Bokt.nl

Vjestagirl schreef:

bello2005 schreef:

dat er een chirurg is die dat wilt doen, en echt een hoog bedrag vraagt ze er niet voor vind ik eerlijk.
maar pff wat een gestoord mens.
die is psychisch echt niet in orde.
en hoezo nu pas ??? ze is nu al (oud) en waarom niet gewoon 'gezond' in een rolstoel blijven zitten

wat een rare,,, kom er echt niet over uit.. gekke engelse

Nee, ze is idd psychisch niet in orde, ze heeft n afwijking.

Al oud? Ze is 58! Ze kan nog makkelijk 30 of 40 jaar mee. Waarom zou ze nog een keer die tijd ongelukkig moeten blijven als je medisch gezien niet hoeft?


Dat is trouwens ook voor iedereen die claimt dat ze dan arbeidsongeschikt wordt: tegen de tijd dat ze het hele voortraject doorlopen heeft etc. is ze sowieso al pensioen gerechtigd, dus van arbeidsongeschiktheid is dan geen sprake. Gezien ze al jaren doorbrengt in een rolstoel vermoed ik dat ze, als ze een baan heeft, die nu ook uitvoert in haar rolstoel.

Fiffill schreef:

Ik vind dit vooral voor de vrouw in kwestie ontzettend erg. Stel je voor, dat je je al praktisch je hele leven zo ongelukkig voelt in je eigen lichaam dat je zelfs pogingen doet om jezelf te verlammen...

Vjestagirl schreef:

bello2005 schreef:

Oud staat tussen haakjes, en hoezo pas op deze leeftijd,, ze zit al jaren in een rolstoel waarom nu pas ik bedoel ze kan toch ook gewoon zo verder
wat is hier de meerwaarde van ??

Stel dat jij al jaren een lichaamsdeel hebt wat, naar jouw mening, niet functioneert zoals het hoort. Daar heb je mee leren leven, je hebt aanpassingen gemaakt waardoor het lijkt alsof het wel doet wat het moet doen en je kunt zo nog jaren verder.

Stel nou dat er een mogelijkheid was om dat lichaamsdeel te 'repareren'. Het zou dan precies gaan doen wat het volgens jou hoort te doen. Ondanks dat je je aangepast hebt en je nog jaren zo verder kunt, dan zou jij toch ook willen dat het gerepareerd wordt?

bello2005 schreef:

Vjestagirl schreef:

Stel dat jij al jaren een lichaamsdeel hebt wat, naar jouw mening, niet functioneert zoals het hoort. Daar heb je mee leren leven, je hebt aanpassingen gemaakt waardoor het lijkt alsof het wel doet wat het moet doen en je kunt zo nog jaren verder.

Stel nou dat er een mogelijkheid was om dat lichaamsdeel te 'repareren'. Het zou dan precies gaan doen wat het volgens jou hoort te doen. Ondanks dat je je aangepast hebt en je nog jaren zo verder kunt, dan zou jij toch ook willen dat het gerepareerd wordt?

ze heeft toen ze al jong was er vanalles aan gedaan dat ze verlamd raakte, wat voor ouder ben je dan dat je dat niet in de gaten hebt dat je kind dit doet?
en ze leeft er nu toch al zo lang mee, waarom moet het nu totaal verlamd zijn. ze heeft er verder toch geen last van. ( dit kan ik namelijk nergens terug lezen). en ik bedoel ze is nu al al die jaren door gekomen met een niet goed werkend been, dat is toch allemaal goed gegaan?
hoezo dan het gehele leven/gevoel eruit halen?
het valt toch niet te repareren? want ze wil er voor zorgen dat het volledig verlamd is.

Ik heb geen idee of haar ouders het door hebben gehad. Misschien heeft ze haar ouders wel altijd wijs kunnen maken dat ze gewoon onhandig was?

Voor haar gevoel is het verlammen van haar benen de reparatie. Ze functioneren nu niet zoals ze zouden moeten functioneren, hoe raar dat ook is voor 'gezonde' mensen om te beseffen.

Je kunt jaren leven met iets wat niet goed functioneert en er wel ongelukkig mee zijn, toch? Denk ik?

bello2005 schreef:

maar ze sukkelt er al zooo lang mee,, ze heeft er vroeger gewoon voor willen zorgen dat ze verlamd raakte, terwijl ze gezond was:S... dan klopt er echt iets niet.
en nu na jaren wilt ze een operatie ondergaan zodat het gevoel er volledig uit gaan, die link snap ik niet
hoezo nu pas, terwijl ze er al jaaaaren mee bezig is.

