Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-11-09 23:26

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 17-11-09 23:26

toen ik jong was (een jaar o f 24) had ik een buurvrouw met een 5 jarig zoontje.......... zij vroeg hem zijn kamer op te ruimen....... en hij stond met zijn handjes in zijn zij, en zijn benen wijd en zei gewoon "NEE"

toen dacht ik bij mezelf............. heeee, dat nooit Kimmie, als je ooit kinderen krijgt...... dat nooit!!!

en daar heb ik me aan gehouden

**Geplaatst**: 17-11-09 23:31

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 17-11-09 23:31

Sommige kinderen zijn gewoon stronteigenwijs hoor kiwi. Zul je vast zelf ook wel weten, daar niet van.

Maar niemand heeft het voor het uitkiezen wat voor kinderen ze krijgen. Mijn ex-buurmeisje (3-6 jaar) was ook zo'n eigenwijze donder, grote mond tegen alle volwassenen (ook onbekenden), die zette de hele boel opstelte. Als ze iets niet wilde, wilde ze het ook niet. Daar hebben ze alles mee geprobeerd. Alle consekwenties (nee dat schrijf je niet zo

) en straffen aan toe. Niks hielp/ Tot onder de douche zetten, 's nachts buiten zetten (ook in de regen). Kind bleef maar doorschreeuwen en jammeren enz. enz. Geen land mee te bezeilen. Zusje was weer juist stiklief.

**Geplaatst**: 17-11-09 23:34

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 17-11-09 23:34

ik heb ook mazzel gehad

maargoed bij mij buuf thuis zag ik wel meer dingen verkeerd gaan die dit soort gedrag in de hand werken

**Geplaatst**: 17-11-09 23:39

Geplaatst: 17-11-09 23:39

Als de ouders niet in de directe buurt zijn dan wel. Staan de ouders ernaast dan vind ik het de taak van de ouders om er wat van te zeggen.
Bijvoorbeeld: als mijn zus (= Mamamiesje

) niet in de buurt is en haar zoon voert wat uit waarvan ik weet dat hij dat niet mag dan zeg ik daar wat van tegenover hem. Is ze wel in de buurt dan mag zuslief dat zelf doen

Zo heb ik ook nog een 'leuk' voorbeeld van een jaar of 10-15 geleden. Ik ging toen regelmatig met mijn toenmalige lesgeverd mee op concours om haar te helpen met groomen en voorlezen. Zij reed toendertijd altijd mee met de vrachtwagen van haar lesgeverd (volgen jullie me nog?). Haar lesgeverd had 2 kids in de leeftijd van 5-10 jaar. Dochterlief (de jongste) was destijds nog wel lief, zoonlief was een klein ettertje. Die kon met een grijns van oor tot oor tegen je schenen aantrappen bijvoorbeeld. Dat deed hij 1 keer bij mij waarvoor ik hem waarschuwde dat niet meer te doen en deed hij het wel dat ik hem dan zou pootje haken en op de (natte) grond zou leggen. Meneertje geloofde dat niet en deed het dus weer, waarop ik hem achter in zijn nek en bij zijn arm pakte, hem pootje haakte en hoppa zo op zijn rug in het natte gras liet neerploffen. Reactie: "Whehehehe!!! Dat ga ik aan papa vertellen!!!" Ikke: "Is goed. Ga maar aan papa vertellen maar vertel je dan ook wel even dat je mij tegen mijn schenen hebt getrapt?"
Vaders heeft me er nooit op aangesproken en zoonlief is daarna altijd poeslief geweest

**Geplaatst**: 17-11-09 23:48

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 17-11-09 23:48

dat is moeilijk hoor... pff.. zoals je iig de eerste 2 zegt, dan zeg ik ja.

Maar ik ben nu zelf au-pair in parijs... en hemel dat jongste meisje is gewoon soms gruwelijk lastig! Dat ik haar soms echt onder ik weet niet hoeveel lagen behang heb willen plakken. En de andere kinderen zijn allemaal braaf en netjes. Dus het schort zich hier echt niet aan de opvoeding.

