Overigens ken ik genoeg ouders die wel degelijk veel thuis zijn. Ik denk dat het aan je omgeving ligt.

Ikzelf ben gewoon thuis sinds haar geboorte. Ik wilde dat gestress van werken er niet bij (vooral dat gehaast 's morgens) en daarbij voelde ik dat mijn kind mij nodig had (ze was een hele onrustige baby). Nog geen moment spijt gehad en ik had het geluk dat wij het prima redden op 1 salaris. Tuurlijk lever je wat in, maar het zij zo.
Mijn vriend werkt 4 dagen buitenshuis en 1 dag thuis. Ondertussen gaat onze dochter 3x per week naar de peuterspeelzaal (3 uurtjes per ochtend, wat ze geweldig vindt) en op de maandag is ze bij opa en oma overdag (die dat geweldig vinden, zo'n dagje met hun kleinkind). Zo heb ik toch een beetje tijd om mensen les te geven en om mijn eigen dingen te doen (bv. mijn paard!!!). Fijne balans voor ons allemaal.
Over een paar maandjes gaat ze naar school en dan ben ik er in principe altijd, daar zorg ik voor. Mijn werk (ik ben voor mezelf bezig

Het echte opvoeden doen wij en niemand anders. Psz, opa en oma, de school straks, tja, dat is een aanvulling, maar WIJ, haar papa en mama, bepalen echt. Ik weet dat er veel kinderen zijn die dat missen, helaas, en met alle gevolgen van dien. Maar hier in het dorp vind ik het erg meevallen met de kids die alleen maar alleen thuis zijn. Ik ken inmiddels aardig wat ouders en iedereen zoekt een balans. Ik ken 1 gezin, waar de kinderen altijd door oma opgevangen worden. Pa en ma werken beiden fulltime. Tja, niet mijn keuze, maar goed. Maar alle anderen zijn veel thuis, hoor, afgewisseld, al dan niet.
Ik ken niemand die de school/opvang als opvoedkamp ziet. Waar haal je het vandaan

Maar nogmaals; hoe ga jij het doen t.z.t.????