Het kind is helemaal niet gestraft, mensen.
Ze moesten het agenten verbieden om over hun werk op de sociale media te berichten. Daar zijn ze niet voor opgeleid en dat blijkt maar weer eens. Maar het halve verhaal wordt naar buiten gebracht, een deel van de bevolking voelt zicht ook geroepen om daarover te spuien op de sociale media. En zie daar, het verhaal blijkt weer eens een beetje genuanceerder in elkaar te steken.
Het kind is betrapt, politie erbij. Geprobeerd wordt om het kind over te dragen aan de ouders. Die zijn niet bereikbaar voor de politie, en dus ook niet voor het kind! Politie is langs hun huis gegaan. Niemand thuis. Politie heeft kind gevraagd welke andere volwassenen ze dan voor haar kunnen bellen en aan kunnen overdragen. Kind geeft geen naam. Hoe durf je als moeder dan naar de politie te wijzen? Je bent toch altijd bereikbaar voor je kind, zeker als het uit is?! Het kind zit inmiddels in een familiekamer, maar helaas. Er blijkt geen personeel aanwezig te zijn om als oppas te fungeren en toezicht te houden in die kamer. De enige optie is een paar uur in een aanhoudcel. Met een verwarmde bank. Ideaal is het allemaal niet, maar de politie neemt haar verantwoordelijkheid, de ouders zijn er niet voor hun kind.
Dus dat het kind die nacht onvrijwillig niet thuis is geweest, was geen straf van de politie, was niet het gevolg van laksheid of onverantwoord gedrag van de politie. Dat lag aan de onbereikbare ouders. Die klagende moeder is dringend toe is aan een cursus zelfreflectie. En een cursus verantwoord ouderschap kun je leren.
Lang leve de sociale media