En tja, omstanders beseffen soms niet dat een kind gewoon onwijs lastig kan zijn! En dan vind ik dat je dat dan gewoon maar aan diegene moet overlaten die zich over dat kind ontfermt.

Want eerste las ik ook van die verhalen van bokkers die ouders krijsende kinderen over straat zien sleuren en dan meteen bokt dat 't zich schort aan de opvoeding en ouders die hun kind 'in toom' moeten houden. Nou, laatst sleurde ik dus zelf zo'n kind over straat geloof me soms weet je gewoon echt niet meer waar je 't zoeken moet en is de enige optie alleen nog maar 'laat maar krijsen en sleur maar mee'. Dus nee, over het algemeen vind ik niet dat een buitenstaander er iets van moet zeggen

**Geplaatst**: 18-11-09 00:55

Geplaatst: 18-11-09 00:55

rainbow8 schreef:
Wat ik laatst gelezen heb is dat ouders, voornamelijk moeders, geen nee meer durven zeggen tegen hun kind. Omdat die dan zou kunnen zeggen: mama ik hou niet meer van je of ik haat je of ik vind je niet meer lief.
Nou dat is dan erg jammer als ze dat zeggen, boeit me niet. Nee is nee. En bij kinderen van een ander die in mijn huis zijn, daarvoor gelden dezelfde regels als voor mijn eigen kids. We hebben kennissen die niet naar hun kids omkijken met als gevolgd dat bijna alle stekkers uit de stereo en tv waren getrokken de laatste keer dat ze hier waren. Ik was toen enigszins geïrriteerd en dat vonden ze nog gek ook .

Nou, ik kan als moeder prima NEE zeggen, hoor.

En ik kan ook heel, HEEL BOOS worden, als ze niet luistert.

Ze heeft dan ook geleerd dat als ik boos ben, ik nog steeds van haar hou. Dat mijn liefde echt niet overgaat als ik kwaad ben.
Kwestie van goed uitleggen, keer op keer, en na de 'ruzie' het ook goed uitpraten samen, uitleggen waarom je boos werd.
Ik respecteer mijn kind en zij respecteert mij. En net als wat KiWiKo en anderen moeders hier zeggen; mijn kind krijgt heel veel vrijheid, ze mag zichzelf zijn, zichzelf ontwikkelen, maar ik stel zeer zeker hele duidelijke grenzen.
We zijn enorm close samen en ze weet dondersgoed wat wel en niet mag (wat niet wil zeggen dat ze niet regelmatig de grenzen alsnog opzoekt, maar ja, ze is nog maar 4 jaar

, dat hoort erbij, he

).

**Geplaatst**: 18-11-09 00:57

Geplaatst: 18-11-09 00:57

Sammie schreef:
Sommige kinderen zijn gewoon stronteigenwijs hoor kiwi. Zul je vast zelf ook wel weten, daar niet van.

Maar niemand heeft het voor het uitkiezen wat voor kinderen ze krijgen. Mijn ex-buurmeisje (3-6 jaar) was ook zo'n eigenwijze donder, grote mond tegen alle volwassenen (ook onbekenden), die zette de hele boel opstelte. Als ze iets niet wilde, wilde ze het ook niet. Daar hebben ze alles mee geprobeerd. Alle consekwenties (nee dat schrijf je niet zo ) en straffen aan toe. Niks hielp/ Tot onder de douche zetten, 's nachts buiten zetten (ook in de regen). Kind bleef maar doorschreeuwen en jammeren enz. enz. Geen land mee te bezeilen. Zusje was weer juist stiklief.

Dat is ook waar. Het ene kind heeft meer temperament dan de ander.

Ik heb er ook eentje met een behoorlijk temperamentje, die je ook niet altijd 1 2 3 even indamt en men, zoals ik al eerder zei, soms kom ik wel eens behang te kort

, maar de basis zit er echt goed in, naar mijn idee. Ik krijg in elk geval geen klachten gelukkig.

