Geplaatst Maar, het viel mee hoor, en ik vind diepe plassen eigenlijk wel heel erg leuk om in te spetteren. Had je me 5 jaar geleden ook niet horen zeggen trouwens.
Maar goed, om met het begin te beginnen, vanochtend niet al te vroeg kwam de bazin me halen, dus ik wist dat het én dichtbij moest zijn, én geen idioot lange afstand kon wezen. Ja, ik kan na 6 jaar óók 1 + 1 wel bij elkaar optellen hoor.
Op het wedstrijdterrein aangekomen bleken ze daar al het lange gras lekker gemaaid te hebben, dus er viel veel te smikkelen bij de trailer.
Helaas moest ik meteen mee naar de dierenartsen, die voor de zoveelste keer wilden weten of ik wel ademhaalde, en of ik wel netjes kon lopen. Aangezien ik geen zin had in stilstaan, en er een nieuwe jonge assistent was die duidelijk nog even ontgroend moest worden wat Endurancekeuren betreft
, heb ik mij even van mijn arrogantste zijde laten zien. 
Uiteindelijk lukte het hem toch mij helemaal te keuren. Soms vind ik het gewoon heerlijk om de boel op stelten te zetten.Terug bij de trailer kreeg ik al snel die stoel waar de baas de hele rit inhangt op m'n rug gebonden en konden we naar de start. Daar had ik ook al geen zin in, om rustig te wachten, ik wilde nú, metéén, weg, en dat mocht niet
Nou ja, na een poosje heen en weer stappen mochten we dan eindelijk wel.De eerste 10 kilometer hebben we lekker doorgegaloppeerd, maar na de eerste flessen water over m'n hals heeft de bazin de rem erop gezet. Samen met Marco, waar ik wel vaker mee train tegenwoordig, hebben we lekker in ons eigen tempo verder gereden.
De rustpauze was weer lekker lang, en er was heerlijk gras te eten, dus ik vond alles prima.
Tweede rondje ging de zon een beetje schijnen, dus ik kreeg dorst en zo'n lekkere modderplas is dan wel erg smakelijk om uit te drinken. Marco deed ook lekker mee, die stopt zelfs z'n neus onder water om bellen te blazen!
Maar goed, verder lekker rond gereden, nog een aantal huifkarren tegengekomen, en al snel weer bij de finish aangekomen. Ik had kennelijk nét het neusje voor op Marco. We deden echt heel erg ons best om tegelijkertijd over de streep te komen, maar goed, dan staan er altijd van die tweebeners die besluiten wie er eerst over de streep is. Of, in ons geval, 6e en 7e. Later bleek het 5 en 6 geworden te zijn, omdat er iemand niet was goedgekeurd.
En toen zeiden ze bij de prijsuitreiking dat ik ook de beste conditie van alle paarden op die afstand had! Dat vond ik wel heel cool...
En nou sta ik alweer lekker bij mijn vrouwen gras te eten. Lekker hoor, even de schade inhalen.
. 
