Desalniettemin zijn we, na bijna een jaar uitrusten en bijkomen van haar leven als draver, begonnen met rustig aan wat buitenrijden. Ze pakte de training prima op en vorig jaar in de nazomer reden we onze eerste buitenrit van 20 km. Dat voelde zo goed! Van de winter heeft ze lekker uit mogen rusten en hebben we vnl veel dressuur gereden, en in januari weer langzaam de endurance trainingen opgepakt. Helaas niet zonder tegenslagen, we hadden enorm veel sneeuw, we zijn een keer samen gevallen in de sneeuw en ze heeft meerdere keren een ijzer verloren want ze vindt het geweldig om als een idioot al bokkend het land door te gaan
2024 zou het jaar van Clara's debuut als 'rijpaard' worden! In eerste instantie had ik een wedstrijd van 40 km in april in gedachten. Er was ook nog een wedstrijd in mei die een stuk dichterbij was, maar die zou 50 km zijn en dat vond ik echt te ver voor een debuut. Helaas trok ze er eind februari weer een ijzer af en liep een paar dagen niet helemaal goed. Ik was sowieso al wat onzeker of we wel klaar zouden zijn voor ons debuut, dus dat hele idee maar naar achter geschoven. Gelukkig liep ze na een paar dagen weer helemaal goed, een weekje rustig aan gedaan maar de wedstrijd heb ik me voor afgemeld. Tot ik opeens ergens in maart zag dat de wedstrijd die eigenlijk 50 km zou zijn, een klasse van 42 km uit zou schrijven! Ik voelde me zó onzeker, maar al mijn vrienden & familie zeiden dat ze het makkelijk aan zou kunnen. En zo begon ik de training wat actiever op te pakken om begin mei ons debuut te rijden!
Voor ons debuut reden we meerdere lange ritten van 20 km, en in een weekend 30 km opgedeeld over twee dagen (2x15 km). Waar ze na de eerste 20 km duidelijk wat moe was, reed ze de tweede 20 km een week erna met twee vingers in haar neus. Ze pakte de training echt ontzettend goed op, en het weekend daarna de 30 km deed ze echt ontzettend makkelijk, jeetje wat voelde dit goed! Twee weken voor de wedstrijd lekker rustig aan doen, veel wandelen in de hand, alles inpakken, en nieuwe ijzers er onder.
De avond voor de wedstrijd. Clara kan best heel lelijk doen naar andere paarden, en we rijden altijd alleen dus ik had geen idee hoe ze zich zou gedragen. Voor de zekerheid haar staart ingevlochten zodat ik er een rode rozet in kon hangen. Ik had nog nooit een paardenstaart gevlochten, maar ik vond het nogeneens zo slecht
De ochtend van de start. De start zou om 12 uur zijn, dus ondanks een reis van 3 uur, hoefden we niet super vroeg weg. Clara is thuis soms best ongeduldig, maar weet ook precies wanneer ze lief stil 'moet' staan, en ik kon haar rustig invlechten en bandageren zonder gedoe. Echt een top mentaliteit!
Aangekomen op het wedstrijdterrein was ze in eerste instantie echt heel erg onrustig, niet gek natuurlijk zo'n eerste keer op vreemd terrein! Haar even wat laten grazen, en nadat ze wat gekalmeerd was gingen we naar de voorbezichtiging. Ze was even heel bang voor de tent bij de ingang, maar ze checkte in met een hartslag van 48. Deze moest in onze klasse onder de 60 slagen per minuut zijn, dus dat was helemaal prima
Snel alles uitgeladen, een plekje gevonden en daarna haar even rustig laten grazen en op ons gemak opzadelen.
Om 12 uur ging de start, en oh jeetje wat was ze gigantisch sterk! Ze zag de paarden van een andere klasse voor haar, en wou heel graag heel hard
Een andere ruiter in mijn klasse had ook een draver, dus we besloten om te kijken of onze paarden matchen qua snelheid, en dat ging gelukkig ontzettend goed zo samen. 
Het was haar echt goed inhouden de eerste paar kilometers, daarna reden we een stukje door het dorp waarbij we over het asfalt stapten, en dat zorgde dat Clara even goed kon onstpannen, en daarna was ze eigenlijk heel fijn te rijden!