Maar ja, je wilt niet weten hoeveel energie het mama wel eens kost.

**Geplaatst**: 18-11-09 01:07

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 18-11-09 01:07

Mijn mening is dat je eigenlijk de ouders moet opvoeden ipv de kinderen. Die nemen de ruimte die ze krijgen en kunnen daar ook niets aan doen. Soms hebben de kinderen meer te vertellen dan de ouders. Die vragen wat het kind wil eten, vragen hoe laat ze thuis komen.... Sorry, maar eten wat er op tafel staat en de ouders bepalen hoe laat ze op de stoep moeten staan.
Eigenlijk moet iedere ouder een hondencursus doen. Maar ik heb makkelijk praten zonder kinderen...
Heb wel eens een kind van een kennis gecorrigeeerd die met zijn hand op tafel sloeg omdat wij in gesprek waren en hij geen aandacht kreeg. Ik riep: Sorry en keek hem indringend aan..het was gelijk stil. En hij was ook helemaal verbaasd toen ik een extra boterham op zijn ene boterham legde met een driedubbele dikke laag hagelslag. Leverde zelfs commentaar van zijn moeder op. Van haar moest hij alles terug in de doos doen, opeten met een extra boterhma leek mij een beter plan. Scheelt een hoop hagelslag op de grond.

**Geplaatst**: 18-11-09 01:18

Geplaatst: 18-11-09 01:18

DendroFleur schreef:
Mijn mening is dat je eigenlijk de ouders moet opvoeden ipv de kinderen. Die nemen de ruimte die ze krijgen en kunnen daar ook niets aan doen. Soms hebben de kinderen meer te vertellen dan de ouders. Die vragen wat het kind wil eten, vragen hoe laat ze thuis komen.... Sorry, maar eten wat er op tafel staat en de ouders bepalen hoe laat ze op de stoep moeten staan.
Eigenlijk moet iedere ouder een hondencursus doen. Maar ik heb makkelijk praten zonder kinderen...
Heb wel eens een kind van een kennis gecorrigeeerd die met zijn hand op tafel sloeg omdat wij in gesprek waren en hij geen aandacht kreeg. Ik riep: Sorry en keek hem indringend aan..het was gelijk stil. En hij was ook helemaal verbaasd toen ik een extra boterham op zijn ene boterham legde met een driedubbele dikke laag hagelslag. Leverde zelfs commentaar van zijn moeder op. Van haar moest hij alles terug in de doos doen, opeten met een extra boterhma leek mij een beter plan. Scheelt een hoop hagelslag op de grond.

inderdaad je zegt het goed, je kunt makkelijk praten zonder kinderen. Ik heb dan wel geen kinderen, maar door het feit dat ik nu als au-pair werk weet ik dondersgoed waar ik over praat! Het kan vast zijn dat het af en toe ook aan de opvoeding schort, maar het kindje waar ik hier de zorg over heb, nou dat is gewoon stronteigenwijs! daar schort zich niks aan de opvoeding! zeker bedenkend dat de andere 4 kinderen wel gewoon braaf doen wat ze gezegt wordt!

**Geplaatst**: 18-11-09 01:31

Geplaatst: 18-11-09 01:31

Mensen zonder kinderen hebben altijd makkelijk praten.

Opvoeden is een van de moeilijkste zaken in het leven. Ik kan niets moeilijkers bedenken, eerlijk gezegd. Al hoewel ik ook wel eens het gevoel heb dat het helemaal niet moeilijk is, maar dat gevoel wisselt.

Ik denk dat elk kind een andere benadering nodig heeft en dat je dat als ouder aan moet voelen. Maar ja, sommigen hebben dat niet en dan wordt het moeilijk. Ouders zijn niet perfect, al is overigens niemand dat. Ook niet al die mensen zonder kinderen die het altijd zo goed weten 'wat zij al dan niet zouden doen'.

Als het je eigen kind betreft komt er ook heel, heel veel gevoel bij kijken namelijk. En dat is iets wat je je als niet-ouder echt niet kan voorstellen totdat je zelf een kind ter wereld hebt gebracht. Maar intense liefde voor je kind of niet, een kind heeft duidelijkheid nodig. En je doet je kind alleen maar goed als je ze leert om te gaan met andere mensen, om te gaan met dieren, de natuur, de omgeving, etc., met de regels die ervoor zorgen dat je fijn en positief in deze maatschappij kan staan. Denk ik.

**Geplaatst**: 18-11-09 02:43

Geplaatst: 18-11-09 02:43

KiWiKo schreef:
ik heb ook mazzel gehad

maargoed bij mij buuf thuis zag ik wel meer dingen verkeerd gaan die dit soort gedrag in de hand werken

Dat heeft dus niks met mazzel te maken maar met opvoeding

Sammie..
Ik ben het dus ook niet helemaal met je eens.
Ik denk dat ze dan te laat zijn geweest met conseqent zijn.
Of het kindje heeft een beperking? dat kan natuurlijk ook.
(ik heb paardrijles gegeven en heb er een kindje bij gehad waar ik totaal niet bij door kon dringen,
ouders hadden mij niks verteld.
Op een gegeven moment wer ik ook een beetje boos, ze wilde niks van mij aannemen
Totdat een andere moeder de kinderen bracht en mij vertelde dat het kindje een begripsstoornis had.
Toen snapte ik direct waarom het zo verliep.
Ik heb haar daarna altijd bij mij geroepen als ik iets uit wilde leggen aan haar.
Ik riep haar naar het midden en deed voor hoe iets moest, ik vroeg of ze het begreep?
Vanaf dat moment kreeg het meisje veel meer zelfvertrouwen en ging het echt super.)
Natuurlijk hebben kinderen van nature ook een karakter, maar een ouder kan het vormen.

Ik was/ben

ook altijd een behoorlijk koppig, eigenweis kind geweest wat ook graag in discussie ging met mijn ouders..

Maar ik wist precies wanneer ik moest stoppen en mij moest gedragen.
ik had aan 1 blik genoeg, en dan vooral de blik van mijn vader.

Mijn moeder kon het ook, maar had net iets meer nodig dan mijn vader.

Als je als ouder maar conseqent bent.
Ik heb zelf geen kinderen dus het is natuurlijk makkelijk praten, maar ik denk dat dat wel de belangrijkste regel is.

**Geplaatst**: 18-11-09 10:12

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 18-11-09 10:12

Mijn jongste is een kind die juist, omdat ze zo moeilijk is, veel ruimte nodig heeft, maar wel hele duidelijke grenzen.
Nu is ze 6, maar toen ze kleiner was kon je bij haar geen uitzondering maken (bv voor deze ene x mag het wel), dan bleef ze de hele week zeuren.
Maar ze speelde al vanaf 21/2 jaar buiten en dan bleef ze netjes in het hofje. Ze had/heeft veel bewegingsruimte nodig, is snel gefrustreerd als dingen niet gelijk lukken, kan niet stil zitten en zich concentreren. Als baby was ze al zo. Ze sliep vanaf de geboorte maar 2x per dag en vanaf 8 maanden niet meer overdag. (ze was dan echt de hele dag wakker!).
Het kost mij bij haar ook extra moeite om rustig te blijven (dat is het enige wat helpt als haar iets niet lukt), doordat ik rustig blijf breng ik dat sneller over dan als ik haar bv op de gang/trap zou zetten.
Mensen keken mij vroeger regelmatig aan van : "als het mijn kind was had ik haar allang een ram verkocht."
Tuurlijk zou dat makkelijk zijn en op dat moment (door de schrik) helpen, maar dat is tijdelijk. Ze leert dan niet zelf na te gaan denken en zelf rustig te worden.

