Geplaatst 
). Om 1 over 6 reden Maarten en ik met Ret richting Austerlitz en ook deze keer reden Lau en Marco weer vooruit zodat ze mijn startnummer en vetkaart konden halen. Iets na kwart over 7 waren ook wij in Austerlitz, waar de voorkeuring voor klasse 2 al was begonnen.Bij de voorkeuring was het even schrikken: Ret moest 3 x opnieuw voordraven en kreeg uiteindelijk een B’tje omdat hij achter wat kort liep (A = goed, B = mag starten, maar als het slechter wordt lig je eruit). Of het de lange trailerrit was, de kou of zijn nieuwe ijzers: ik weet het niet. Maar iig was ik er niet zo heel blij mee, hij heeft nooit locomotieproblemen gehad. Voor de rest was hij prima in orde en ik ben gewoon gestart, je kunt tenslotte op elk moment stoppen. Om 9 uur startte de eerste groep, waaronder Laui en Guinni, en om 9.25 waren wij aan de beurt. Al vanaf het begin had Ret veel zin, hij wilde dan ook vrij hard en ik heb er toch zeker 10 km over gedaan om hem in een acceptabel (lees: uit te zitten) tempo te laten lopen. Onregelmatig of stijf was hij iig niet, maar pas na 20 km begon hij lekker ontspannen te lopen (lees: op één teugel te rijden). Maar ook later was hij nog vrij zwaar op de hand, ik moest dan ook veel zitten en terugrijden, en dat was vrij vermoeiend. Heb nog even een stukje met Mandy (Navy) meegereden en na 31 km lag daar voor mij de vetgate (de klasse 1-grens van 26 km waren we toen al gepasseerd).
Tot aan de vetgate ging het goed: 1 km van tevoren gaan stappen, lekker lang teugeltje, je zag de hartslag met de minuut flink afnemen. Vlak voor de vetgate was-ie 68 en ik verwachtte hem snel te kunnen aanbieden (moet 56 zijn). Maar nee… meneer kwam op de vetgate c.q. P/A, zag daar tig paarden staan en hup, hartslag weer naar de 100. In de vetgate was-ie strontvervelend, liep Maarten nog finaal omver maar hoe harder je Ret straft, hoe meer hij zich opnaait en dat konden we even niet gebruiken. Gelukkig werd ik op de vetgate spontaan geholpen door Joan, die daar vrijwilliger zat te zijn en zelf ook al de nodige klasse 2-ritten heeft gereden. Zij gaf mij wat handige tips terwijl Lau probeerde Ret rustig te krijgen. Op 18 minuten heb ik maar eens aangeboden en ondanks wat gedraai en gemiep was de hartslag netjes 56. Bij het voordraven weer een B’tje, hij was niet beter geworden maar ook niet slechter. Vier minuten voor de start zat ik er weer op en meteen was het weer een heel ander paard: attent, oortjes naar voren en gaan met die banaan.
Op 40 km was-ie helaas weer net zo druk als op 15 km, en toen begon ik pas goed te merken dat hij ‘not amused’ was als hij werd ingehaald door andere paarden. Liefst ging hij er hard achteraan. Jammer voor hem, maar we liepen MIJN tempo. Overigens had hij al die tijd heel mooie hartslagwaarden: hoe langer we galoppeerden, hoe lager die werd. We begonnen met 130-135 en op het eind was die constant 115. Tja, als je dan de keus hebt tussen dribbelen met 135 en galopperen met 115… Vandaar ook dat we zo opschoten
. We finishten na 52 km met een hartslag van 84 (ook weer nauwelijks te meten door een hoop gedraai) en die was bij de nakeuring gezakt tot 48 (daar was hij eindelijk tot rust gekomen). Toen ik in de rij stond voor de locomotie kreeg ik te horen dat klasse 2-ruiters daar voorrang krijgen, waarop vervolgens mijn voordringen boze c.q. ge-ïrriteerde opmerkingen opleverde van enkele klasse 1-ruiters. Ik voel me echt niet zo veel meer dan een ander omdat ik toevallig klasse 2 rijd, maar zo kwam het dus blijkbaar (en helaas) wel over. Gelukkig hoefde het voordraven deze keer maar 1 x en hiep hiep hoera: Retje kreeg een A…! Maarten rekende uit dat we 13.57 km/u gemiddeld hadden gereden (hoger dan mijn streefsnelheid van tussen de 12 en 13 km/u) en inclusief de weinige spierpijn die Ret en ik beide hadden, konden we concluderen dat we best een lekker ritje hadden gereden!Ondertussen had ik ook al heel wat bekenden