Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-07-01 21:20

Geplaatst door de TopicStarter : 01-07-01 21:20

http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php ... forum=15&2
Hier staat het hele verhaal (laatste stuk).
Het gaat om een vrouw die volgens mij doodsbang is van haar paard. Ze ziet lijkbleek en bibbert op haar benen. Het viel me vandaag echt goed op, zat eens te kijken en ik zag gewoon dat ze bang was. Al eerder dat ik dacht: je gaat toch niet voorover zitten als je paard idioot doet. Dat is volgens mij iets typisch angstigs (mijn zusje doet dat meteen bijv.). Maar goed, ik vind het eigenlijk best zielig. Mijn vader heeft er maling aan en vindt het maar onzin (zoals altijd). Ik ken die hele manege niet, ken dat hele mens niet, maar nou vroeg ik me af of ik misschien op haar af moet stappen en moet zeggen wat ik vind, dat ik haar serieus wil helpen.
Zelf ken ik dus eigenlijk geen angst, met Voltrack heb ik wel eens gedacht: waar ben ik ooit aan begonnen, en ook wel eens lijkbleek gezien, maar zodra hij écht vervelend werd werd ik onwijs kwaad. Mijn zusje is ook wel eens bang, dan schop ik haar gelijk van Jopie af omdat ik weet dat het niet beter gaat als ze blijft zitten (heb al geprobeerd om haar uit te leggen dat ze niet bang hoeft te zijn ed, longe eraan, alles zowat). Deze vrouw is alleen een ander geval. ZE is neit bang, nee ze staat echt doodsangsten uit. In mijn ogen (heb er ffkes over nagedacht) isoleert ze haar paard van andere paarden, waardoor hij meer naar andere paarden toetrekt en er op reageert (is logisch als ik ff als paard denk), waardoor zij nog banger wordt. Ze zit dus in een neerwaartse spiraal. Of het zo is weet ik echt neit, ik ken haar niet. Maar het knaagt gewoon, zal ik eerst de manege bellen en vragen of het zo is, of zal ik de eerst volgende keer dat ik haar zie haar aanspreken en gewoon recht voor zn raap zeggen wat ik vind/denk? Wat denken jullie? In het echie ben ik niet zo'n durfal, ik kijk liever de kat uit de boom. Maar toch wil ik het ook wel proberen om te kijken of ik écht een beetje feeling heb voor paarden. Die 3 van ons zijn ook rotzakken, maar flikken me niets. Dus ergens ben ik ook nog egoïstisch ook....
Iemand ervaring met angst oid? Dat je bang bent geweest en zegt: al was het een kleuter geweest, elke hulp is welkom? Of juist laten gaarkoken in haar eigen sop? Al denk ik niet dat ik het kan aanzien.

[Edit Karin:] Foei Laui, volgende keer een wat minder algemene titel hè? Knipoog

[/edit]

_________________
<center><font color="red">...but I'm a Supergirl, and Supergirls don't cry...
...but I'm a Supergirl, and Supergirls just fly...</font></center>

<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Karin op 2001-07-01 21:55 ]</font>

**Geplaatst**: 01-07-01 21:38

Geplaatst: 01-07-01 21:38

Ik ben zelf erg bang om te rijden. Ik ben een keer onwijs op hol geslapen en sindsdien durfde ik niet meer. Maar ja, paarden waren wel mijn droombeesten. Ik heb toen aan verschillende maneges gevraagd of ze me wilden helpen van mijn angst af te komen de eerste 2 lessen ging dat goed en dan werdt ik toch weer op een (in mijn ogen) engerd gezet. Ik heb van een instructrice les gehad die mij heel erg heeft geholpen maar anderen hadden er geen begrip voor. Ik ben van paardrijden af en heb een eigen shetje, zolang ik met 2 benen op de grond sta is er niks aan de hand, maar zodra ik erop ga zit ik te bibberen. Ik heb donderdag nu weer voor het eerst gereden en het ging super maar ik moet er niet aan denken dat ik op een eigen paard zou moeten rijden, nee hoor.
Ik denk dat ik heel blij zou zijn met iemand als jij, je moet natuurlijk niet alles gaan doen maar helpen en als ze iets niet durft dan moet je het doen, absoluut NIET dwingen, daar wordt het alleen maar erger van, ik spreek uit ervaring...

Renee

**Geplaatst**: 01-07-01 23:16

Geplaatst: 01-07-01 23:16

Ik denk dat je gewoon eens op haar af moet stappen en een algemeen praatje beginnen, wat je vervolgens slinks laat afdwalen naar haar en haar paard. Dan kun je kijken hoe ze daarop reageert en je hulp aanbieden als je denkt dat ze daar voor open staat.
Ik zou zeker niet eerst de manege bellen, als ze hoort dat iemand over haar gebeld heeft, zal ze denk ik je hulp niet meer aanvaarden.
Gewoon op haar zelf afstappen en over paarden gaan praten, dan komt ze er vanzelf wel mee als ze zelf ook inziet dat ze een probleem heeft, dan hulp aanbieden. Niet op haar afstappen van wil je dat ik je help of zo, want de kans dat ze zich dan aangevallen voelt is groot en dan zal ze zich waarschijnlijk verdedigen door te zeggen dat er niets aan de hand is. succes en ik ben benieuwd hoe ze reageert.

**Geplaatst**: 03-07-01 12:38

Geplaatst: 03-07-01 12:38

Ik denk dat het inderdaad goed is als je de vrouw probeert te helpen. Haar persoonlijk aanspreken lijkt me het beste. Probeer eens
voorzichtig te vissen of er iets gebeurd is waardoor ze zo angstig is geworden. En als het een beetje 'klikt' tussen jullie kun je
opmerken dat je denkt dat ze nu in een neerwaarste spiraal zit.
Misschien dat ze dat zelf nog niet doorhad en het is héél belangrijk om die zo snel mogelijk te verbreken!

Ik denk dat het voor haar het beste is om eens een tijdje 'andere dingen' te doen met haar paard. Je hoeft er niet op te zitten om
lol met je paard te hebben! Longeren, losgooien, wandelen, wat dan ook. Dan wordt 'naar haar paard gaan' vanzelf weer leuk, de druk van 'moeten rijden' is eraf en het paard krijgt er ook weer lol in.
Want dat is waarschijlijk ook een gedeelte van het probleem: het paard wordt chagerijnig van een angstige, onzekere ruiter (die juist de leider 'waar bij je je veilig voelt' zou moeten zijn).

Ik zou er erg blij mee zijn als iemand me zou komen helpen als ik zo angstig was! Maar probeer niet op haar in te praten met 'het is nergens voor nodig om zo bang te zijn'. Dat weet ze waarschijlijk zelf ook wel en bang zijn is (helaas) geen bewuste keuze!
Toon begrip en wie weet kun je haar helpen weer opnieuw te beginnen met haar paard...

Succes ermee!

**Geplaatst**: 03-07-01 12:42

Geplaatst: 03-07-01 12:42

Ik ken ook iemand en die scheet al in der broek als een paard al aan der snuffelde, maar ze moest en zou rijden. Toen heb ik haar de makste pony die er maar was in haar handen geduwd en gezegt: hier, zadel hem op en ga rijden. Dat heeft ze gedaan en sindsdien is ze niet meer bang. Je moet natuurlijk wel zeker van je zaak zijn dat deze manier werkt, voordat je het toepast, ze kan er ook nog angstiger door worden.

**Geplaatst**: 03-07-01 13:33

Geplaatst: 03-07-01 13:33

Zie http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php ... orum=15&25 voor mijn en andere verhalen over angst. Heel herkenbaar, maar niet goed voor die vrouw als ze zo verstijft.

**Geplaatst**: 03-07-01 13:49

Geplaatst: 03-07-01 13:49

Het is heel logisch dat mensen voorover (lees in elkaar krimpen) duiken als ze bang worden. Ze maken dan een bal van zichzelf, dat is gewoon een instinct. Dat instinct/reflex moeten ze proberen op te heffen. Iemand die zo vreselijk bang is kan wel wat lessen aan de longeerlijn gebruiken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-07-01 20:54

Geplaatst door de TopicStarter : 03-07-01 20:54

wat ik weet is dat het haar eigen paard is, en dat ze hem (uit angst?) heel kort met slof rijdt. Ik kom haar maar 1x in de week tegen, en elke keer is er een aanvaring tussen ons (mijn vader en ik) omdat zij van iedereen eist dat 'men' rekening met haar houdt.
Op de openbare weg eist ze de hele breedte op en mag je er alleen maar achter blijven. Zodra er een ander paard aan komt wordt haar paard gelijk op slot gegooid (om m in bedwang te houden). Het is geen doen, want wij moeten dan nog een halfuur tot driekwartier naar huis rijden. We willen dat stukje meestal even draven, of iig flink doorstappen om de paarden niet koud te laten worden. Wat we ook tegen haar zeiden (meestal zat ze op het naastgelegen fietspad, we zagen haar niet en ze werd dus weer boos), het hielp/helpt niets. Het straalt er gewoon vanaf dat ze bij wijze van spreken niet eet omdat ze naar haar paard 'moet'. Paard heeft van zichzelf een ruimere gang lijkt het dan dat zij prettig vindt, waardoor ze dus hem nog korter houdt. Etc etc. Ik weet niet of ik zondag meega, maar als ik haar dan weer tegen kom dan zeg ik gewoon heel vriendelijk wat ik denk en vind. Ik heb niet meer dan een paar minuutjes om het duidelijk te maken.
Wat ik ong ga zeggen: dat het niet erg is dat ze bang is, maar dat ze er wat aan moet doen, en dat er ontiegelijk veel mensen zijn die haar willen helpen, en dat ik dat zelf ook zou willen doen. Als ze dan beweert dat ze niet bang is dan zeg ik gewoon tegen haar dat we dan de volgende keer in volle galop over haar heenrijden, geen angst: dan kan alles. Misschien een beetje grof, maar dan heb ik het geprobeerd. En ik heb geen tijd voor psychologische gevalletjes. Tegen de meeste mensen die bang zijn zeg ik: verkoop je paard, ga borduren of kantklossen, maar goed, dat is ook niet echt fair. Volgens mij helpt het al heel veel als zowel paard als ruiter een duidelijke leider hebben. En tsja, ik ben nogal bot af en toe: gewoon doen, anders kom je er nooit.

**Geplaatst**: 04-07-01 09:08

Geplaatst: 04-07-01 09:08

Oei, dat herken ik bij iemand. Mensen die hun angst verhalen op anderen en continu gaan lopen roepen dat anderen rekening met ze proberen te houden terwijl ze dat ook doen. Ik hou in zoverre rekening met iemand dat ik afstand hou en uit de weg ga als ik zie dat "hun stuur niet goed werkt". Maar dat wil niet zeggen dat ik dan geen figuren meer mag rijden of niet meer kan galopperen of andere oefeningen kan doen. Ik heb op deze manier ooit gigantische ruzie gekregen met iemand die zo bang was. Ik ben dus zelf allergisch geworden voor zulke mensen.

**Geplaatst**: 04-07-01 16:24

Geplaatst: 04-07-01 16:24

1 x in het bos liep ik met een gekke arabier die een maand niet het bos was ingeweest wegens kleine omstandigheden. Samen met nog iemand anders.Toen werden we ingehaalt door een groep van minstens 15 paarden en pony's in keiharde galop (lees bijna rengalop).Mijn arabje begin te hipsen, te briesen, maakte een hengstendraai en spoot weg. Gelukkig is hij klein en het paard dat mee was groter dus die jongen die erop zat haalde mij in en kon mijn gekke arabje achter de kont van zijn dikke bruine parkeren. Opgelost, maar 10 meter later en ik had tegen een auto gezeten. Toen was ik wel even bang, maar angst is toch normaal? In de bak ben ik niet bang, wat mij zeiken, hij krijgt zo een schop of iets. Maar buiten heb ik meer ontzag, ondanks dat mijn arabje zo klein is kan hij behoorlijk sterk zijn, dan moet ik juist niet in elkaar kruipen maar mezelf als het ware optrekken, zo wordt ie rustiger. Ik vind het zo belachelijk dat mensen zomaar langs een paard scheuren, hou rekening met elkaar. Ik vraag altijd netjes of ik door mag draven ( of wij) anders ga ik in stap en ga pas weer draven als ik ver genoeg weg ben!!!

Wat betreft dat vrouwtje, misschien heeft ze dat paard niet zo lang. Als iemand naar mij toe zou komen van * ben je bang* krijgt die gene zo een grote bek, van bemoeial.Ik denk dat je er voorzichtig mee moet zijn, e ook al zit je ermee.Misschien geeft zij wel een teken van help!!

Groetjes Ymke

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-01 18:46

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-01 18:46

dat scheuren heb ik helaas niet in de hand. Ik zit er dan achter en mijn vader weet niet wat manieren zijn, echt niet. En als ik er wat van zeg mag ik opzouten (wat ik graag doe want in het bos rijden vind ik allang niet leuk meer). Meestal vragen wel wel of we mogen passeren, en omdat die van mij (Voltrack) dan opeens niet hard wil stappen doe ik het in zo'n piaffedrafje (heel langzaam), en daarna ga ik gewoon draven. Maar als ik erachter zit heb ik het niet in de hand, Voltrack crosst er achteraan en mijn vader heeft echt niet door dat paarden wel eens gek doen.
Deze vrouw hebben we een keer in een drafje gepasseerd (aan het eind van de rit, dus veel puf zat er niet meer in) en deze week dus in stap, en dat paard néémt echt de leiding. Ik ben ook niet zo'n drol dat ik met een grote bek op een arrogante toon ga vragen of ze soms bang is. Hoe ik het een beetje diplomatiek op ga lossen weet ik nog niet, maar dat kán ik wel.
Ik ben ook wel eens bang geweest, maar ik heb bij mijn weten nog nooit anderen mijn wil opgelegd OMDAT IK BANG BEN. Wel eens voorzichtig geïnformeerd of we aub niet zo hard hoefden, anders zou ik NOOIT meer mee gaan. Gingen we gelijk op míjn tempo, ligt er ook aan hoe je het brengt. Maar de weg opeisen en van anderen verlangen dat ze opzouten met hun paard, dat is toch ook niet normaal volgens mij...

**Geplaatst**: 05-07-01 18:56

Geplaatst: 05-07-01 18:56

Je moet haar gewoon erlijk zeggen dat je ziet dat ze bang is en dat je haar wilt helpen! Ik weet zeker dat als ze echt bang is je hulp aanneemt. Cool