**Geplaatst**: 18-11-09 13:22

Geplaatst: 18-11-09 13:22

Twiggy2008 schreef:
Mensen zonder kinderen hebben altijd makkelijk praten.
Opvoeden is een van de moeilijkste zaken in het leven. Ik kan niets moeilijkers bedenken, eerlijk gezegd. Al hoewel ik ook wel eens het gevoel heb dat het helemaal niet moeilijk is, maar dat gevoel wisselt.

Vaak is het heel leuk

Maar het gaat wel 24/7 door, soms best lastig om te blijven opvoeden als je een nacht nauwelijks hebt geslapen, niet helemaal lekker bent of gewoon even niet helemaal lekker in je vel zit

Ik ben een keer enorm boos aangesproken door een winkelier omdat hij vond dat ik mijn kind maar in de gaten moest houden. Mijn zoontje van net 1,5 stiekem een boekje had gepakt in de boekwinkel waar ik buiten pas achter kwam, ik bracht het netjes terug en ik kreeg me toch een uitbrander! Duidelijk iemand die geen kleine kinderen gewend is. Nooit meer iets gekocht daar

**Geplaatst**: 18-11-09 13:29

Geplaatst: 18-11-09 13:29

Bij mijn ouders in de straat is een jaar of vijf terug met Sint Maarten een kleine rel geweest tussen twee buren.
Een jongen ging met zijn zusje en een vriendinnetje van haar Sint Maarten lopen. Jongen zal toen ongeveer 10 jaar oud zijn geweest. Hij duwde het vriendinnetje nogal hard tegen de muur bij de buurvrouw op het pad, dat zag zij. Zij vroeg aan het meisje of het pijn deed, ja was het antwoord. De buurvrouw (psycholoog/pedagoog) heeft toen aan de jongen uitgelegd dat dat niet lief is en hij haar pijn heeft gedaan en probeert hem dus te corrigeren. Wat doet het joch vervolgens? Hij slaat haar in het gezicht! Waarom? Omdat hij van zijn ouders heeft geleerd dat het onbeleefd is om iemand te onderbreken, maar ze moest stoppen met praten.
Buurvrouw naar zijn ouders, niet eens excuses gekregen. Nee, eerst werd gevraagd aan hem of hij dat wel gedaan had en uiteindelijk gaf hij het schoorvoetend toe en dat was genoeg voor zijn ouders.
Overigens heb ik enkele keren bij hen opgepast voor dit akkefietje, na een aantal voorvallen en genoeg andere leuke adressen (met leuke en keurig opgevoede kinderen!) direct mee gestopt. Vader moest werken, thuis, wilde graag oppas, prima. Aantal regels afgesproken, waaronder hoeveel snoepjes, welke snoepjes zij die dag mochten en op welke tijdstippen. Helder, waren de kinderen bij. Dus ik mij braaf aan die regels gehouden, kinderen niet mee eens, huilend naar papa en ja hoor, toen mochten ze gewoon meer snoepjes. Zelfs ik, als tiener wist toen echt al dat dat niet ging werken.
Zelfde joch, ander voorval, uitgelegd dat zijn zusje iets eerder naar bed moest, dat hij al groot was en zelf tanden kon poetsen (afgesproken met ouders) dus zou ik haar eerst voorlezen en daarna hem (hij wilde per se een ander verhaal en ik ben de beroerdste niet wat betreft voorlezen).
Was hij het kennelijk niet mee eens, hij had daarom maar kauwgom op de stoel geplakt waar ik van hem op MOEST gaan zitten om hem voor te lezen. Gelukkig zag ik het op tijd, verteld dat ik daar niet van gediend ben en hem dus niet meer ging voorlezen die avond. Ouders begrepen het probleem niet...

