaupt ergens mee te beginnen...
Wat betreft dat doorzetten... Beeld je eens in, als je ergens gaat sporten, dat al je onzekerheden éxtra worden benadrukt. Dus dat ene vetrolletje, die lelijke sproet, grijs haar... En de mensen om je heen zijn 'perfect' en zien alles wat er mis met je is en fluisteren achter je rug om, dat die vetrol maar een teken is dat je te dik bent, die sproet zegt dat je nooit iemand zal krijgen, dat grijze haar erop wijst dat je al
vet oud bent. En dat de gehele tijd (of het nu wel of niet echt gebeurd) en dat je met die mensen om je heen, jezelf gemotiveerd moet houden om te sporten? Ook al zullen veel mensen helemaal niet op deze manier praten over dikke personen, dat is toch vaak wel hetgeen waar wij aan denken... Bewust of onbewust.
Ik heb een sportgroep gevonden met vrouwen die allemaal problemen hebben met hun gewicht, maar ook met eten. Vrouwen die zichtbaar overgewicht hebben en vrouwen die wat voller zijn. En ik voel mij daar zó op mijn plek en op mijn gemak, want zij begrijpen mij en zij steunen mij door
dik en door dun, want zij weten hoe moeilijk het is om zomaar even te gaan sporten en zomaar even een gezond dieet aan te leren.
Ga eens een gesprek aan met een
dik persoon en vraag naar zijn/haar verhaal in plaats van te suggereren dat wij allemaal maar McD's klanten zijn en kant-en-klaar naar binnen vreten en nooit van onze reet afkomen. Er zijn altijd, overal, personen die echt lui zijn en echt absoluut er niks aan doen om te veranderen, maar de meeste, die zijn zo niet. En voor degene die interesse hebben om een gesprek aan te gaan, mag je mij altijd een PB sturen
Ik probeer niet overgewicht goed te praten, het is absoluut niet gezond en mensen moeten er serieus echt iets aan doen.
Geplaatst: 03-06-16 20:37 
