Nog steeds het jonge paard uit de opfok, maar opeens een hele andere huisvesting (beduidend minder uren vrije beweging en geen direct sociaal contact). Ik vind het zo opmerkelijk dat mensen zich dan opeens minder hard lijken te maken voor een huisvesting waar hun paard "paard" kan zijn (zoals dus vaak wordt gezegd bij 24/7 opfoklocaties in kuddes). Is het dan opeens minder belangrijk? Heeft het paard niet dezelfde behoeftes als 3-jarige dan toen toen hij iets jonger was?
Ik begrijp als geen ander dat je soms concessies moet doen als je niet de mogelijkheid hebt om je paard naar eigen wens te huisvesten, maar zoveel mogelijk/altijd naar buiten kunnen én met een soortgenoot staan, blijf ik belangrijk vinden. Ook als mijn paard(en) de volwassen leeftijd hebben bereikt. Daar zal ik dus ook altijd zoveel mogelijk naar streven binnen de mogelijkheden.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen (dus bewust gekozen voor opfok kuddeverband en daarna alleen huisvesten en deels op stal)? En zo ja, waarom staat je paard nu zoals hij staat?
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties
