Bokt.nl

Sundral schreef:

Intressant onderwerp. Ik heb laatst voor school een tekst moeten lezen, waarin stond dat (morbide)obesitas een chronische ziekte is. Het woord chronisch stoorde mij enorm en ik heb ontzettend lang gediscussieerd met de docent omdat ik het geen chronische ziekte vind. Mijn docent vertelde mij dat het hetzelfde is als alcoholist. Ook al ben je 30 jaar clean, dan ben je alsnog een alcoholist omdat je er altijd mee bezig zal blijven/zijn. Wat vinden jullie hiervan? In mijn ogen is iemand die van 150 kg naar 75 kg gaat bij een lengte van 1.80 geen obesitas meer. Het is misschien een beetje offtopic, maar ik ben benieuwd of ik de enige ben die obesitas dus geen chronische ziekte vind..

Sundral schreef:

Intressant onderwerp. Ik heb laatst voor school een tekst moeten lezen, waarin stond dat (morbide)obesitas een chronische ziekte is. Het woord chronisch stoorde mij enorm en ik heb ontzettend lang gediscussieerd met de docent omdat ik het geen chronische ziekte vind. Mijn docent vertelde mij dat het hetzelfde is als alcoholist. Ook al ben je 30 jaar clean, dan ben je alsnog een alcoholist omdat je er altijd mee bezig zal blijven/zijn. Wat vinden jullie hiervan? In mijn ogen is iemand die van 150 kg naar 75 kg gaat bij een lengte van 1.80 geen obesitas meer. Het is misschien een beetje offtopic, maar ik ben benieuwd of ik de enige ben die obesitas dus geen chronische ziekte vind..

newmom schreef:

ook hier een dikkert wie zich meld want ik vind de openingspost kei hard binnen komen en mijn
eerste gedachte was dan ook, ''jij hebt geen idee wat er vaak achter schuilt...''

Om je even een wakker makertje te geven, ik heb overgewicht omdat ik als kind zijnde en op latere leeftijd nog, een behoorlijke knauw heb gehad waardoor het vertrouwen in mensen compleet de grond in is geslagen, tot op zekere hoogte heb ik geen steun gehad aan mijn ouders, al zouden ze willen, ze konden het niet, ik werd niet begrepen en ik kon als kind zijnde niet verwoorden wat het deed.
Ik voelde me alleen en buitengesloten en vond mijn heil in eten, het was een soort van therapie om mijn verdriet om te zetten in een verdriet wat ergens anders door veroorzaakt was..

en als je het niet begrijpt hier de vertaling:

Als meisje van 8 ben ik mishandeld en misbruikt tot mijn 13e, op die leeftijd kreeg ik mijn eerste vriendje en kwam het besef dat wat mijn vader deed niet klopte. Mijn eigen vader was diegene wie me mijn dierbaarste bezit afnam waar ik de rest van mijn leven mee moest sturen.. vertrouwen.
Ik sloeg door, niemand drong tot me door en ondanks dat mijn ouders al lang gescheiden waren(ik was 2) kon ook mijn moeder mij niet opvangen, ik werd in een internaat geplaatst en heel langzaam kwam ik weer tot mezelf, maar wat ik eraan over hield was dat ik at, want als ik heel veel at kreeg ik een rot gevoel omdat ik zoveel gegeten had en werd het rotgevoel omdat ik al die jaren misbruikt was door mijn vader naar de achtergrond geduwd..
En zo, mijn lieve meid, wie meent zomaar een oordeel te vellen vanaf een stationnetje omdat jij anders meer moet betalen, ben ik aan mijn eetpatroon gekomen.
En een verslaving is heel moeilijk af te leren, ondanks dat we nu jaren verder zijn is het patroon er nog steeds, er zijn momenten dat het heel erg goed gaat, maar momenten dat het minder gaat val ik makkelijk terug in mijn patroon. En dat zijn momenten dat ik bijv mijn kinderen voor het eerst moet toevertrouwen aan een vreemde zoals een juf, of momenten dat mijn man teveel heeft gedronken, en zo zijn er 1000den van die momenten, en al is het op het moment zelf goed te handhaven, de man met de moker komt altijd nog even een ram nageven.

