Geplaatst En omdat ik er niet direct op kon/mocht, ben ik voor het eerst in mijn leven bang geworden.
Niet voor Lan, die ken ik door en door. Wel voor mijn 'puppy' Wiz. Dus ik spande, hij voelde dat (Wiz is een jong paard) en dat werkte niet goed samen.
Dus ik heb hulp gezocht. De afgelopen maanden hard gewerkt aan mijn angsten en ik mag wel zeggen: ik ben er overheen.
Vandaag de laatste stappen genomen: In de bak rijden ging al wel maar ik ben zónder longeren vooraf opgestapt en we zijn op buitenrit gegaan. Wiz zelfs voorop
En het ging goed.
Ter afsluiting van mijn angsttijdperk wil ik graag een paar mensen bedanken.
Barry en Mehlika, die me er weer op gezet hebben en geholpen hebben Wiz weer op te pakken.
Constans, die er altijd was/is en me hielp als ik Wiz ging rijden.
De pensionhouder, die Wiz wat op zijn plek heeft gezet, toen ik net gevallen was.
Wendy, die Wiz ook rijdt en gelukkig voor de duvel niet bang is, dus doorpakte waar ik nog niet durfde.
Jip, die altijd heeft geroepen dat het wel goed kwam
En de mensen die ik vergeten ben hier te noemen!
Allemaal heel erg bedankt!!!
En als bewijs wat foto's
Daar gaan we dan, nog wat kijkerig
Iets verderop, Wiz wordt rustig
Wiz met mama Lan
En ik durf de teugels meer los te laten
wiz voorop over het best spannende erf met koeien in de schuur en overal 'dingen'.
Fietsers Whoa!
Al dat werken met veulentje Wiz heeft wel effect
Je zou niet zeggen dat dit zijn 4e buitenrit ooit is ...
Hij kijkt niet eens
