Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-01 11:46

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-01 11:46

Ik zat op mijn gemakje wat foto's uit te zoeken en op te ruimen.
Tot ik ineens een foto van Erna tegenkwam....
Er schoot een steek door mijn hart, en tranen kwamen weer....
Het is nu 4 jaar geleden dat ik haar verzorgde, en 4 jaar geleden dat we haar niet konden kopen (maar wel wilde) het moet maar eens over zijn.
Hoe laat ik haar los? Iemand tips?

**Geplaatst**: 21-06-01 11:56

Geplaatst: 21-06-01 11:56

hoi
ik heb ook zoiets mee gemaakt ik verzorgde 40 shetjes dat is dus in 1 klap 40 lievelingen verliesen maar een was het ergste en dat was DOMINIQUE ik heb haar nu 1 jaar niet gezien en k kijk nog elke avond naar haar foto's dus het is gewoon heel moeilijk vooral nu ik niet weet waar ze is Huilen

maar veel suc6 ermee
kussies heleen

**Geplaatst**: 21-06-01 13:16

Geplaatst: 21-06-01 13:16

vertel het verhaal eens (als je zin hebt en er aan toe bent)
of staat het al ergens op bokt?

**Geplaatst**: 21-06-01 13:39

Geplaatst: 21-06-01 13:39

niet.....
10 jaar geleden had ik een lievelingspony op de manege.
Ik reed haar altijd want ze was te lastig geworden voor manegelessen ook poetste ik d'r altijd nouja het tuttelen je kent het wel.
Mijn vader heeft toen tegen de eigenaar egzegd als je 'm ooit wegdoet zeg het dan...
Ik werd te groot maar ging bijna elke dag trouw naar haar toe... behalve die ene maandag. ik kwam die dinsdag en toen was ze al weg... afgemaakt ze was te oud en lastig om aan te houden en door haar karakter niet te verkopen.
Ik ben er kapot van geweest.
Nu 10 jaar later heb ik er nog moeite mee om normaal tegen die eigenaar te doen nog steeds schieten de tranen in m'n ogen als ik terug denk aan die dag de foto's heb ik ver weg gestopt zodat ik ze niet tegen kom Ik kan er wel naar kijken zonder meteen heel verdrietig wordt maar als ik ze ineens tegen kom schrik ik wel.
Het slijt niet ik kan nog steeds even verdrietig worden als toen maar ik ga niet meer over de rooie vroeger dacht ik dat er geen dag meer voorbij zou gaan zonder dat ik me voor m'n kopsloeg dat ik juist die dag niet was geweest of waarom ik nou niet had gevraagd of ze d'r echt niet weg wilden doen... heel langzaam aan ben ik er minder aan gaan denken vaak als ik nu aan d'r denk,denk ik was was het toch een geweldigbeest...

**Geplaatst**: 21-06-01 15:22

Geplaatst: 21-06-01 15:22

zo een verhaal heb ik ook
een manege paardje genaamd toy
was pas 3 toen ze op de manege kwam ( ik wist toen niet dat ze 3 jaar was)
het was mijn lieveling niemand wou op haar rijden en ikke wel Lovers

toen ik een jaar geleden iemand van tegen kwam die mijn vertelde dat tot afgemaakt was ( ik reed er al lang niet meer) het arme paardje was dus pas 7 Boos!

soms denk ik ook wel eens van het was zoo een schat waarom moest ze zo een leven en zo kort Verdrietig

**Geplaatst**: 21-06-01 18:30

Geplaatst: 21-06-01 18:30

had ik ook...
ik heb bij een paardehandelaar gewerkt en daar stond een paard Kwijl

zwart, 3 witte voetjes, blesje, superlief, maar nog zo groen als gras.
ik was op slag verliefd.
lancelot heette ie.
was 2,5 jaar oud en kwam regelrecht van de wei.
ik heb hem zo'n beetje handtam gemaakt zeg maar, ik kon er alles mee.
toen werd het winter(haha duh), hij moest dus een deken op van de baas.
ok, ik dus dat beest een deken op gedaan niks aan de hand.
overdag was het ooit wat warmer dus dan gingen de dekens af natuurlijk, s'avonds weer op.
tot iemand anders zn dekentje op wou doen ja echt ff niet dus dacht ie.
ze kreeg die deken er dus niet op haha.
ik loop de stal in en gooi zn deken op, niks aan de hand.
dat geeft je toch wel ff een fijn gevoel. Haha!

