Geplaatst 
[/edit]Vrijdagavond nog even een rondje Salland (lees: groomroute) gedaan met Hanifa en Evert in de achtervolging. Het heeft wel wat, zo in het pikkedonker aan de voet van de berg te staan
. Zaterdagochtend om 5 uur ging de wekker. Ondanks dat de wedstrijd om de hoek was, moest ik er toch redelijk op tijd uit o.a. om m’n bidons aan het zadel binden en komkommers te snijden . Om kwart over 6 richting stal, waar Jorie en Jolanda (onze logees) al druk bezig waren hun groomauto en trailer in te pakken. Mijn grooms en ik waren er ook klaar voor, Ret vond alleen van niet en die ging nog even lekker lopen miepen voor de trailerklep ('ja daaag, ik ga liever de wei in!'). Met z'n vieren hebben we hem er uiteindelijk in getild en toen konden we op weg: vier auto's en twee trailers in optocht door Nijverdal – met een rondje van de zaak op de rotonde dankzij m'n vader. Mooi op tijd kwamen we in Haarle aan. Meteen maar de knol van de trailer gehaald (Marco: 'Als-ie humor heeft, komt-ie er nu niet meer uit' – en ja hoor, de knol bleef liever hooi eten op de trailer
) en richting manege om een veterinaire kaart en een hesje te scoren. Ret was erg relaxed, zodat Marco lekker met hem kon rondstappen terwijl mijn zusje en ik het secretariaat en het toilet met een bezoekje ging verblijden. Voorkeuring verliep prima: HF 40 (beetje afgeleid door de monsterbaan) en ademhaling 12. Turgor <1, ook de rest prima in orde en voor locomotie een A, wel met de mondelinge aantekening dat hij achter nog iets stijfjes was. Gelukkig kwam dat later helemaal goed. Starttijd aangevraagd en Retje gaan zadelen. Ik had nog dik een uur, dus kon het rustig aan doen. Inmiddels natuurlijk ook de nodige bekenden tegengekomen, dit ging vast weer een gezellige dag worden!De eerste km was een verplicht staptraject, wel even lekker om er zo in te komen. Ret zag alleen even de lol niet van de eerste lus: 2 km heen en 2 km terug over hetzelfde zandpad. Op de 2 km terug was hij haast niet vooruit te branden en toen ging ik even twijfelen: we waren nog geen 5 km van de start en hij had er al geen zin meer in. Aan het eind van de lus maakte de route echter een scherpe bocht naar rechts en daar gingen de oortjes er weer op, toen had ik de welbekende Turbo Ret weer terug. Nu was hij alleen haast niet meer te stoppen: hij wilde graag in zijn tempo (= hard) en ik vond dat hij zijn krachten nog maar even moest sparen, wat resulteerde in bijna 10 km lang tegenhouden, doodvermoeiend. Ook had ik ontdekt dat mijn beugelriem gedraaid zat en dat reed niet zo fijn. Gelukkig kon ik die herstellen bij groomplaats B en vanaf dat punt was Retje afwisselend prima te rijden en iets te fanatiek, maar gemiddeld genomen ging het best goed en op 20 km van de route zaten we op exact 15 km /u. Ik had ingezet op 13 en wilde ook nog een aantal keren stappen, dus ik was tevreden.
Tussen de groomplaatsen E en F was Ret even in verwarring, aangezien we daar normaal altijd met ons trainingsrondje stoppen, maar deze keer gingen we in vlot tempo linksaf. Ik hoorde hem denken: 'Huh? Gaan we niet rechtsaf?', wat hij bij elke weg van rechts nog even herhaalde. Maar toen het hem duidelijk was dat we echt niet naar huis gingen, was het ook meteen over: weer oortjes erop en gaan met de knol! De Berg namen we in een flinke galop (daar mag hij van mij altijd lekker hard naar boven) en toen zaten de eerste 33 kilometers er alweer bijna op. Bij het verplichte staptraject ben ik ernaast gaan lopen, de HF zat toen al tussen de 60 en 65, heb rustig afgezadeld en gekoeld en na 8 minuten aangeboden. De HF was 52, de ademhaling 32 en de turgor was nog steeds <1, ondanks dat Ret maar een slok of twee had gedronken! Ook hier voor locomotie een A, zonder opmerkingen.
Op de vetgate was hij de braafheid zelve: hij stond rustig z’n hooi te eten, nam af en toe een hapje bietenpulp en zelfs een paar slokken water, en liet zich niet van de wijs brengen door andere paarden en alle drukte om hem heen. Een groot contrast met Austerlitz dus, waar hij destijds de tent compleet afbrak. Marco kon hem dus weer prima vasthouden terwijl Lau en ik alles in gereedheid brachten voor de tweede ronde. Een minuut te laat (door mijn eigen schuld, maar ach) vertrok ik uit de vetgate. Weer even lekker instappen en op naar de laatste 22 km. Dacht ik in de eerste ronde nog op 10 km 'dit ga ik zo niet volhouden tot het eind', de tweede ronde was voorbij voor ik het wist. Ret was super te rijden, HF was vrijwel stabiel rond de 118, en ik heb hem maar lekker in zijn eigen tempo laten lopen. Dit beviel beter dan dat tegenhouden, en ik durfde er nu aan te rijden aangezien op de vetgate alles in orde bleek. De hele rit een beetje samen opgereden met Joan en Ronald en met andere Karin. We waren ongeveer tegelijk gestart, hadden ongeveer dezelfde vetgatetijden en kwamen ook ongeveer tegelijk op de finish af. Op 48 km zaten we op 13 km/u en daar was ik heel tevreden over.
