Het is inderdaad zo dat diermodellen lang niet altijd 1 op 1 te vertalen zijn naar mensen, onverwachte effecten komen regelmatig voor en daarom beginnen ze ook altijd met een veel lagere dosis. "Meer" is echt niet altijd beter qua effectiviteit, er is een maximum aan wat je lichaam kan omzetten en dat proberen ze te vinden. Afhankelijk van het soort onderzoek is het niet ongebruikelijk dat er bijvoorbeeld ieder kwartier bloed wordt afgenomen na dosering, zodat ze helemaal in de tijd kunnen volgen wat er gebeurt en die informatie wordt dan ook gebruikt om te bepalen of het nog veilig (of zinvol) is om op te hogen.
Ik heb recent zelf ook aan een fase 1 onderzoek gewerkt met oplopende doseringen waarbij we de hoogste dosering bij lange na niet gehaald hebben, uit de tussentijdse lab-testen bleek dat de biologische beschikbaarheid van het middel veel hoger was dan verwacht en dat het ook trager afgebroken werd, ook werden een aantal deelnemers niet lekker. We wilden tot 1000 mg gaan en zijn bij 100 gestopt (fictieve getallen, maar voor het idee, factor 10 dus) en dat was nog altijd lager dan de laagste dosis die theoretisch uit het diermodel kwam. Dat hoeft helemaal geen slecht nieuws te zijn, maar je moet wel wat doen met die informatie.
Ik ben heel benieuwd wat hier mis is gegaan, dat zal ongetwijfeld tot op de bodem uitgezocht worden. Sluit menselijk falen ook zeker niet uit, apothekers (die de testmedicatie vrijgeven) maken ook wel eens fouten.
Nickeltje schreef:Ik heb als student in geldnood ook mee gedaan aan medicijnen testen, maar nooit in fase 1.
Haha dat zijn juist de enige testen waar je als student in geldnood aan mee kunt doen. Voor fase 2 en 3 moet je de aandoening waar het om gaat hebben, dus dat heb je vast niet gedaan