Ik vind het ronduit naiëf om te zeggen dat mensen geen ruggengraat meer hebben tegenwoordig,
want ik heb inmiddels heel wat bereikt in mijn leven waar ik keihard voor heb moeten knokken,
ik ben door het stof gegaan en heb de hel gezien.. dus zeg alsjeblieft niet van die domme dingen,
want met mij zijn er honderden anderen... en vanaf een bankje op het station kun jij niet in het heden over verleden van mensen kijken.. Als jij durft te zeggen dat we geen ruggengraat hebben, weet jij niet half wat voor ellende er speelt in sommige huizen, ook al trekken die mensen de deur achter zich dicht met een lach op hun gezicht, bedenk heel goed dat dat een masker is en dat dik zijn soms één van hun laatste/minste zorgen is. Toch vind niemand het leuk om dik te zijn, welk verhaal er ook achter zit, neem het van mij aan.

Groeten een vrouw met overgewicht.

Vjestagirl schreef:

Pletje123 schreef:

Als je graag gezonde groenten voor een prikkie wilt hebben, zorg dan dat je zelfvoorzienend wordt! Plant zelf groente in je tuin. Is heerlijk, biologisch en het kost nauwelijks wat

Afgezien van dat je dat dan wel weer moet onderhouden, en dat je als je volledig zelfvoorzienend wilt worden een flinke tuin nodig hebt. En daat scheelt het tegenwoordig ook aan, tijd om het te onderhouden.

Want je wordt niet alleen geacht om slank te zijn in de huidige maatschapij, je moet ook een fulltime baan hebben én carriere maken én kinderen te hebben (en zelf op te voeden), én een leuk sociaal leven te hebben én op de hoogte te zijn van alle actualiteiten...

newmom schreef:

phormicola, hoe goed het ook misschien van je bedoeld is, dit stukje, wat ik schreef is niet bedoeld om nog eens een oordeel overheen te gooien, want geloof maar niet dat ik denk dat het me niks uit maakt.
Het is bedoeld om te laten zien dat je niet kan oordelen over iets of iemand omdat je gewoon niet kunt zien wat de achterliggende gedachte is. En over mijzelf, ik ben aan t werken aan de juiste weg en gaandeweg raak ik steeds meer kwijt. Maar dat was de insteek van mijn reactie niet.
ik vind het ronduit hard dat mensen zo oordelen en dat stuit me tegen de borst.

newmom schreef:

tuurlijk is het een gevoelige snaar, anders zou ik niet reageren.
Maar ook het woordje 'misschien' komt niet goed binnen. Je hoeft ook niet poeslief te zijn.
want met ' misschien' en de rest van de zin, neem jij aan dat ik niet aan het afvallen ben.. dat ben ik wel.
Maar dat vind ik niet terzake doen, ik probeer duidelijk te maken wat de oorzaak is en dat ik het naar vind dat mensen dan zo over het gevolg kunnen oordelen.

Vjestagirl schreef:

Pletje123 schreef:

Als je graag gezonde groenten voor een prikkie wilt hebben, zorg dan dat je zelfvoorzienend wordt! Plant zelf groente in je tuin. Is heerlijk, biologisch en het kost nauwelijks wat

Afgezien van dat je dat dan wel weer moet onderhouden, en dat je als je volledig zelfvoorzienend wilt worden een flinke tuin nodig hebt. En daat scheelt het tegenwoordig ook aan, tijd om het te onderhouden.

Want je wordt niet alleen geacht om slank te zijn in de huidige maatschapij, je moet ook een fulltime baan hebben én carriere maken én kinderen te hebben (en zelf op te voeden), én een leuk sociaal leven te hebben én op de hoogte te zijn van alle actualiteiten...

phormicola schreef:

newmom schreef:

tuurlijk is het een gevoelige snaar, anders zou ik niet reageren.
Maar ook het woordje 'misschien' komt niet goed binnen. Je hoeft ook niet poeslief te zijn.
want met ' misschien' en de rest van de zin, neem jij aan dat ik niet aan het afvallen ben.. dat ben ik wel.
Maar dat vind ik niet terzake doen, ik probeer duidelijk te maken wat de oorzaak is en dat ik het naar vind dat mensen dan zo over het gevolg kunnen oordelen.

Ik denk dat het nutteloos is om op de man te spelen. Liever schrijf ik een globalere post waar misschien meer mensen wat aan hebben. Ik gebruik jou dan als voorbeeld, maar ik weet helemaal niets van jou. Dus ik bedoel het altijd globaal

newmom schreef:

phormicola, hoe goed het ook misschien van je bedoeld is, dit stukje, wat ik schreef is niet bedoeld om nog eens een oordeel overheen te gooien, want geloof maar niet dat ik denk dat het me niks uit maakt.
Het is bedoeld om te laten zien dat je niet kan oordelen over iets of iemand omdat je gewoon niet kunt zien wat de achterliggende gedachte is. En over mijzelf, ik ben aan t werken aan de juiste weg en gaandeweg raak ik steeds meer kwijt. Maar dat was de insteek van mijn reactie niet.
ik vind het ronduit hard dat mensen zo oordelen en dat stuit me tegen de borst.

Prrrr schreef:

Misschien moet je dan leren zien dat het probleem van een afstand hetzelfde lijkt, maar de oplossing, omdat voor iedereen de oorzaak en de omstandigheden anders zijn, individueel ligt. Pas als een individu voor zichzelf de mogelijkheden heeft en de noodzaak ziet om iets te doen aan zijn omvang, dan gebeurt er iets.

Overigens: onderzoek toont aan dat bij obese mensen een gewichtsverlies van 10% al veel uitmaakt op de gezondheidsrisico's - maar dat eindresultaat kan nog steeds in de categorie obees vallen. Maar niemand gaat aan de buitenkant of een persoon op het station die 10% al kwijt is....

newmom schreef:

ook hier een dikkert wie zich meld want ik vind de openingspost kei hard binnen komen en mijn
eerste gedachte was dan ook, ''jij hebt geen idee wat er vaak achter schuilt...''

Om je even een wakker makertje te geven, ik heb overgewicht omdat ik als kind zijnde en op latere leeftijd nog, een behoorlijke knauw heb gehad waardoor het vertrouwen in mensen compleet de grond in is geslagen, tot op zekere hoogte heb ik geen steun gehad aan mijn ouders, al zouden ze willen, ze konden het niet, ik werd niet begrepen en ik kon als kind zijnde niet verwoorden wat het deed.
Ik voelde me alleen en buitengesloten en vond mijn heil in eten, het was een soort van therapie om mijn verdriet om te zetten in een verdriet wat ergens anders door veroorzaakt was..

en als je het niet begrijpt hier de vertaling:

Als meisje van 8 ben ik mishandeld en misbruikt tot mijn 13e, op die leeftijd kreeg ik mijn eerste vriendje en kwam het besef dat wat mijn vader deed niet klopte. Mijn eigen vader was diegene wie me mijn dierbaarste bezit afnam waar ik de rest van mijn leven mee moest sturen.. vertrouwen.
Ik sloeg door, niemand drong tot me door en ondanks dat mijn ouders al lang gescheiden waren(ik was 2) kon ook mijn moeder mij niet opvangen, ik werd in een internaat geplaatst en heel langzaam kwam ik weer tot mezelf, maar wat ik eraan over hield was dat ik at, want als ik heel veel at kreeg ik een rot gevoel omdat ik zoveel gegeten had en werd het rotgevoel omdat ik al die jaren misbruikt was door mijn vader naar de achtergrond geduwd..
En zo, mijn lieve meid, wie meent zomaar een oordeel te vellen vanaf een stationnetje omdat jij anders meer moet betalen, ben ik aan mijn eetpatroon gekomen.
En een verslaving is heel moeilijk af te leren, ondanks dat we nu jaren verder zijn is het patroon er nog steeds, er zijn momenten dat het heel erg goed gaat, maar momenten dat het minder gaat val ik makkelijk terug in mijn patroon. En dat zijn momenten dat ik bijv mijn kinderen voor het eerst moet toevertrouwen aan een vreemde zoals een juf, of momenten dat mijn man teveel heeft gedronken, en zo zijn er 1000den van die momenten, en al is het op het moment zelf goed te handhaven, de man met de moker komt altijd nog even een ram nageven.

Ik vind het ronduit naiëf om te zeggen dat mensen geen ruggengraat meer hebben tegenwoordig,
want ik heb inmiddels heel wat bereikt in mijn leven waar ik keihard voor heb moeten knokken,
ik ben door het stof gegaan en heb de hel gezien.. dus zeg alsjeblieft niet van die domme dingen,
want met mij zijn er honderden anderen... en vanaf een bankje op het station kun jij niet in het heden over verleden van mensen kijken.. Als jij durft te zeggen dat we geen ruggengraat hebben, weet jij niet half wat voor ellende er speelt in sommige huizen, ook al trekken die mensen de deur achter zich dicht met een lach op hun gezicht, bedenk heel goed dat dat een masker is en dat dik zijn soms één van hun laatste/minste zorgen is. Toch vind niemand het leuk om dik te zijn, welk verhaal er ook achter zit, neem het van mij aan.

Groeten een vrouw met overgewicht.