Geplaatst 
Dit is mijn zevende seizoen in de endurance. Natuurlijk heb ik wel eens regen gehad tijdens een wedstrijd, maar zo nat als in Vaassen had ik het nog nooit meegemaakt. Inmiddels is alles weer schoon en droog en ik kan terugkijken op een leerzame wedstrijd.
Net na Sinterklaas begon de ellende: enorme pijn in mijn knieën. Huisarts, fysiotherapeut en trainer op de sportschool kwamen onafhankelijk van elkaar tot de conclusie 'overbelaste kniebanden'. Ook kreeg ik weer last van mijn (inmiddels chronische) schouderblessure die ik in september 2005 in Ommen opliep bij een val van de Haf. Dat werd dus even niet meer naar de sportschool, maar begeleid trainen op de fysiopraktijk. De training met Ret volgens planning oppakken in de tweede helft van januari zat er ook even niet in, het moest allemaal rustig en met beleid. Mijn eerste en enige doel voorlopig was om in Vaassen zonder pijn de 49 km te kunnen rijden en daarna zouden we wel verder zien.
Om een lang verhaal kort te maken: het is gelukt, 49 km uitgereden EN zonder pijn! Eerste rondje samen met Jet gereden. We hadden van tevoren afgesproken om achter de groep aan te starten. Ret en Lou gingen mooi samen op. Ret was wel loperig, maar niet drammerig. Heel fijn, want ik had het wel eens anders meegemaakt op een eerste wedstrijd van het seizoen. Een paar km voor de vetgate besloot Jet het rustig aan te doen. Ret zat net lekker in een ritme dus Jet liet mij gaan.
Inmiddels was het flink gaan regenen. Op de vetgate snel dekens erop, zadel eraf, HF was 50 dus meteen aangeboden. Tussen de andere paarden bleek Ret toch nog druk in het koppie te zijn en mogelijk kreeg hij het ook koud, want zijn HF was bij meting door de vet 64. Helaas 20 minuten rust dus. Na 20 minuten was-ie netjes 44, maar de vets vonden 'm wel wat stijf van achteren, dus een re-exam. Alles bij elkaar dus bijna een uur op de vetgate gestaan in de zeikende regen met een knol die maar één ding wilde: LOPEN. Goed gemasseerd (dat had destijds in Wanroij super geholpen) en toen eindelijk voor de re-exam. Complimenten van Margreet: ze vond Ret veel beter lopen en mijn plan om met een nierdekentje te gaan rijden vond ze een erg goed idee.
Inmiddels dus minstens 20 minuten achterstand op mijn groep, maar dat boeide me niet zo. In het tweede rondje kwam ik vrij snel al met Ingrid, Arjanne en Pauline te rijden. Ging ook prima samen op. Ret en Amorin konden het ook in galop goed met elkaar vinden. Uiteindelijk dus met de 1e groep gestart en met de 2e groep gefinisht. Rijtijd was nog bijna 13 km/u. Bij de nakeuring weer complimenten van Margreet en het advies om bij dit weer inderdaad met dekentje te blijven rijden. HF was netjes 40 en de rest van de vetkaart zag er ook erg netjes uit.
De kop is eraf, het was zoals gezegd een leerzame wedstrijd en ik hoop dat mijn knieën (en schouder) geen terugval krijgen. Hopelijk zijn Ret en ik eind mei weer klaar voor een 100 km.
Veel dank aan mijn grooms (Laura en Nienke) die minstens net zo nat zijn geworden als ik én veel dank aan de organisatie, het was allemaal super geregeld en we hebben ondanks de vele regen een leuke dag gehad!
Maar weinig mensen hebben hun camera aan de regen durven blootstellen, ik zag in ieder geval weinig fotografen. Chris van Horsefotografie.nl had zijn apparaat iig goed waterdicht verpakt, hem kwamen we twee keer tegen:
