ik kijk ook liever niet Mijn ene opa heb ik wel zien liggen, toen was ik 12 ofzo? Ik was erbij toen mijn vader overleed, maar daarna wilde ik hem eigenlijk ook niet meer zien en ik was ook ontzettend blij toen hij eindelijk uit ons huis weg was. Ik wilde het liefst niet in de kamer zijn waar hij ook lag. Daarna overleed mijn andere opa, die heb ik niet gezien, dat deed me te erg aan mijn vader denken. Toen is mijn oma overleden en die heb ik helaas wel gezien, zij was gevallen en is toen overleden en ze heeft zo een nacht gelegen, dus ze lag heel raar in die kist en was blauw. Nee, ik hoef echt geen lijken meer te zien. Ik vind er ook niks 'moois' aan en zie alleen maar een lichaam, ik zie in zo'n lijk niet de persoon die ik altijd heb gekend.
Ik doe het niet. In geen enkel geval. Ze liggen natuurlijk wel mooi opgebaard, daar niet van. Maar waarom zou ik ze dood moeten zien? Ik hou liever dat beeld dat ze levend zijn in mijn herinneringen. Bij mijn opa ben ik ook niet gaan kijken. Misschien dat ik dat wel bij mn ouders doe, maar daar hoef ik nu nog niet over na te denken.
Ik probeer het wel, ik heb daarna het gevoel 'echt' afscheid van diegene te hebben genomen, maar ik vind het heel iets vreemds en ik houd het ook nooit droog, ook al is het een vage kennis, gewoon de gehele sfeer, de familie en vrienden van de overledene.....
Ik heb het bij me oma niet gedaan, en heb der spijt van. Me opa is dit jaar overleden aan hartstilstand en ben pas de laatste dag gaan kijken met me broer. Ik was heel bang en durfde niet verder dan het voeten eind. Ik kreeg het koud en begon te schudden me broer schrok dat ik zo schudde. Ik wis ook niet wat het was. Werd gewoon zo koud. Brr, en toen ging die ijskast onder de kist uit en toen ging me opa ook schudden. echt ik ging helemaal gillen. Echt heel raar was dat. Ik heb ook heel veel nachtmerries gehad erover. maar absoluut geen spijt, heb ook 1 knop van de kist dichtgedraait. en toen ging ik heel hard huilen want toen was het defenitief: mijn opa was weg . (Mijn opa was heel opgezet en had blauwe lippen) Niet echt MIJN LIEVE OPA meer
Dit topic is bijna 5 maanden oud, maar aangezien dit iets is dat in alle tijden voorkomt en de vorige post wel degelijk een reactie plaatste met inhoud, kan dit topic open blijven. Het is enkel op de fotofora dat de regel van 2 weken strikt toegepast wordt.
Ik weet het niet. Ik denk dat ik het van geval tot geval zou moeten bekijken. Ik heb gelukkig nog niet veel dierbare mensen weten sterven maar ik stel me voor dat ik de ene keer wél en de andere keer niet wil kijken. Ik denk dat ik mijn man in elk geval wel zou willen zien, maar bij bijvoorbeeld mijn moeder zou ik het dan weer niet weten...
geconduleerd ik ging bij mijn opa en oma kijken en bij sandra ook.. zou ik nu denk ik nog doen alleen bij sandra heb ik wel iets minder goede herrineringen, niet echt spijt, maar ze is verongelukt en had kei veel hechtinge, dat zag er niet echt mooi uit en dat beeld blijft best wel hangen.. maar ieder zijn eigen keuze zou ik zeggen.. @ anthea bij ons in mill liggen ze op een bed..