Lara_Silver schreef:

Het is haar lichaam en haar keuze. Wij kunnen niet voelen wat zij voelt. Ook mensen die in het 'foute lichaam' geboren worden, een meisje die zich jongen voelt of andersom. Wij kunnen daar simpelweg niet over oordelen omdat we er geen idee hebben hoe een dergelijk mentaal probleem zich aanvoelt. Ik heb het persoonlijk niet, maar geloof er 100% in en vind het zelfs heel erg voor die mensen. Ik vind het dan ook ronduit respectloos en uiterst kortzichtig dit soort problemen belachelijk te noemen. Ook mensen die spottend praten of depressiviteit, als je er niets van weet, en zelf nog nooit aan de ziekte geleden hebt, moet je er ook geen domme uitspraken over doen.

Citaat:

Where does the desire come from?


While there are many theories about the origin of the BIID desire, no one knows for sure. Some people suggest it is a congenital disorder, others argue it is something acquired later in life (albeit relatively early in life). Some people say it is a mental illness, others argue it is a neurological disorder. Ideas as wild as "unresolved issues from a past life" have even been put forward. Some other people state it is simply a lifestyle choice or a desire for body modification (both theories with which we disagree).

The fact is, we do not know where it comes from. We are also unlikely to know for sure what the origin of this unusual desire is.

We posit that knowing the origin of the condition is not as important as providing relief from the condition to those who seek relief, and that surgery may be the only viable treatment option until a less invasive way is found.

In the particular case of limb amputation BIID, as recently as November 2006, Ramachandran and McGeoch hypothesised that it is to do with the body's image of itself as is located on the right parietal cortex of the brain. This in turn suggests a mechanism to explain the preference for left limb amputations that appears amongst those who use the internet chat groups. As yet there is no such 'mechanism' hypothesised for other BIID manifestations - deafness, blindness, paraplegia etc. See Can vestibular caloric stimulation be used to treat apotemnophilia?

Citaat:

Do you want to live on benefits?

No, people who have Body Integrity Identity Disorder do not want an impairment merely to be able to receive benefit.

In fact, the majority of transabled individuals are employed and able to continue employment in their chosen field of work, with or without their needed impairment.

Given that employers see 'disability' as a 'liability,' the transabled employee is likely to be more determined to prove their worth and possibly out-perform their peers. And that is not even allowing for the likelihood that up to then, the employee may have been seriously under-performing because of the depressing and demoralising effect of their BIID.

Citaat:

Can't you just take a pill?

No, people who have Body Integrity Identity Disorder can't "just take a pill" to make it go away. While there have been report of using medication to treat BIID in similar ways as OCD, anecdotal evidence suggests that these courses of medication are not useful in easing BIID symptoms.

A personal perspective by Robert Vickers: A previous unsuccessful attempt to have my leg amputated after major damage, resulted in a three month stay in hospital. Assuming I damaged my leg because I was psychotic, doctors tried to repair my leg and cure my psychosis. Surgeons saved my leg over many operations with flap and skin grafts. Psychiatrists fed me industrial strength doses of tranquilisers and antidepressants, and subjected me to six to eight treatments of 'electro-convulsive therapy' (ECT or shock treatment). Once out of hospital, it took years to break the drug addiction, it is anyone's guess as to the brain damage the ECT did, AND I STILL WANTED MY LEG OFF !!!

Nynke1 schreef:

Lara_Silver schreef:

Even erg vind ik. Ik denk dat haar kwaliteit van leven er beter van zal worden ja. Ze is immer al gewend aan het leven als 'gehandicapte'. Ook mensen die zich laten opereren aan een lichaamsdeel dat een ongewenste vorm heeft, als zij zich er beter van voelen dan moeten ze het vooral doen. Al ben ik van mening dat mensen met een verslaving aan chirurgische ingrepen ook niet meer 100% gezond zijn, maar dat is een hele andere discussie.

Tessa: Ga even wandelen en tot rust komen als je een simpele discussie op bokt niet aan kunt.