WenK, in jouw voorbeeld zeg ik er in de eerste twee gevallen altijd wat van. Derde geval is afhankelijk van de persoon met wie ik aan het praten ben, bij de kinderen van vrienden waarbij dit is gebeurt, grepen de ouders gelukkig altijd zelf in. Bij kennissen rond ik het gesprek meestal gauw af en ben er klaar mee.
Overigens vind ik kinderen die herhaaldelijk tegen de stoel voor hen aanschoppen (auto/bus/tram/vliegtuig) zeer storend. Ik vraag het één keer vriendelijk aan de kinderen en de opvolgende keer is het luid en duidelijk en meld ik ook even bij de ouders dat ik daar niet van gediend ben.

**Geplaatst**: 18-11-09 14:13

Geplaatst: 18-11-09 14:13

* je bent met je paard op wedstrijd, kind rent heel de tijd langs, paard reageerd daar negatief (angstig?) op. Mag je daar dan wat van zeggen?
Ben ik in mijn nopjes en goede hum, dan vang ik zo'n kind op als het weer langs rent en leg het uit dat mijn paard daar bang van wordt en ze niet zo dicht langs moet rennen. ( Even door de knietjes op ooghoogte )
Ben ik uit mijn hum en staan de stekels uit, dan wil de rustige taktiek nog weleens thuis op het nachtkastje liggen en bas ik zo'n kind op bijster onvriendelijke toon toe dat het afgelopen moet zijn met dat geren, waarop het kind er vandoor speert en niet weer terug keert.
Beide methoden hebben zich succesvol bewezen.
* je bent in de supermarkt, kind pakt wat uit jouw wagentje, mag je daar wat van zeggen?
Meestal is mijn reflex snel genoeg en heb ik mijn hand om het polsje, waarop ik vraag.."Is dat van jou?"
Kind laat het los, of heeft een brutaal antwoord waar ik dan geheel niet pedagogisch verantwoord op reageer door het product uit de handjes te trekken en het toe te sissen weg te wezen omdat ik het anders meeneem als ontbijt. ( Heerlijk, jonge kindertjes als ontbijt. Kun je de hele dag op voort! )
* je bent in gesprek, kind jengelt er heel de tijd tussendoor om aandacht, mag je daar wat van zeggen? Over het algemeen zeg ik er wat van met een beetje humor naar het kind toe.. Alle kinderen zeuren of jengelen weleens. Imo is er niks mis mee om even vriendelijk tegen het kind te zeggen dat het zo aan de beurt is en nog heel eventjes moet wachten.

Ik ben opgegroeid in een volksbuurt waar je gerust een schop onder je achterste kreeg van de buurman van 3 straten verderop, als hij je betrapte op fikkie stoken in de steeg. Dan hoefde ik niet bij mijn ouders daarover te klagen, want die gaven hem groot gelijk en hoogstwaarschijnlijk een erbij.
Nu loopt men snel door en wordt er niets meer gezegd als er gezien wordt dat kinderen buiten de grenzen gaan.
Zo steekt de maatschappij tegenwoordig in elkaar, heel individualistisch en op het kleine wereldje rondom het ego gericht.

Ik heb 2 koters, en niet van het makkelijkste soort. Ben hardstikke blij met ze, maar sluit de ogen er niet voor dat ze soms ook dingen uitvreten die echt niet door de beugel kunnen.
Ik zal nooit zeggen: "Mijn kind doet dat niet.."
Eerst even goed navragen en rondkijken, en dan verder oplossen.
Ik vind het juist prettig als iemand hen aanspreekt op hun gedrag of acties als ze iets uitspoken buiten mijn vizier.

**Geplaatst**: 18-11-09 14:18

Geplaatst: 18-11-09 14:18

daantjuhhh schreef:
Als je als ouder maar conseqent bent.
Ik heb zelf geen kinderen dus het is natuurlijk makkelijk praten, maar ik denk dat dat wel de belangrijkste regel is.

