Ineke2 schreef:Ligt er maar net aan wat die persoon heeft geflikt natuurlijk. Maar een bedrijf dat falliet gaat hebben over het algemeen gesproken meer mensen iets fout gedaan voor langere tijd, óf er is een grote ramp gebeurd.
Gewoon wanbeleid werkt ook prima, hoeft maar 1 persoon te zijn (als dat de directeur of financieel directeur is krijg je een bedrijf zo in de vernieling.)
Maar het punt is vooral dat tweede: de 'ramp'. Dat zijn meestal opeenstapelingen van kleine fouten die allemaal samen een heftig effect heeft. En wie moet je dan verantwoordelijk houden?
Dat is bij ambtenaren niet anders. Hoewel er situaties zijn waarin gewoon keihard de grofste grenzen worden overschreden, zijn de meeste situaties vooral een opeenstapeling van 'kleine' misstanden: slechte communicatie, onzorgvuldigheden, een opeenstapeling van missers die individueel kunnen voorkomen, maar in opeenstapeling heel vervelende gevolgen hebben. En dan is de vraag eveneens: wie stel je daarvoor dan verantwoordelijk?
Citaat:
Het voorbeeld van Kim vind ik echt van de zotte dat dat kán zeg... Onbegrijpelijk! In die buraucratie word iedereen maar van het kastje naar de muur gestuurd. Alles duurt maar lang, moet volgens de regels (welke regels? Dat is vaak een raadsel om achter te komen) en iedereen werkt elkaar tegen lijkt wel...
Maar het droevige is dat al die kastjes en muren nou juist zijn gekomen om te voorkomen dat mensen fouten maken of eigen inschattingen maken. Mensen zijn, over het algemeen, menselijk en maken dus fouten. Ze hebben voorkeuren en afkeuren, ze zijn beinvloedbaar etc. 'Dat moet toch niet mogen' riep iedereen, en dus hebben ze geprobeerd de menselijkheid zoveel mogelijk uit de ambtenarenbeslissingen proberen te nemen. En dus heb je honderden kastjes en muren, allemaal met een hele beperkte mogelijkheid, zodat er nooit 1 mens is die in z'n eentje de boel kan verpesten.
Maar het gevolg is dus dat het systeem als geheel alleen maar lastiger is. Dan moet je niet nog strengere regels gaan bedenken en het systeem nog gecompliceerder maken, maar, volgens mij, terug naar de menselijke maat. Dus mensen moeten de mogelijkheid krijgen om fouten te maken, ze moeten op die fouten kunnen worden aangesproken, maar die gevolgen mogen niet uitzonderlijk groot zijn. Als iemand persoonlijk moet opdraaien voor een schade van een miljoen, dan weet je zeker dat de beslissing niet meer genomen wordt op basis van de regels, maar op basis van risicovermijding. Of de verstandige mensen zouden er uberhaupt niet gaan werken. (En wat je overhoudt zijn dus de mensen die niet zo'n reele inschatting maken van de mogelijke gevolgen, mensen die niet denken dat ze fouten kunnen maken bv.) Lijkt me nauwelijks een verbetering.
't Is weer zo'n ideetje (proefballonnetje) dat geinig klinkt in eerste instantie, maar vergeet niet om ook naar de realiteit te kijken.