Ik heb 30 jaar geleden een Trakhener gehad die was wegens mishandeling bij de vorige eigenaar (ex.bokser) bijzonder kopschuw en weigerde een bit. Iedere poging op welke manier dan ook mislukte om een bit in te krijgen. In die tijd was er nog weinig sprake van bitloze hoofdstellen etc.
Dus toen hebben we naar de hackamore gegrepen.
Het bleek de oplossing. Ik heb aan de hackamore een lange riem laten maken, dan een frontriem en losse keelriem er aan en de neusriem weg laten.
Geen sprake van gebroken neuzen etc., want in die gevallen is de ruiter wel heel erg grof bezig.
Een weinig druk is al voldoende voor een paard om te reageren, niet meer doen dan nodig is.
Zo heb ik het dier dressuurmatig gereden en pas na 2 jaar lukte het ons om een bit in te krijgen en kon ik wedstrijden gaan rijden. Inmiddels had ik de basis van de dressuur er wel in gekregen.
Eenmaal het bit in de mond en hij liep prima. Dus zo groot verschil hoeft er niet te zijn.
Ik ben het er wel mee eens dat een hackamore in verkeerde handen zeer grof kan inwerken en dat er veel problemen mee zouden kunnen gaan ontstaan.
Maar eigenlijk is dat met alle middelen, ook met een simpel bit kan men grof inwerken en ik zie slofteugels in de handen van 12 jarigen zonder begeleiding, en dan krommen mijn tenen ook.
Ik heb toen met veel plezier dit dier kunnen rijden en hem toentertijd daarmee van de slager kunnen behoeden.
Een zachte hand, weten wat je in de handen hebt, het paard langzaamaan laten wennen aan de hackamore zijn de beste tips.
Voor het geval een paard wel aan een bit is gewend, rij dan eerst met beide. In geval van problemen kun je doorrijden op het bit. Niet ieder paard die op bit gereden is accepteerd meteen een hackamore.
Veel succes.