Zo simpel is het dus helaas niet. Er zijn altijd kinderen die het blijven proberen, die feitelijk gewoon anders 'aanvoelen' dan andere kinderen. Ik heb zelf ook mazzel gehad met twee redelijk brave en sociaal vaardige kindertjes, maar ik heb ook wel anders meegemaakt. Ook ik ben au pair geweest, daar had ik een gezin met drie kinderen: een meisje van 7 en een tweeling van 4, twee jongens. Dat meisje was echt heel lief, daar had ik echt geen kind aan. Maar ook tussen die tweeling zat een enorm verschil. Isaac was een redelijk braaf jongetje dat nog weleens opgebutst werd door zijn broertje, maar Jacob was echt een rampzalige ondeugd. Bleef ook maar bezig met allerlei ongein, al had je hem al 10x op zijn falie gegeven.
En die ouders - zeker achteraf nu ik zelf moeder ben, zie ik dat - die waren dus ECHT wel goed bezig qua opvoeden. Het ene kind is er gewoon minder makkelijk in dan het andere.

**Geplaatst**: 18-11-09 14:34

Geplaatst: 18-11-09 14:34

Toch vind ik dat kinderen over het algemeen veel te veel in de watten worden gelegd. Ze hebben alleen maar rechten, geen plichten meer.
als een kind iets doet dat mij of een ander (behalve de ouder), direkt raakt (en dat kan ook bijv. een dier zijn) zeg ik er wat van.

Vroeger als wij op school straf kregen, kreeg je er thuis nogeens straf overheen want dan zou je wel iets fout hebben gedaan. Tegenwoordig (mijn man werkt in het onderwijs) als een leraar straf geeft, heeft hij 's avonds een boze ouder aan de telefoon.
Ik heb spreekavonden meegemaakt dat moeders het fout vond dat Jantje na moest blijven want dan had hij geen tijd voor zijn folderwijk...dan zit ik me echt plaatsvervangend te schamen...

En weleens in een restaurant geweest waar ook kinderen zitten? Echt, dan kan Alles. Schreeuwen, rennen....
Moet je eens naar Duitsland gaan. De kinderen zitten gewoon rustig aan tafel, geen lawaai, gewoon wachten tot het eten komt.

Weet je waar kinderen wél recht op hebben maar wat ze veel te weinig krijgen?
Verveling - worden ze creatief van
Frustratie - krijgen ze doorzettingsvermogen van
Beperkingen - krijgen ze discipline van

**Geplaatst**: 18-11-09 16:45

Geplaatst: 18-11-09 16:45

Ik waagde het vroeger niet om tegen mn moeder te zeggen dat ik me verveelde, ze had namelijk altijd wel een vervelend klusje klaar liggen dan (denk de was vouwen, ofzo)

is heel effectief tegen zeurende kinderen!

**Geplaatst**: 18-11-09 16:54

Geplaatst: 18-11-09 16:54

beantsje schreef:
Toch vind ik dat kinderen over het algemeen veel te veel in de watten worden gelegd. Ze hebben alleen maar rechten, geen plichten meer.
als een kind iets doet dat mij of een ander (behalve de ouder), direkt raakt (en dat kan ook bijv. een dier zijn) zeg ik er wat van.

Vroeger als wij op school straf kregen, kreeg je er thuis nogeens straf overheen want dan zou je wel iets fout hebben gedaan. Tegenwoordig (mijn man werkt in het onderwijs) als een leraar straf geeft, heeft hij 's avonds een boze ouder aan de telefoon.
Ik heb spreekavonden meegemaakt dat moeders het fout vond dat Jantje na moest blijven want dan had hij geen tijd voor zijn folderwijk...dan zit ik me echt plaatsvervangend te schamen...

En weleens in een restaurant geweest waar ook kinderen zitten? Echt, dan kan Alles. Schreeuwen, rennen....
Moet je eens naar Duitsland gaan. De kinderen zitten gewoon rustig aan tafel, geen lawaai, gewoon wachten tot het eten komt.