ik ben bij mijn 2 oma's ook gaan kijken. alle 2 totaal geen spijt gehad. echter, bij mijn peet tante, waar k een heel goede band mee had, maar al een hele tijd niet meer had gezien, ben ik ook gaan kijken. hier heb ik achteraf wel spijt van. dit kwam eigenlijk meer omdat ze kanker had, en de laatste keer dat ik r had gezien, zag ze nog gewoon uit. nog gezond. maar toen ze in het ziekenhuis lag, zag ze erg slecht uit, aldus mijn moeder. ik ben dus niet gaan kijken omdat ik r wilde herinneren zoals ze was! achteraf, toen ze dood was heb ik daar heel veel spijt van gehad want ik heb r niet meer kunnen vertellen dat ik van haar houdt ed. ik ben dus wel gaan kijken toen ze opgebaart lag, en dit is de grootste fout geweest die ik ooit heb begaan. iedereen vertelde me dat ze er zo mooi uit zag, maar wat ben ik geschrokken! niet normaal. achteraf had ik haar dus beter in mijn herinnering kunnen houden zoals ze was voordat ze vreselijk ziek werd. heb er nu nog vaak last van en het is al bijna 2 jaar terug!
ik kijk nooit in de kist, ik wil de mensen herinneren hoe ik ze voor het laatst gezien heb...
mijn zusje is toen bij men oom in de kist gaan kijken, en ik zag aan haar gezicht dat ze erg schrok .. ik ben blij dat ik me dan de mensen gewoon als "levend en normaal" herrinner zeg maar
Begin dit jaar is de man van een vriendin van mij -geheel onverwacht en veel te vroeg (49 jaar)- gestorven.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik wel wilde kijken, maar ik ben geweest. Enerzijds schrok ik er heel erg van, anderzijds was ik achteraf heel blij dat ik ben wezen kijken. Juist omdat ik vol ongeloof zat toen ze het me vertelde. Nu had ik met eigen ogen gezien dat t waar was...
Je moet het echt helemaal zelf weten, als je weet dat het door je hoofd blijft spoken dan moet je het niet doen, als je denkt dat je dat niet aankan of er slecht door gaat slapen. Ik heb wel een voorbeeld voor je, want de manege-eigenaar van de manege waar ik al 9 jaar rijdt kreeg in de kantine voor mijn neus een hartaanval, hij zat op een stoel en zijn hoofd viel ineens naar achteren en hij liep blauw aan na een tijdje. Hij is helaas na pijnprikkels van ons, en alle goede hulp van de ambulance-broeders en alles geode hulp in het ziekenhuis toch overleden na enkele dagen. Ik ben naar de begrafenis geweest, en ben wezen condoleren bij hun in huis. Daar lag hij ook opgebaard, maar ik durfde gewoon niet te kijken. Nu heb ik daar wel iets spijt van, aangezien ik hem nu zo herrinner, toen hij die hartaanval kreeg, en zo met zijn hoofd naar achteren blauw aanliep en niet meer bewoog.
Ik wil je hier alleen maar mee duidelijk maken dat als jij de persoon als laatst op een vrolijk/levendige manier heb gezien, het misschien beter is diegene zo te herinneren, en dat beeld voor je te houden, dan dat je diegene overleden in de kist ziet liggen.
Ik heb vorig jaar mijn moeder verloren en had al van tevoren nagedacht of ik haar wilde zien of niet bij haar dood, heb lang zitten twijfelen. Mijn moeder zei ook dat ik dat zelf moest beslissen (ze had lang ziektebed). Ik ben uiteindelijk wel bij haar geweest en moet toegeven dat ik daar niet blij van werd. Ik denk ook dat ik dit een volgende keer bij een sterfgeval niet weer zal doen.
Mijn vader lag thuis in de woonkamer opgebaard toen hij overleden was. Ik vond het eerst een heel eng idee, maar ben nu zo blij dat we daarvoor gekozen hebben! Mijn vader is plotseling overleden en hij zag er gelukkig dus uit zoals altijd (wel wat bleker natuurlijk), we zaten dus heel vaak bij hem en dat is achteraf gezien heel fijn geweest voor het hele rouwproces. We hebben echt afscheid genomen.