dat je zo'n vertrouwen op kunt bouwen met zo'n groot dier.....
en dan komt er een tijd van afscheid Verdrietig

ik ben daar dus met een hoop gedoe weggegaan, en das nu zo'n 3,5 jaar geleden.
ik ben hem nog steeds niet vergeten....
maar sinds een jaar heb ik een kopie van mijn droompaard gekocht:zwart, 4 witte voetjes, blesje, superlief, genaamd nico.
ik denk dat je zo'n paard niet kunt vergeten,maar das toch niet erg?!
uit het zicht is toch niet uit het hart!!!
toedeledoki
gillian

**Geplaatst**: 21-06-01 18:44

Geplaatst: 21-06-01 18:44

ik heb het ook, ik ben nu een jaar van de manege af. ik heb verschillende foto's hangen van de paardjes. ik mis er 2 heel erg
ze waren zo lief, maar ook toen er 1tje ziek was en afgemaakt werd kreeg ik de tranen in mij ogen

**Geplaatst**: 22-06-01 13:43

Geplaatst: 22-06-01 13:43

je moet het nog niet eens proberen stef, werkt toch niet en waarom vergeten als je er schijnbaar een leuke tijd mee hebt gehad?

heb hetzelfde gehad met 2 paarden maar daar praat ik liever niet over, heb foto's hangen van ze en elke keer weer slikken...

greetzz debbie

**Geplaatst**: 22-06-01 14:08

Geplaatst: 22-06-01 14:08

Je kan het inderdaad niet loslaten. Ik heb ooit twee jaar lang een pony verzorgd, Dancer. Zelf ingereden, het was echt een superlief beest. De mensen van wie hij was hadden er niet veel verstand van, Danny was van hun dochter van acht. Alles ging altijd hartstikke goed, hij was echt superbraaf zette nooit een stap fout en heel geduldig. Op een gegeven moment ging Dancer naar een andere stal, voor mij was het veel te ver weg (uur fietsen, ik had ook nog mijn scool en mijn werk).
In ieder geval kreeg Dancer dus een nieuwe verzorgster, aardig meisje alleen een beetje bang soms, maar Danny was zo braaf dus dat leek niet uit te maken,. hij had het goed dus ik kwam nog wel af en toe kijken, maar niet echt vaak meer. op een dag werd ik opgebeld....Danny moest weg. Hij was vals geworden. ik kon mijn oren niet geloven. toendertijd verdiende ik nog te weinig om zelf een paard te onderhouden, dus ik kon hem niet kopen. Dancer is uiteindelijk bij de slacht geeindigd. ik vond het zo erg, hij ahd echt een tweede kans verdiend. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik een jaar later voor Jerai koos, gewoon om een paard een tweede kans te geven. jerai heeft hem wel gehad en daar ben ik blij om, zei had ook niet de slager verdiend. En hoewel ik heel veel van jerai hou, steekt het toch dat ik Danny die kans toen niet kon geven....

**Geplaatst**: 22-06-01 16:11

Geplaatst: 22-06-01 16:11

Hier ook zo'n verhaal.Over de moeder van mijn paard, ik weet zelfs niet eens of ze nog leeft. Nu heb ik dan haar zoon die geen milimeter onderdoet voor zijn moeder, integendeel. Het allerallerliefst had ik haar er bij gehad, maar ja.
De herinneringen gaan niet weg en dat is maar goed ook.

Met manegepaarden had ik dat nooit, als de baas vond dat ze weg moesten dan had hij gelijk en was het beter voor het paard. Dan heb je er makkelijker vrede mee heb.