Bokt.nl

Nikass schreef:

geerke schreef:

ik weet niet in hoeverre je je kunt voorbereiden op een sterfgeval.De man heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat je gewoon alles nog rustig kunt regelen.
Mijn zus is op haar 23 ste verongelukt,op slag dood....dat komt toch iets anders op je dak dan wanneer iemand de diagnose terminale kanker heeft.Maar de dood blijft onverwachts,je kunt namelijk nooit oefenen hoe het zonder hem/haar zou zijn.

Het klinkt vreemd,maar ik ben het wel met de man eens....als je gewoon je niet laat behandelen,goede pijnbestrijding hebt.Hangt ook erg af van je leeftijd en de prognose.En ook het soort kanker.
Bestralingen/chemo's zijn niet echt een pretje.

Ik vind het ook niet heel vreemd. Wel afhankelijk van het stadium van de kanker misschien. Iedereen spreekt hier over een lange lijdensweg, maar is die lijdensweg niet juist zo lang doordat het leven wordt gerekt met chemo's en omdat er zo steeds weer hoop gegeven wordt?

Quellian schreef:

Mocht behandelen bij mij alleen rekkend, maar niet meer reddend zijn, dan zou ik de behandeling staken. Ik wil niet dat mensen me ziek herinneren.

Nikass schreef:

Raafsmits: sommige mensen lijken al het ongeluk te krijgen... dat is toch niet te verdragen voor je zus... echt afschuwelijk!

RaafSmits schreef:

Ik vind het ook een beetje lompe stelling waar deze geneesheer mee komt.
Al heeft hij wel gelijk in de zin van afscheid nemen van het leven en van elkaar.
In het gezin van mijn zus hebben vier van haar vijf kinderen te dealen met een agressieve kanker gen.
Haar oudste zoon mist inmiddels zijn totale rechterarm, een deel van zijn long, en een stukje hart en middenrif.
Een andere zus vecht tegen non-hodgkin en ook mijn moeder heb ik verloren aan een slopende ziekte.
Ik vind dus wel dat ik recht van spreken heb.

Juist door deze ervaringen ben ook ik anders in het leven gaan staan.
Ben er achter gekomen dat ik een groot voorstander ben van euthanasie en juist mijn twijfels heb bij het altijd maar willen dóór behandelen omdat het kán.

.

Citaat:

Dat is jouw ervaring. Maar jij hebt dan dus geen ervaring met iemand verliezen aan een ziekte als kanker. Mijn moeder heeft opzich weinig geleden, maar dan nog had ik voor haar liever een plotseling overlijden gehad dan deze kanker, want ze heeft toch wel pijn en leed gehad ook al was het minimaal. Al was ze 2 jaar eerder overleden en had ik dat ''afscheid'' niet gehad er is nóóit iets ongezegds geweest tegen m'n moeder. Ik hoefde niet meer te zeggen dat ik van haar hield of dat ik haar zou missen, want dat wist ze wel. Dus, hoewel m'n moeder relatief gezien weinig geleden heeft had ik toch liever gehad dat ze plots was overleden. Geloof me, als je een geliefde van je ziet lijden aan een ziekte (hoe minimaal ook), dat gun je ze niet. Daarbij is een plotselinge dood in het begin voor nabestaanden heftiger, maar op de lange duur duurt het rouwproces even lang.

Keandra schreef:

Hij zegt het ook zelf. Dokters, en mensen met een medische achtergrond, verstaan zijn standpunten beter en kunnen hem dan ook makkelijker gelijk geven. Dan mensen met een niet medische achtergrond.

Citaat:

BEDANKBRIEF AAN DE KANKER
5 januari 2015

Lieve Kanker,

Lang heb ik getwijfeld jou deze brief te schrijven, en nog langer heb ik getwijfeld om deze dan ook daadwerkelijk te posten op mijn blog. Maar mijn gevoel zegt dat het goed is, dus dan deel ik deze met jullie.

Sinds oktober 2011 ben je in mijn leven en sinds je er bent is alles anders geworden. Eén van de mooiste cadeautjes die ik van je heb gekregen is dat door jou ik veel meer leef, maar dan bedoel ik écht leven. Ik zie echt, en ruik, en voel en ik besef me dat zo vaak. Dat is ontzettend mooi. Ik weet nog dat op een dag ik veel zin had een stukje te wandelen, maar het regende. Ik trok mijn mooie gekleurde regenlaarsjes aan en ben in de regen op pad gegaan. Heerlijk met mijn voeten in de waterplassen lopen, de regen horen tikken op de paraplu. En dan het liedje ‘singin’ in the rain’ neuriën, want echt goed zingen kan ik niet. Heerlijk! Ik kan een heel register aan zulke voorbeelden opentrekken, maar ik geloof dat je de essentie van het verhaal wel begrijpt. Door echt te leven, iedere dag, geniet ik veel meer. Van de grote dingen maar ook de kleine dingetjes in het leven, de eenvoud. Er is zoveel moois, maar je moet het kunnen zien. Als dit gebeurt -heb ik ontdekt- dan zullen de aantal geluksmomentjes met gouden randjes enorm stijgen, hoe klein die momentjes ook mogen zijn.