gezien: naast Arabianfriend (Petra), Laui, Guinni en Mandy kwam ik vlak voor de start Marieke ten Cate tegen (bij de toiletten) die er ook best zin in had. Bij de vetgate voegde Rommie zich bij het gezelschap en ook Mike was inmiddels gearriveerd. Later zaten ook Hanifa en Muriël in de berm, in afwachtig van Evert-Jan die uiteindelijk ook een fijne rit had neergezet met Maaraak. Joost en Nienke waren er bij de finish, en toen we voor de nakeuring stonden te wachten, kwam Mayo eraan gelopen. Ook Djilan liep ik op de vetgate tegen het lijf, nog bedankt voor het meenemen van onze vergeten emmer hè! (niet zo moeilijk te raden van wie die was met die grote letters erop
). En ineens zag ik een Fjord met ‘Tjody’ op z’n sjabrakje langslopen, heb dus snel ‘Hee Vivian!’ geroepen want dat moest Vippie wel zijn. Alles bij elkaar was het een vrij enerverende dag: veel nieuwe indrukken en een hoop gedoe, achteraf meer dan goed voor me was. Ik was al stiknerveus toen de dag begon, Ret had net iets te veel looplust dan me lief was, ik wist even niet meer hoe alles werkte in klasse 2 (in theorie weet je het allemaal wel, in de praktijk is het allemaal net anders) en ik heb dan ook op verschillende momenten even m’n emoties eruit gegooid, o.a. op de vetgate. Ook tussen finish en nakeuring werd het me eventjes te veel toen er zo veel mensen zich met mij en Ret bemoeiden. Allemaal goed bedoeld en zonder hen had ik het ook niet gered, maar het werd me even iets te druk – vooral in m’n hoofd. Mijn lieve grooms kregen er verbaal nogal van langs van mij, wat niet zo lief was maar gelukkig is het allemaal al weer goed.. Binnenkort in Zelhem gaan we er weer voor, en dan een stuk relaxter!
En toen de uitslag. Die zou er om 5 uur zijn maar het werd 6 uur. Uiteindelijk bleken we als 18e te zijn geëindigd, net na Laui en Guinni. De nummers 1, 2 en 3 hadden echt waanzinnig hard gereden (resp. 20 en 19 km/u), daar konden wij nooit tegenop met onze 13.57 km/u. De grote verrassing kwam echter toen de hoofdveterinair zijn praatje afsloot met een aanmoedigingsprijs. Die ging naar… Prins Ameretto, ‘omdat dit paard fitter uit de wedstrijd kwam dan dat hij er in ging’. Ik wist even niet waar ik moest kijken, ik had dit niet verwacht maar het was toch echt waar en ik mocht ook een prijs uitzoeken (dat werd een halster). En toen nog de hele weg naar huis. Ret had zich gelukkig braaf gehouden op de trailer, had inmiddels een paar kilo hooi weggewerkt en bij thuiskomst merkten we nauwelijks aan hem dat hij vandaag behoorlijk intensief bezig was geweest. Hij was nog erg fit en vrolijk, en ook draven ging hem nog goed af. Ben benieuwd hoe hij er morgen bij staat, maar ik voorzie weinig problemen: eten en drinken deed hij normaal en ook zijn benen leken goed te zijn.
Wat mezelf betreft: voor vandaag vond ik 52 km lang genoeg, maar ik weet nu uit ervaring dat het best te doen is. Ik voel wel dat ik een flink eind heb gereden, maar afzien was het niet. Het smaakt naar meer en in Zelhem (7 juni) ga ik dan ook zeker op de 60 km starten! Zowel voor Ret als voor mezelf zijn die lange afstanden echt een grotere uitdaging dan de kortere, ik heb dan ook heel veel zin in mijn volgende wedstrijd. In mei gaan we weer trainen, eerst gaat Retje twee sgw’s rijden met Lautje en daar tussendoor ga ik lekker twee weken op vakantie.
Nogmaals een hele grote DANK JE WEL voor mijn grooms en toeschouwers, leuk dat jullie er waren ondanks dat jullie me vanwege alle drukte en iedereen die me vroeg hoe ik had gereden eigenlijk nauwelijks hebben gezien…
BTW foto’s volgen zodra de cameraman weer enigszins in het land der levenden is.
en we gaan er voor dat Retje in Juli lekker zonder deken in 't zonnetje kan staan en ik hem lekker een nek/rugmassage kan geven. Wel heel gaaf trouwens dat je die aanmoedigingsprijs hebt gehad. Toppie!!
)
?
Maar dat had ze al tien keer gezegd geloof ik. Hardstikke goed meid. 
