Geplaatst: 26-02-22 10:04 Jongens, ik kan er echt niet met mijn verstand bij hoe mensen met een uitgestreken smoel "dat is niet mijn/ons probleem" zeggen.
Ik kijk naar het nieuws, zie beelden van slachtoffers in Oekraïne - en ik huil. En dan hoor ik mensen verontwaardigd zeggen "ja, nu wordt ons brood wel duurder he!!"
Of deze dan: "Rusland zal zich snel overgeven, wij importeren wel peren naar daar he!"
Ik kon wel huilen van frustratie. Denk je dat Putin zich zal overgeven omdat hij een fruitsalade wilt?
Facebook staat vol met oerdomme grapjes: "ik ben wel bereid een knappe Oekraïnse op te vangen hoor!"
Ik kots ervan. Hou op met grappen maken, ER GAAN MENSEN DOOD.
Ik merk en voel dat ik veel te idealistisch ingesteld ben. Ik ben niet gemaakt voor de wereld zoals die nu is. Mensen halen het onderwerp aan, en ik kan mijn mond niet houden. Ik dram door over helpen, over het niet toelaten van misdaden tegen de mensheid. En ik loop keer op keer met mijn hoofd tegen de muur, het onbegrip is groot, en ik begrijp. het. niet.
"Wij zijn de Navo, wij mogen ons niet moeien!"
Gisteren een videocall gehad met mijn schoonouders (wonen in Spanje). Natuurlijk ging het over Rusland-Oekraïne. Oh, wat wens ik dat het dan over voetbal kon gaan... Ik werd er moedeloos van, heb het onderwerp afgekapt omdat ik wel kon huilen. Wanneer zijn we zo egoïstisch geworden dat we dit kunnen aanzien?
Schoonmoeder zij dat zij dat beeld van het huilende kind op het nieuws zo erg vond, het kind dat zei "ik wil niet dood". Ik reageerde daarop - niemand wilt dood, hoezo vind je het alleen maar erg als het over kinderen gaat? Hun moeders en vaders die sterven, dat vind je niet erg?
Ik dacht dat Covid een discussiepunt was dat voor ruzie en vervreemding zorgde. Ik had het mis.
Ik voel dat ik een aantal mensen niet meer recht in de ogen kan kijken, omdat ik ZO boos word van hun reacties. Van de naïviteit, van ikstonderbijenkeekernaar en hetkanmijnietschelen want hetisvervanmijnbed.
Waar is de menselijkheid? Hoezo kunnen mensen hun schouders ophalen bij het aanschouwen van zoveel misdaden tegen de mens? "Ja, geen lid van de Navo he". Nee, maar wel MENSEN. MENSEN. We leven onder dezelfde hemel. Is het omdat het woord "Oekraïne" niet Europees genoeg klinkt? Zou het anders zijn als het bijvoorbeeld om Portugal ging?
Ik heb ook niet zo 1-2-3 een oplossing. Ik zit ook niet op WOIII te wachten. Ik wil de oorlog ook niet naar hier halen.
Maar - kijken we dan om die reden gewoon de andere kant op? "Laat maar doen, na Oekraïne houdt hij wel op". HOEZO vinden we het daarom oké, dat een land gebombardeerd wordt en duizenden mensen dakloos worden, gewond raken, sterven? Hoezo gaan we daarmee akkoord?
Stel dat hij ophoudt na Oekraïne, stel dat hij daarna niet nog meer landen wilt veroveren - kloppen we onszelf dan op de borst, "goed dat we geen vinger hebben uitgestoken"?
Stel dat hij niét ophoudt na Oekraïne en nog meer landen wilt veroveren - blijven we de andere kant opkijken tot het leger aan onze grens staat? Dan huiliehuilie doen in de hoop dat andere landen ons komen redden (jeweetwel, zoals tijdens WOII)? Of zeggen we dan "nou nee, we verwachten geen hulp hoor, die hebben wij ook bewust niet willen bieden uit schrik de oorlog naar hier te halen"?
"Ja maar Oekraïne was ooit deel van Rusland, hij wilt alleen maar terugpakken wat ooit van hen was".
Congo werd ooit veroverd door België, zullen wij dan bommen daarheen gooien? Doe normaal.
Ik voel me zo beschaamd om mens te zijn. Ik ben zo ontzettend verdrietig. Ik walg van de reacties en voel de moed in mijn schoenen zinken. Arme, arme wereld.
Is het omdat ik sowieso iemand ben die over (te) veel empathie beschikt?
Is het omdat ik de voorbije 9 maanden zo intens in WOII gegraven heb? Is het omdat mijn overgrootvader een militair was die ook actief was in het verzet, die NN-gevangene was en stierf in een concentratiekamp in veroverd gebied doordat hij opkwam voor zijn idealen?
Is het omdat ik rondleidingen in een Nationaal Fort geef, en daardoor de helft van de tijd in 1940-1945 leef in gedachten? Is het omdat ik daardoor bijna dagelijks met de gruwelen van een oorlog geconfronteerd word?
Ik begrijp het niet. Ik lees en hoor zo veel koude, onverschillige reacties. Ik word helemaal lamgeslagen door het egoïsme waarmee ik constant geconfronteerd word, ik heb er letterlijk nachtmerries van. Mijn hart doet pijn - hebben we dan niets geleerd van de geschiedenis? Is WOII te lang geleden, zijn de gevolgen uit ons collectieve geheugen verdwenen? Of zijn we gaandeweg onze empathie verloren, en hebben we stenen in plaats van harten? Hoe kan iemand die beelden bekijken, en zijn schouders ophalen? Ik loop al dagen te huilen - en niemand die dat begrijpt. Ik huil om wat ik daar zie, en ik huil om de reacties daarop die ik in mijn omgeving, mijn land, zie. En geen mens die me begrijpt.
Nogmaals - ik heb zo snel ook geen oplossing. Ik ben politiek gezien zeer onwetend, dat onderwerp heeft nooit mijn interesse gehad. Maar ik ben een mens, en is dat niet voldoende om te kunnen zeggen "dit mag niet"? Ik heb de oplossing niet - maar wel de empathie. Waarom voelt het alsof ik zowat de enige ben? Waarom krijgen niet meer mensen het ijskoud bij het zien van die beelden? Waarom kan het niemand wat schelen? Er zijn uitzonderingen hoor, en die maken dat ik me niet helemaal compleet gestoord voel - maar ik vind het zo eng, dat de meerderheid van de mensen die met mijn deze discussie aangaan totaal geen medeleven kunnen opbrengen, en van mening zijn dat we maar achterover moeten leunen en toelaten dat dit vandaag gebeurt. Ik begrijp het niet
Pandora2 De militairen op Slangeneiland. Dankjewel. Echt waar. Je bent de eerste die zegt wat ik ook zei. Volgens mijn naaste omgeving hadden ze zich moeten overgeven om te overleven. Toen ik vroeg of ze wisten wat dit betekende - leven onder het juk van de onderdrukker - kreeg ik een nietsziende blik toegeworpen. "Idioten". Nee verdomme, hélden!!
Ik hoop zo ontzettend hard dat ik ook hier niet onderuit gehaald word voor mijn mening, mijn angst om de mensheid, mijn verdriet. Ik sta op het punt social media eruit te gooien en elke discussie over het onderwerp af te kappen voor die op gang komt, want ik voel me zo onbegrepen. Ik word zo bang van de onverschilligheid, en schaam me dood "mens" te zijn. Ik vind hier niks menselijks aan.
herkenbaar ook. 
