Ik denk of weet bijna zeker dat een gezin die stabiel is het beste is. Ik ben bang dat de ouders die het met zijn 2en niet goed deden het vaak ook alleen niet erg goed doen. Daarmee bedoel ik dus dat mensen die het samen niet weten, het alleen vaak ook nog niet weten. Dus dat niemand dat verkeerd opvat. Ik zie namelijk regelmatig alleenstaande moeders die het gewoon niet geweldig doen, maar zie ook 2 oudergezinnen die het niet geweldig doen. Ik denk dat dat een instellingsprobleem van die ouders is. Als 1 ouder niet goed bezig is en de andere ouder alleen verder gaat, kan het natuurlijk beter worden, als iemand het maar ziet! En soms heb je dat ouders het heel graag willen, maar niet gaat en verstandig uit elkaar gaan en het samen kunnen oplossen, dat is natuurlijk prettig. Ik zelf vind het heen en weer niet zo fijn, maar veel kinderen accepteren het en weten vaak niet meer beter. Is natuurlijk van heel veel dingen afhankelijk. Hoe gingen je ouders uit elkaar, hoe oud was je, hoe was de thuissituatie en hoe werd deze etc etc. Je kan gewoon niet 1 standaard lijn trekken en daarom ben ik tegen de bewering dat een kind beide ouders moet zien. En ook al gaat het bij ons anders, ik zie wel dat mijn zoontje iets mist en dat beeft hij zelf ook. Had ik een hele fijne, goeie nieuwe relatie dan was dat misschien weer anders. Maar we hebben het wel heel goed en kunnen samen de hele wereld volgens mij wel aan!