Bij mensen die ik niet zo goed ken vind ik het ook niet altijd nodig om te kijken. Daar hoef ik toch geen afscheid van te nemen. Helaas waren die mensen vrijwel allemaal katholiek en loop je dus na de avondwake langs de kist. De laatste keer dacht ik er gewoon snel langs heen te lopen, bleek dat we in groepjes van vier er langs gelaten werden. Toen vond ik het bijna onbeleefd en pijnlijk voor de familie om snel door te lopen. Heb dus maar braaf gekeken. Maar dus niet voor mezelf.
ik heb stage gelopen in een verzorgingshuis en daar heb ik 6 mensen zien overlijden en heb ze ook allemaal gezien toen ze overleden waren en natuurlijk is het bij de een moeilijker dan bij de ander (klinkt hard) maar het is inderdaad zo dat je bij sommige mensen je niet moet gaan kijken omdat je bijvoorbeeld een hele mooie herinnering aan de persoon hebt hoe ze er uit zagen en soms is dat maar beter zo en je moet ook altijd op je eigen gevoel afgaan dat is de beste tip. toen mijn oma in die tijd ook overleed ben ik ook gaan kijken 2 keer en ik heb er absoluut geen spijt van gehad ze lag er mooi bij en het helpt inderdaad een beetje bij het rouwproces.
Ja zo heb ik maanden terug afscheid genomen van de moeder van mijn vriendin en zo ook heb ik deze week afscheid genomen van mijn oma, voor mijn gevoel liever zodat ik weet dat het goed is zo!
Ikzelf ga wel altijd kijken. De keren dat ik heb meegemaakt (en dat is heel veel) waren het precies de mensen zoals ze tot het laatst toe waren. Maar een keer toen mijn beste vriendin was overleden was ze zo opgemaakt, en best een opgezet gezicht. Ik heb daar maanden last van gehad omdat ik niet geloofde dat zij het was. Ze is ook zo onverwachts overleden, ik heb haar nog maanden over straat zien lopen zeg maar, maar uiteindelijk was dat gewoon verbeelding. Op dit moment is mijn zwager vermist op zee, en word bijna zeker niet meer levend gevonden. Toch hoop ik dat z'n lichaam nog gevonden word zodat ik voor mijn eigen bevestiging kan zien dat hij het echt is, anders heb ik weer hetzelfde als bij mijn vriendin. Het is dus heel persoonlijk wat je doet, als je voor jezelf maar de juiste keuze maakt en er geen spijt van krijgt
allereerst nog gecondoleerd, maar ik ga niet kijken, bij mijn opa was dit wel zo met open kist en ik moet zeggen, ik vond het geen fijn gezicht, hij was geel en had een uitgedroogd ingevallen gezicht waardoor ik het mijn opa niet meer vond, ik herkende hem gewoon niet, dit vond ik zo'n nare ervaring dat ik nu heb besloten dat ik de doden wel in m'n herinneringen houd zoals ze waren in het leven.
Je moet inderdaad voor je zelf die keuze maken . Toen mijn opa vorig jaar overleden was lag hij opgebaard in de woonkamer in zijn huis. * haalt tranen van haar gezicht .. . * De dagen dat hij daar lag heb ik constant aan de kist gezeten/gestaan . . . En op de ochtend van de begrafenis toen de kist dicht gedaan werd, en vervolgens opgehaald heb ik zo hard gehuild . . Heb ook een foto van dat ik bij de kist sta .. en in de kist heb ik op dat moment een foto van mij en mijn paard gelegd . . Ben heel erg blij dat ik dat toen gedaan heb . .
als je gaat kijken moet je eigenlijk in je achterhoofd houden dat die persoon rust heeft gevonden. Ik ben bij meerdere mensen wezen kijken die mij dierbaar waren... het geeft wel een raar gevoel met rillingen.. en koelingen die zomaar afslaan... dat is wel schrikken. Maar ik hield er een fijn idee aan over. Wel zou ik van te voren (bijv. aan begrafenis ondernemer die hebben er erg veel zicht op) of die persoon er prettig bij ligt. Mijn opa is overleden met een glimlach op zijn gezicht (hij moest naar het ziekenhuis en was bang en stierf die ochtend) dit is een fijne herinnering en ervaring. Neem vooral afscheid van iemand zoals jij dat wilt. Het kan zijn dat je gaat kijken om de relatie die je met die persoon had af te sluiten maar je kan ook op andere manieren afscheid nemen. In de dagen dat mijn opa opgebaard lag had hij een beertje in z'n handen met een gedicht van mij eraan... dit beertje en gedicht heb ik terug gevraagd aan mijn vader en heb ik nu nog steeds...