Als jij echt wat meer verstand hebt van psychische problemen, zou je moeten weten dat dit natuurlijk nergens op slaat. Om als gezond persoon te leven als een gehandicapte, en daadwerkelijk gehandicapt zijn zit nog altijd een heel groot verschil. Niemand die weet hoe die vrouw gaat reageren als ze daadwerkelijk verlamd is. Dan kan ze niet zomaar een keer opstappen uit haar rolstoel, of met haar voet aan haar andere voet "krabben" als ze jeuk heeft.

Persoonlijk vind ik de vergelijking - correctie flaporen - en iemand verlamd maken ook niet opgaan.

Ik persoonlijk kan me er niks bij voorstellen dat je dit wilt. Ik heb zelf vorig jaar op drie plekken mijn rug gebroken en ik heb heel veel geluk gehad dat ik niet in een rolstoel ben beland. Ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest en ik wens dat echt niemand toe.

Als zij dit wil is het natuurlijk haar eigen keuze, maar dan moet ze niet na een x aantal maanden of jaren gaan lopen janken dat ze er spijt van heeft. En ondanks haar ziektebeeld ben ik er nog niet 100% zeker van dat ze er geen spijt van gaat krijgen..

Citaat:

Thursday 21st. of June 1984 was a day of inestimable joy for me, even if not for many others. The day could have been a tragedy, but for the strength of those around me. But for me, it was a triumph, the day I had dreamed of for over thirty years. The day I reached my goal, my dream, my Nirvana. Quite literally, the day I was reborn into a new body: a new one-legged body.

That final, fateful countdown commenced on the Wednesday, but it started in ignominy, as I lied to my wife and my employer about my plans for the day. I set myself up with the necessary supplies to achieve my goal, and in the event, I was successful. By late afternoon, I was quite satisfied and sure that my left leg was frozen beyond repair to just above the knee.

I rang my dear and loving Elaine to come and collect me from my mother’s vacant unit. I have no idea of her reaction to what must have seemed a truly dastardly deed of self-mutilation, although by my choice of method, there was nothing bloody or gruesome apparent. Her outward reaction was one of complete calm and businesslike competence, as she took me home, arranged care for our five year-old daughter, and called an ambulance to take me to hospital - the Austin, as it happened.

As ‘walking wounded,’ I was not seen to until I flaked out in the waiting room. The staff were totally professional in everything related to my treatment, both in casualty and during the two weeks I was a patient. The fact that I was there as a result of a self-inflicted injury, was never an issue. Sometime during the evening, Elaine returned home and to our daughter, no doubt in some distress at my condition.

After preliminaries and discussion about my obviously necessary amputation, I was taken to theatre. Hours later, I was taken aback to waken and find my leg still in place. My initial distress was eased when it became apparent that after exploratory work, they must have thought they could save my knee, with the easier option later for a below-knee prosthesis. But I was adamant: my leg was to be amputated halfway up the thigh, so that there would be no need for plastic surgery or any other mucking about to save more of my leg than was the easiest, and desired, option.

Next time I woke, it was as if in heaven. The leg I had despised and desired to be rid of since a small child, was gone. I didn’t care where, just so long as I had my newly bandaged stump to see me through the rest of my days. Gone in that simple operation was years of depression and sadness, gone any further thoughts of suicide, gone the hatred of myself and my inadequacies. It was the start of the rest of my life, and I was to start it the way I always knew it was meant to be.

To the nurses and therapists, I was the model patient: I would do anything they asked, because I wanted to be there, for what others may see as a lifelong disability. But I had just as suddenly shed my lifelong disability, and as soon as I could get out of bed and onto a pair of crutches, I was away! I suppose I was selfish in the extreme, but it did save my life, of that I have no doubt. My life may have become intolerable but for that reprieve. What those around me thought happened or what they thought of me, I never asked, nor was I told. Life was new, different and wonderful as I did things like climb trees and clean leaves from gutters, as I always imagined I would. What I did rouses intense anger in some who have had limb loss thrust upon them, but for myself? Happiness ever after, and never one regret.

Robert Vickers. 22 February 2006.

Citaat:

Deze mensen zijn er. Daar heb je het mee te doen.

chelle_dora schreef:

Citaat:

Deze mensen zijn er. Daar heb je het mee te doen.

Je benen zijn er ook.. Daar heb je 't dan toch ook maar mee te doen?

chelle_dora schreef:

Citaat:

Deze mensen zijn er. Daar heb je het mee te doen.

Je benen zijn er ook.. Daar heb je 't dan toch ook maar mee te doen?