Sinds jij in mijn leven bent, heb ik mezelf opnieuw mogen leren ontdekken en ben ik (spiritueel) gegroeid. Een nieuwe versie, misschien wel een verbeterde versie van de oude Eveline, ik die zonder controle kan leven, niet meer constant bezig is met de toekomst en met streven/verbeteren/meer, meer, meer…Ik heb ontdekt dat ik over een innerlijke kracht, moed én rust bezit sinds ik ziek ben, die mij door het zware traject heen loodsen. Ik heb leren relativeren, maar nog belangrijker, ik heb vertrouwen leren te krijgen dat uiteindelijk alles tijdelijk is en dat alles goed komt. Dat alles op jouw pad komt met een reden,het gaat zoals het gaat. Het leven is een stroom, zwem met de stroming mee(ontvang dus wat je wordt gegeven) en geef je over aan het leven! Als je vanuit jouw hart leeft, dan zal dit vertrouwen groeien. Ik heb geleerd geen verwachtingen meer te hebben, want verwachtingen hebben, leidt tot hebzucht,onrust en/of teleurstellingen. Hierdoor is die blijvende diepe rust ontstaan en nooit meer weggegaan.
Door jou kanker, heb ik ontdekt hoe belangrijk liefde is: geven en nemen. Aan de meest zware tijden of momenten, heb ik de meest warme gevoelens en herinneringen overgehouden. Pure liefde die vrij komt, er gewoon zijn voor elkaar, samen lachen en samen huilen. Vriendschappen en relaties zijn veel dieper en hechter geworden, want ik ben erachter gekomen dat liefde in mijn leven het belangrijkste is wat er bestaat, de spil van het ware geluk. Ik heb weer contact met oud-vriendinnetjes en de slechte (of eigenlijk geen) band met een ex-partner wat ik verschrikkelijk vond, is weer opnieuw opgebloeid. We hebben weer fijn contact, en dat geeft mij veel rust.

Door jou heb ik veel meer tijd voor dingen die ik echt fijn vind om te doen: ik schilder weer, lees boeken, kan veel met vrienden en familie samen zijn. Ik ben in 2014 elf keer op vakantie gegaan en heb vijftien landen bezocht met verschillende vriendinnen, mijn lieve man en met mijn familie. Ik heb vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis kunnen doen en heb twee prachtige activiteiten mogen organiseren. Ik ben naar concerten/voorstellingen gegaan,waarvan Het Zwanenmeer op mijn bucketlist stond (check), heb vette nachten/ochtenden/middagen gehad op de beste Technolocaties met pompende,duistere techno (Berghain, nota bene op de gastenlijst, zodat je fluitend de lange rij kunt passeren: check), knallend het nieuwe jaar ingegaan (Trouw in Amsterdam net voordat deze haar deuren sluit: check), ben getuige geweest van een prachtige bevalling (check), ben getrouwd met mijn soulmate en heb de meest prachtige dag van mijn leven gehad tijdens ons WeddingFest (check), word BN’er in de dop (Over mijn Lijk: check).. Mijn bucketlist is tegenwoordig een leeg vel papier. Mooi!

Door jou heb ik alle ruimte en tijd gekregen om afscheid te nemen van dit leven, en van alle dierbaren. Dat is voor mij zo waardevol! Ik krijg daarnaast ook de tijd en ruimte om de dood (van ons stoffelijk lichaam) te leren kennen. Ik weet nu dat ik absoluut niet bang ben en eigenlijk zie ik het niet als sterven maar als een overgang naar een nieuw leven. Het geeft me veel rust dat ik binnenkort een keer zal gaan, het is prima zo. En alle dierbaren om mij heen krijgen zo ook de kans om aan het idee te wennen en afscheid te nemen. Niks abrupt, maar alles stapje voor stapje. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces, maar ik kan nog wel meemaken dat anderen om mij heen met mij meegroeien naar dit moment. Dat is zo intens, iets mooiers bestaat er niet. Het is prachtig om met je eigen ouders en anderen over jouw dood te kunnen praten, dit samen te kunnen delen. Hierbij komt ook nog eens dat ik mijn eigen uitvaart, de Eindshow, kan regelen en organiseren; het laatste stukje controle in mijn leven dat nog aanwezig is. Wij zijn al in volle gang en het klinkt vreemd, maar ik vind het heel fijn om hier mee bezig te zijn. In mijn eigen stijl alles afsluiten en jullie die aanwezig zijn nog iets moois mee kunnen geven.

Dit is een hele lijst, een lijst aan cadeau’s die ik van jou heb gekregen. En deze lijst is niet eens volledig, kun je nagaan: door het verlies van mijn haar, heb ik nu een veel mooier en dikker haar terug gekregen, ik heb vele voordelen gehad bij vertoon van de kankerkaart waar onder andere voorrang bij toiletten op een druk festival, ik mag op alle tijden van mezelf champagne drinken, ik mag iedere dag uitslapen en iedere dag is weekend voor mij.. Weet je, ik hou op want volgens mij is de boodschap wel duidelijk. Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen: bedankt!

Lieve groetjes van Eveline

PS. Ten aanzien van mijn fysieke gezondheid: het gaat iedere dag een beetje slechter, met soms wat up’s en soms wat down’s. Helaas kan de Pijnpoli weinig voor mij betekenen in die zin dat pijnblokkades op de zenuwen niet geplaatst kunnen worden. Het is te link om in de buurt van zo’n grote tumor die steeds groter zal worden, naalden te plaatsen en de kans van slagen is nihil. Het enige wat overblijft zijn medicijnen, maar daar zitten veel bijwerkingen aan. Vandaag heb ik Wim Hof (jazeker, de Iceman) aan de telefoon gehad over mijn situatie en eventuele ademhalingstherapieën. Ter plekke, telefonisch dus, hebben we samen er één gedaan en ik denk dat ik hier veel aan ga hebben. Ik blijf met hem in contact zodat we kunnen kijken hoe we hierin vooruitgang kunnen boeken. Ik bedoel daarmee geen verlenging van mijn leven, maar wellicht verlichting van de pijn voor de komende periode.