Helaas reden we redelijk vroeg in de eerste lus al verkeerd, we kwamen opeens aan bij groompunt 6 ipv groompunt 5! Wat een ongeluk
We moesten best een flink eind terugrijden, we werden daarna ook nog eens bijna omver gereden door een asociale motorrijder en mijn humeur was echt ver beneden het minpunt Maargoed, na goed de kaart bekijken kwamen we uiteindelijk aan bij groompunt 5 waar mijn vriend klaar voor ons stond. We hadden thuis al geoefend met de koelflessen, maar de combinatie van andere paarden, een paard die kan trappen, de vele auto's langs de kant zorgde dat Clara best onrustig was en niet goed stil wou staan hier. Nouja, even snel gekoeld en weer verder. We reden langs het bord met 10 km, maar toen hadden wij er al bijna 20 km op zitten. Ik was erg bezorgd om Clara, en ik dacht er aan om evt alleen de eerste loop te rijden en vrijwillig uit de wedstrijd te stappen. Het laatste wat ik wilde is haar overbelasten! We reden een klein stukje binnendoor ergens, natuurlijk niet helemaal volgens de regels, maar we hadden al een heel stuk dubbel gereden en we wouden onze paarden zo veel mogelijk sparen. Uiteindelijk reden we deze lus 28 km, dus 7 km extra. We hadden uberhaupt nog nooit zo ver samen gereden, en dan moesten we nog een hele ronde 
We kwamen uit bij de 'snabb groom', de vetgate waar we de paarden koelen. Ik rijd met een hartslagmeter, dus we konden direct de hartslag zien. Nadat we het zadel er af hadden gehaald, was deze al gedaald naar 64, fantastisch! De pols ging heel netjes en stabiel naar beneden, en ondanks dat ze nog nooit met emmers gekoeld was, liet ze dat echt heel goed toe. Ik vertrouwde mijn HR band niet, en wou voor de zekerheid met de stetoscoop checken, maar in mijn idee was haar pols bijna 2x zo hoog als op het horloge! Ik dik in de stress, waarom zou ze zó hoog zitten? We koelen nog wat verder, maar de hartslag op het horloge is zo stabiel onder de 60, dat we het er maar op wagen. Uiteindelijk bieden we aan in iets onder de 7 minuten en uiteindelijk was haar hartslag 56! Hartstikke prima dus! Ik overleg mijn zorgen aan de dierenarts, maar ze was nog zo fit dat ze zei dat Clara makkelijk nog een tweede lus kon rijden! Dat voelde super positief
Uiteindelijk was haar hartslag waarschijnlijk zo relatief laag dat ik 1 slag voor 2 telde 
In de pauze van 40 min Clara verzorgd, zelf wat gegeten en uiteindelijk de tijd een beetje overschatten en we reden bijna 2 hele minuten te laat onze tweede lus in
Achja, het is maar een kwalificatie en nadat we zo ver extra hadden gereden, wou ik enkel gewoon de kwalificatie binnen de max tijd halen. Ons rijmaatje had er wat langer over gedaan in de vetgate, en ik besluit gewoon lekker op ons eigen tempo zelf verder te rijden, haar paard was toch ietsje sneller dus ze zou ons zeker inhalen, wat inderdaad ook zo gebeurde. Direct vanaf het wegrijden voelde Clara zó ontzettend fijn, en we rijden een geweldige tweede ronde - die opeens een heel stuk korter leek Clara had in de eerste lus en in de pauze niks gedronken, maar vanuit mijn ervaring van andere paarden, willen de meesten niks drinken in het begin. Ik vertel tegen mijn vriend (die nota bene geen enkel verstand heeft van paarden) dat we in de tweede lus wat bietenpulp door het water kunnen mengen, maar uiteindelijk was ik vergeten te vertellen wáár we de bietenpulp hadden
Maar hij had het zelf gevonden en hij had zelf de bietenpulp in het water gemengd! Mijn hart sloeg een slag over De bietenpulp werkte super goed, op de eerste groomstop zo'n 7-8 km in, dronk Clara zeker een halve emmer leeg. Ik zat echt bijna te huilen, ik was zó trots op haar en ook zo blij dat mijn vriend er zo goed aan gedacht. De tweede ronde liet ze zich ook fantastisch aan een lange teugel koelen en ze was gewoon zo ontzettend fijn te rijden! We hebben heerlijk een paar stukken kunnen galopperen, wat tot voor kort bijna onmogelijk was omdat ze door enthousiasme gigantisch kon bokken. De tweede loop vloog voorbij, we waren op het einde allebei best moe van het vele draven, maar ze wou nog wel graag galopperen dus dat was een goed teken. We kwamen in galop de finish over, waar ze heel graag veel harder wou dan ik 
In galop de finish over, stappen naar onze plek in de vetgate, zadel er af en haar hartslag is 62. Ik stond te vloeken van blijdschap, wat een wereldpaard! Voor de sier gooide ik er nog twee emmers water over, checkte voor de zekerheid haar ijzers en we konden haar in 4 minuten aanbieden met een hartslag van 52
Nog nooit ben ik op wedstrijd geweest met zo'n makkelijk paard, laat staan een debuut met een 5-jarige 
Ze draafde voor een A, en toen wist ik al dat we goedgekeurd zouden worden. De DA nam goed haar tijd, kijkte nauwkeurig naar haar en overal A'tjes en 1'tjes, de hoogst mogelijke cijfers. Ze schudde mijn hand, en vertelde dat mijn paard een goede toekomst tegemoet gaat als endurance paard. Nou, daar kwamen de tranen van blijdschap hoor 
Al sinds ik haar kocht, wist ik al dat ze een goed endurance paard zou kunnen worden, maar zo'n fantastisch debuut en mooie woorden van de DA had ik echt nooit verwacht. We hebben uiteindelijk zo'n 49,5 km gereden met beide lussen rond de 11 km per uur, helemaal volgens plan! Op de afstand na dan
We hadden weer een lange reis van dit maal ruim 3,5 uur voor de boeg, waarbij we zo'n uurtje van huis af nog bijna een eland op de voorruit hadden
Uiteindelijk stond Clara om half 11 's avonds weer lekker in haar box, waarbij ze eerst even ruim 20 liter aan water naar binnen slurpte De dag er na was ze in de ochtend duidelijk wat moe en wat opgetrokken, maar ze bewoog zich soepeltjes en haar benen waren helemaal slank en droog. 's middags begon ze haar normale praatjes weer terug te krijgen en maandag ochtend galoppeerde ze en bokte ze haar hele weiland weer door
Deze week hebben we lekker rustig aan gedaan, wat wandelingetjes door het dorp gemaakt en ze is echt giga fris! Ik ben zo trots op mijn dame dat ze het allemaal zó ontzettend makkelijk oppakt
Dit jaar mogen we enkel maar 40 km wedstrijden starten ivm haar leeftijd, en op de planning staan nog 3 of 4 andere wedstrijden, gewoon haar lekker laten wennen aan het hele gebeuren maar vooral omdat het gewoon zo leuk is om op stap te gaan met je paard De afstand zal in ieder geval geen problemen opleveren! 