Het laatste stuk voor het staptraject nog even lekker gegaloppeerd, Joan en Ronald kwamen naast me rijden en dat vond Ret helemaal niet erg. Zo met z'n drietjes galopperend aan de voet van het kasteeltje vond Joan het wel een mooie setting voor een foto, maar helaas was er geen fotograaf in de buurt. Wel een routecommissaris genaamd Maarten ('Haaaaaai Maarten!') die ons tegemoet reed in zijn auto, maar die had helaas geen camera in de aanslag. Op zo’n anderhalve km voor de finish ingehouden, op 1 km gaan stappen en ik dacht 'laat ik er eens op blijven zitten, kijken wat die HF doet'. Bij de finish bleek die 56 te zijn, echt een prachtscore aangezien we anderhalve km daarvoor nog in een flinke galop met HF 130 zaten!
Maar… waar waren mijn grooms nu? Ik had ze al gemist bij het laatste groompunt, had gehoopt dat ze wel naar de manege zouden komen, maar ook daar geen grooms. Inmiddels had ik al afgezadeld en ergens wat water gebietst, en ben maar met Retje gaan stappen in afwachting van de nakeuring. Zo'n 10 minuten voor de nakeuring kreeg ik te horen dat mijn grooms een greppel in waren gereden en er door Maarten uit werden getrokken. Hmm… dat stond niet in hun taakomschrijving!
Gelukkig waren ze er toen vrij snel en ach, beter dat dit gebeurde vlak voor de finish dan vlak voor de vetgate, dan was ik verder van huis geweest zonder al m’n spullen. De auto had overigens geen schade en de inzittenden waren met de schrik vrijgekomen. Nog even snel een sponsje over de knol, HF gecheckt (die bleek 42 te zijn) en op naar de nakeuring. HF was daar 40, ademhaling 16. Ook hier weer een turgor van <1 en een A op de locomotie, wat een compliment opleverde van de vet dat we trots mochten zijn op ons mooie resultaat (en felicitaties toen ik hem vertelde dat we nu klasse 3 startgerechtigd waren). Ik heb nog nooit zo’n fraaie veterinaire kaart gehad: hele nette waarden, overal een N of <1 (zelfs op de turgor!) en drie keer een A voor locomotie, nergens meerdere keren hoeven voordraven en een paard dat liet merken dat hij nog wel een rondje kon. Mijn dag kon niet meer stuk! Nog even lekker rondjes blijven stappen in de binnenbak, terwijl de ene na de andere stalgenoot op de 27 km finishte. Retje had dus heel wat te begroeten, grappig om te zien hoe paarden elkaar herkennen! Ik had overigens nog steeds geen idee wat onze gemiddelde snelheid was. Joan rekende die later uit op ruim 13 km/u en daar was ik ook dik tevreden mee, daar had ik tenslotte op ingezet.
Uiteindelijk lekker thuis in alle rust knollie verzorgd (het grote voordeel van een thuiswedstrijd!) en terug naar de manege voor de uitslag. Ik had niet verwacht dat we in de prijzen zouden zitten, geen idee hoe de anderen hadden gereden (alleen van Mandy wist ik het) en ik ging deze keer puur voor het uitrijden, maar er waren vijf prijzen in onze klasse en we bleken uiteindelijk nog 4e geworden te zijn! De eerste drie zaten boven de 14 km/u (waaronder Mandy) en daarna kwam 'ons groepje van vier', waarvan Retje en ik het snelst bleken te zijn (overigens slechts een paar minuten verschil onderling). Leuk, ik mocht weer wat uitzoeken en dat werd een spons aan een touwtje waar – naar later bleek – ook nog een inklapbare hoevenkrabber aan zat. Twee dingen die ik al een tijd geleden had willen aanschaffen, en nu dus mooi gewonnen.
Vanmorgen heeft Retje een massage gehad van onze stalhoudster, daarna mocht hij fijn de wei in en vanmiddag ben ik even met hem gaan stappen onder het zadel. Hij had wat dikke kogels (vocht), maar dat was na een half uur stappen op de harde weg alweer weggetrokken. Verder was hij goed wakker (we reden langs groomplaats F en daar wilde hij alweer uit zichzelf gaan galopperen), hij at en dronk goed en hij zag er ook niet ingevallen uit. Eigenlijk wel een beetje jammer dat dit de laatste wedstrijd van het seizoen voor ons was (Retje gaat nu nog wat sgw's rijden met mijn zusje), maar aan de andere kant ook mooi om dat seizoen op deze manier af te sluiten. Overigens wachten we nog even met klasse 3, aangezien we alleen nog korte klasse 2-ritten hebben gereden. Eerst maar eens wat 60- en 70-werk voordat we ons al dan niet op de 80+ gaan storten.
Felicitaties van mij voor iedereen die de wedstrijd van zaterdag goed heeft volbracht, in het bijzonder voor de drie Gele Monsters op de 81 km! Jullie hebben het echt super gedaan! Ook waren er mensen en paarden bij wie het allemaal wat minder meezat, o.a. Vippie die met haar Tjody ondersteboven rolde bij het afdalen van de berg. Bij deze een groot hart onder de riem voor alle pechvogels, hopelijk volgende keer beter!
En ik moet de schoenen van mijn vriendje nog poetsen als tegenprestatie, hij had z'n Meindl’s thuis laten staan en moest dus op z'n nette schoenen gaan groomen...
Maar wel heel leuk om te lezen 
