schimmelig: toch blijf ik ook van mening dat je niet weet wat je in zo'n situatie doet... Elke keer is anders, dus zelfs als je het eerder hebt meegemaakt, weet je nooit zeker of je weer (zo) zal handelen. Jij zegt zelfkennis, maar het heeft meer te maken met de lichamelijke reactie die volgt op de situatie.
Ik was er altijd van overtuigd dat ik direct in zou grijpen als ik een ongeluk zag gebeuren. Medische opleiding, wel wat gewend. Een tijd terug is er, tijdens onze les (bak ligt aan de weg), een meisje aangereden door een auto. Ik ben toen direct van mijn paard gesprongen, onder het hek door en ben gaan helpen, samen met mijn instructrice. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat ik iets deed, heb ik echt een minuut ofzo zitten denken van "oh oliebol, wat nu", maar volgens anderen stond ik vrijwel direct naast het meisje (mn instructrice nóg sneller

). Ik kon toen adequaat handelen en hoewel alles voor mijn gevoel in slowmotion ging, ging het eigenlijk heel snel. De schok kwam pas later. Een paar weken later werd er vlakbij mijn werk (helaas alweer

) iemand aangereden terwijl ik er vlak langs liep. Ik verstijfde, en kon helemaal niets. Gelukkig liepen er net 2 ambulancebroeders voorbij die meteen in gegrepen hebben, want ik voelde heel goed dat áls ik al ingegrepen zou hebben, dat veel te laat zou zijn geweest. 2 bijna identieke situaties, 2 totaal verschillende reacties.
Zelfs ambulancepersoneel, die toch behoorlijk afschuwelijke dingen zien, en artsen etc, verstijven wel eens, en het is hun werk. Dus m.i. kan je gewoon nooit zeggen: dát zou ik doen. Je kan hoogstens hopen dat je dat daadwerkelijk zou doen.