Ik had een goede vriendin een tijdje geleden, van Spaanse afkomst. En een andere vriendin van haar dus weer was ook Spaans.
Dan stond ik dus met die vriendin te praten, komt ineens die andere vriendin er tussendoor en die begint in het Spaans tegen haar te praten. Vervolgens gaan zij een heel gesprek in het Spaans voeren waar ik nog bij sta en dus helemaal geen bal van kan verstaan omdat het me allemaal veel te snel gaat.

En in zo'n situatie vind ik het eigenlijk ronduit onbeschoft. Want dan is het net alsof zij maar in een andere taal gingen praten omdat ik het niet mocht horen. Ik had dan zoiets van; "wat is er mis met in het Nederlands praten? Jullie kunnen die taal prima".
En als ze nou zo graag iets geheims aan elkaar wilden vertellen, oké dan. Maar konden ze dan niet even onder vier ogen gaan praten ofzo? Want ik kon me er echt heel ongemakkelijk door voelen, en op de een of andere manier vond ik het ook niet echt beleefd.
Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar hoop dat mensen het toch een beetje snappen.
Ik vind het dus prima als mensen buitenlands praten op straat als ze gewoon met z'n tweeën zijn ofzo. Maar zodra er nog iemand (of meerdere mensen) bij is/zijn die die taal niet beheersen vind ik het echt ronduit onbeschoft om tegen elkaar buitenlands te gaan praten. Komt op mij in zo'n geval een beetje over als buitensluiten.