Weet je waar kinderen wél recht op hebben maar wat ze veel te weinig krijgen?
Verveling - worden ze creatief van
Frustratie - krijgen ze doorzettingsvermogen van
Beperkingen - krijgen ze discipline van

Mijn zoon zei tegen de hond van een vriendin van mij dat hij het een stomme hond vond, mijn vriendin werd best boos...

Mijn zoon voelde denk ik aan dat die hond niet helemaal lekker in elkaar zat.
Ik zei maar niets...
Later was mijn dochter op de grond aan het spelen en ineens viel de hond uit, die aankwam omdat het zijn plekje zou zijn, dat wist mijn dochter ook niet...
Sommige mensen met dieren doen alsof het kinderen zijn...
Eerlijk gezegd heb ik er dan al niet zo heel erg veel trek meer in.

**Geplaatst**: 18-11-09 17:24

Geplaatst: 18-11-09 17:24

beantsje schreef:
Weet je waar kinderen wél recht op hebben maar wat ze veel te weinig krijgen?
Verveling - worden ze creatief van
Frustratie - krijgen ze doorzettingsvermogen van
Beperkingen - krijgen ze discipline van

kan ik het helemaal mee eens zijn

aangevuld met een grote dosis onvoorwaardelijke liefde

**Geplaatst**: 18-11-09 17:57

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 18-11-09 17:57

Eh MB wat gebeurde er daarna? Ben jij toen boos geworden of was het de schuld van je dochter volgens die vriendin van je? Of heb je die hond een rotschop gegeven?

**Geplaatst**: 18-11-09 18:51

Re: Kinderen mogen enkel door de ouders gecorrigeerd worden?

Geplaatst: 18-11-09 18:51

Nou, ik vind het toch echt niet simpel hoor en met de opvoeding van paarden ben ik geloof ik best prima want die luisteren al snel naar mijn regels. Bij mijn dochter krijg ik het echt niet zo snel voor elkaar. Daar heb ik het hele arsenaal al gehad maar pas nu ze dik drie jaar is begint er wat regels=regels in te komen. Als ik met een paard er drie jaar over doe ga ik dammen

**Geplaatst**: 18-11-09 18:59

Geplaatst: 18-11-09 18:59

rainbow8 schreef:
Eh MB wat gebeurde er daarna? Ben jij toen boos geworden of was het de schuld van je dochter volgens die vriendin van je? Of heb je die hond een rotschop gegeven?

Normaal zeg ik er echt iets van maar ik was voor het eerst in haar nieuwe woning en ik was ook een beetje overdonderd. Heb het maar zo gelaten maar achteraf dacht ik wel dat ik dat niet meer toelaat.

Mijn vader probeert zich er ook altijd een beetje mee te bemoeien maar ik wil dat gewoon niet, het zijn mijn kinderen en ik voedt ze op zoals ik dat wil.

**Geplaatst**: 18-11-09 23:44

Geplaatst: 18-11-09 23:44

KiWiKo schreef:
beantsje schreef:
Weet je waar kinderen wél recht op hebben maar wat ze veel te weinig krijgen?
Verveling - worden ze creatief van
Frustratie - krijgen ze doorzettingsvermogen van
Beperkingen - krijgen ze discipline van

kan ik het helemaal mee eens zijn aangevuld met een grote dosis onvoorwaardelijke liefde

Tja, en dan vul ik dat nog aan met tijd en echte aandacht van de ouders.

Overigens verveelt mijn dochter zich eigenlijk nooit. Die kan zich met een steentje en 3 grassprieten nog vermaken, als het moet. Had ze van jongsaf aan al.

**Geplaatst**: 20-11-09 17:02

Geplaatst: 20-11-09 17:02

Het ligt eraan hoever het gaat.Wanneer mijn neefje brutaal reageert naar mijn zwager bijvoorbeeld, bemoei ik me er echt niet mee. Wanneer hij brutaal richting mij is, spreek ik hem daar op aan.
Nu is het ook zo dat ik een pedagogische baan heb in de jeugdzorg, dus mijn werk ís het bemoeien met andermans kids , heerlijk