Geplaatst Leersum was vorig jaar een zware rit, waarbij mijn ritgenoot en ik jammerlijk buiten de tijd zijn geëindigd. Dit jaar tijd voor revanche!
Nou had ik al 3 heel goede ritten op rij gereden en Leersum is mijn laatste dit seizoen, dus wilde ik het nog min of meer rustig aan doen. Maar ondanks dat is het me opnieuw tegengevallen... het blijft pittig terrein!
Vanmorgen om 09.30 uur arriveerden we op het startterein. Vet-kaart e.d. opgehaald en op naar de voorkeuring. Daar begon het al leuk, want mijn lekkere kleine meid had helemaal niet zo'n zin in dat in haar ogen ongetwijfeld zinloze voordraven.... een paard op blote voeten met een banketstaaf drafje leverde mij daarmee gelijk een B op op de vet-kaart. Ha, fijn, en we moeten nog starten....
Vol goede moed paardje gepoetst en gezadeld en na een minuutje of 10 stappen en draven op naar de start. Om 10.52 uur mocht ik weg. Al heel kort na de start kom je twee veehekken tegen. Had heel duidelijk met Ronald (vriend en zoals gewoonlijk mijn groom) afgesproken, dat hij ze even open zou houden, maar bij het eerste hek: geen Ronald.
Dus, snel eraf, hek door, er weer op en gelijk maar even een galopje, want die hekken vreten tijd. Bijna bij het tweede hek kijk ik nog even om: ja hoor, daar kwam Ronald aangesjeesd op z'n fietsje! Die zag mij natuurlijk galopperen.... 
Dan moet je hard fietsen! Maar goed, het tweede hek kon hij gelukkig openhouden. Daarna gingen onze wegen weer uiteen, want alle lussen die wij met de paarden rijden slaat hij op z'n fiets zoveel mogelijk over. Anders moet ik hem groomen, in plaats van hij mij.De eerste 5 km. gingen lekker, daarna begon het gedoe. Je rijdt de heuvels in (ja, echte heuvels, die vind je dus ook buiten Limburg!) en het leek gelijk of het kwartje op was. Dan rij je ook nog een keer verkeerd, plus een stuk of 3 keer op de rem, omdat je bijna verkeerd rijdt... de bewegwijzering was niet echt top. Soms hingen de gele "bevestigingslintjes" dusdanig verstopt tussen de struiken, dat het net gewoon gele blaadjes leken en andere markeringen hingen zo hoog, dat je ze door de rand aan je cap vaak op een haar na miste. Je moet echt naar boven turen. Ik snap wel dat dat gedaan wordt, om te voorkomen dat de lintjes uit de bomen geraafd worden, maar het is niet echt handig eigenlijk.... Er reden ook regelmatig mensen verkeerd en 1 maal ben ik zelf voor verkeerd rijden behoed, omdat er ineens wel een stuk of 6 deelnemers in tegenovergestelde richting aangedraafd kwamen, die hadden al voor mij uitgevogeld dat dat in ieder geval niet de goede richting was en al met al was ik toen pas een paar tientallen meters de juiste afslag voorbij.
Het enige stukje voor de P/A wat echt lekker ging, dat was vanaf vlak na het 15km-bordje tot aan de 1 km P/A. Daar had mijn pony er echt even zin in, temeer ook omdat ze daar ineens heel vaak andere deelnemers in zicht had, die ze graag in wilde halen. Op dit stuk stond ook een profi Arwen met een camera op statief, dus ze heeft een blije foto van me kunnen maken!
Op de P/A ging de keuring vrij normaal. Moest vanwege de B natuurlijk nog wel even draven, maar eigenlijk was er niet echt iets bijzonders te zien. Het bleef "natuurlijk" wel een B... helaas.
Wat wel erg fijn was: Monica heeft eindelijk eens gedronken!! Bijna die hele teil leeg! (nou ja....)
Goed, P/A gehad, weer op weg. Gezien de fantastische tijd die ik inmiddels had neergezet (NOT), leek het me een wijs idee om verder maar lekker rustig te rijden en in ieder geval binnen de tijd te finishen, verder niet. Dus ik in een rustig drafje er vandoor.
Na een minuut of 10 bedacht ik me dat ik helemaal niet had gekeken wat Moon d'r hartslag nou eigenlijk was. Even stappen. Vet-kaart gepakt. En wat zie ik tot mijn grote schrik: 68 (schrijve: achtenzestig)!!! Nou moe??? Dan had ik toch in de wachtkamer gezet moeten worden? Heeft niemand iets over gezegd? En ook: wat abnormaal hoog! Normaal heeft ze 54/56, ze was rustig en op adem, hoe kon dit nou? Teruggaan leek me nou niet echt een goed idee. Bij de finish zien we wel wat er gebeurt... zou wel erg l*llig zijn als ik nou ook nog eens gediskwalificeerd zou worden...
En inmiddels werd ik ook ingehaald door een groepje deelnemers en Moon vond ineens dat ze eigenlijk toch best wel wat harder kon. Dus heb ik echt een enorm eind met hen opgereden, allemaal in galop, en op het moment dat ik dacht "nu is het wel welletjes" ging madam in protest. Ze is echt rijp voor een klasse hoger zo langzamerhand, want ze heeft gewoon aardig wat opwarmtijd nodig zo lijkt het inmiddels. En als ze het dan eenmaal in haar bol heeft, dan houdt ook niets haar meer tegen en wil ze gewoon gáán! Al met al zijn die laatste 10 kilometer op deze manier alsnog erg hard gegaan: de Amerongse berg in volle galop, het Ginkelduin in volle galop en als ik haar had laten gaan ook de finish in volle galop... maar dat leek me niet zo handig. Liever extra lang stappen, zodat ze heel netjes binnen zou kunnen komen. Misschien zou de rare vermelding op mijn vet-kaart dan door de vingers gezien kunnen worden.
Bij de finish wisten ze niet zo goed wat met mijn hartslag op de P/A te doen. Dat moest ik maar aan een jury vragen. Ja ja. Nou, eerst maar eens nakeuren. En wat denk je? De DA die de locomotie moest keuren bekijkt mijn kaart en zegt: dat is toch geen zes, dat is een vier. Huh? 48? Dát lijkt me nou weer extreem laag. Maar goed, geen protest, als je er een vier in ziet... maak er maar een 4 van dan. En dat deed 'ie. Vervolgens wel alsnog een B voor het draven, maar goed. In ieder geval geen angst meer voor diskwalificatie.
En revanche is gelukt, want ik ben nu in ieder geval netjes binnen de tijd gebleven. Ik heb er 3 uur en 3 minuten over gedaan, dus net geen 10km p/u rond.
Spulletjes weer ingeleverd en tijd om naar huis te gaan. Mijn laatste keer in Leersum, dat wel. Klasse II in deze omgeving wil ik mijn pony echt niet aandoen en op de een of andere manier is het gewoon een dag die niet lekker loopt, zowel vorig jaar als dit jaar vormde het niet bepaald de beste dag van het seizoen.
Maar toch: in ieder geval goed volbracht en Monica ziet er bij thuiskomst goed uit en dat is toch het belangrijkste!
