Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-03-04 11:41

Geplaatst: 24-03-04 11:41

Dat lijkt mij een heel vervelende situatie... Als er verschil van mening bestaat tussen de partners.. 1 wil wel, en de ander niet... hoe kom je daar uit?

Gelukkig denken mijn vriend en ik hetzelfde over deze kwestie; we willen allebei niet. Komt ook deels omdat mijn vriend een erfelijke gewrichtsziekte heeft; de kans is groot dat een kind van ons die ziekte ook krijgt. Dat doe je een toekomstig mens gewoon niet aan.

Maar daarnaast herken ik mezelf ook sterk in sommige van de hier geplaatste verhalen. Die biologische klok... hoor ik echt niet tikken. Ik word niet overmand door moedergevoelens bij het in de armen houden van een neefje of nichtje of buurkindje...
Vaak wordt daar niet begrijpend op gereageerd. Jammer is dat.

Wat wel vaag is, is mijn schuldgevoel richting mijn ouders. Ik weet dat zij het zoooo geweldig zouden vinden als ze opa en oma zouden worden... Het schuldgevoel is onterecht, want ze nemen me/ons echt niets kwalijk en respecteren onze beslissing om geen kinderen te krijgen.
Waar een mens zich druk om kan maken! Scheve mond

**Geplaatst**: 24-03-04 11:53

Geplaatst: 24-03-04 11:53

Heb heel het topic doorgelezen, kan de meeste reacties wel redelijk volgen. Lachen

Maar ik wil later wel een kind, dat voelt voor mij goed, het lijkt me een enge en aparte maar toch ook mooie tijd. Het voelt "juist" voor mij. Maar ik wil wel een kind als de tijd daar juist voor is, als de omstandigheden en alles daar geschikt voor zijn. Ik heb mijn paard nu voor een jaar of 5 en ik weet dat ik hele sterke gevoelens voor haar heb, zij is een heel belangrijk deel van mijn leven en zou niet weten hoe ik zonder haar moet. Maar toch komt dat kind er, als dat zo mag zijn, en ik weet zeker dat ik mijn best zal doen, zodat beiden niet tekort komen.

Maar mocht het zo zijn, dat mijn vriend absoluut geen kinderen wil, of dat ik of hij lichamelijk er niet tot in staat zijn. Of dat blijkt dat ik een bepaalde afwijking kan doorgeven (is een realistische kans op, zijn bezig met onderzoeken) dan weet ik niet, of dat kind er komt. En dan ga ik het andere pad op, door aan adoptie te denken, mocht blijken dat we allebei nog een kinderwens hebben. Want je moet het tenslotte toch samen doen...

**Geplaatst**: 24-03-04 11:57

Geplaatst: 24-03-04 11:57

mijn vriend en ik willen ook allebei geen kinderen, we hebben er allebei niks mee en willen beiden ook graag onze hobby's blijven doen en dit niet opgeven

verder heb ik ook niet echt het gevoel als ik een baby zie van ah wat lief nee eerder van bahhhhhh.... wat irritant Bloos

weet niet wat dat is niks... voor mij dus :61

**Geplaatst**: 24-03-04 12:18

Geplaatst: 24-03-04 12:18

Ik heb misschien het "geluk" gehad, dat ik eerst kinderen heb gekregen en daarna pas de paarden Clown

!

Vroegâh, wilde ik altijd graag kinderen hebben. Die wens verdween toen ik een jaar of 16-17 was en kwam zo rond m´n 22ste weer helemaal terug Lachen

.
Uiteindelijk heb ik m´n eerste kind gekregen toen ik 25 was en de tweede met 29 en als het aan mij had gelegen, was de eerste er al wel een paar jaar eerder gekomen Knipoog

!

Mijn eerste paard kreeg ik, toen mijn jongste kind ruim 2,5 was. Omdat het paard op een pensionsstal stond, was het goed te kombineren met de kinderen.
Een paar jaar later, toen de jongste op de kleuterschool zat, ben ik naar een zelfverzorger stal gegaan.

Paarden kosten veel tijd, net als kinderen. Als je denkt dat je een van de twee te kort gaat doen als je beide hebt, moet je idd gaan kijken wat voor jou het belanngrijkste is!
Zijn dat paarden, dan is het idd verstandig om niet aan kinderen te beginnen Knipoog

.
Ik ben achteraf blij, dat dat voor mij nooit een "keuze" is geweest; ik ben echt heel blij dat ik beide heb en geniet ook van beide Lachen

.

Ik ben er trouwens wel zo een, die smelt bij kleine babytjes Lovers

en ik vind het heerlijk om er mee te keutelen voor een paar uur Haha!

!
Ik vond de baby-tijd van mijn kinderen geweldig, maar dat is voor mij nu echt een afgesloten zaak; moet er niet meer aan denken om met pampers, olvarit-potjes, reisbedjes, flessen enz. te moeten slepen Rolleyes

.
Gelukkig kan ik me nu uitleven op m´n 2 kleine neefjes en in Aug. wordt er weer een kleintje in de familie geboren Lachen

!

**Geplaatst**: 24-03-04 12:21

Geplaatst: 24-03-04 12:21

Verstandige keuze!
Een paard EN kinderen samen is eigenlijk imo mogelijk als je of veel te besteden hebt (voor kinderopvang en/of dure pensionstalling)of een grote familie/aanhang die jou meehelpt het kind(Of paard!) te verzorgen.

**Geplaatst**: 24-03-04 12:37

Geplaatst: 24-03-04 12:37

mazzeltje schreef:
JAAAAA!!!

En dat is 3.....

leuk om al die meningen te lezen.....

**Geplaatst**: 24-03-04 12:41

Geplaatst: 24-03-04 12:41

Mocht je twijfelen......ga een jaartje au-pair zou ik zeggen. Haha!

Ik heb nooit het idee gehad dat ik ooit kinderen zou krijgen of zou willen, hoewel ik een erg zorgzaam type ben Schijnheilig

.

Toen ik 21 jaar was, ben ik een jaartje naar de USA geweest en heb daar voor 2 kinderen gezorgd, 1 van 2 jaar en 1 van 6 jaar. Nu kun je zeggen; ja, dat kun je niet vergelijken want het is niet "eigen" maar als je er een jaar bent en je bent dag en nacht met ze in de weer en je draagt 12 van de 24 uur per dag de verantwoordelijkheid, dan wordt het toch een beetje eigen. Ik vond het een eeeeeeenorrrrrrmmmmme verantwoordelijkheid en sterkte mijn gevoel alleen maar, voor mij geen kinderen.....

Ik heb dat gewoon niet, kijk nooit vrijwillig in een wandelwagen Haha!

en erger me altijd aan de manier waarop anderen hun kinderen opvoeden (denk het altijd beter te kunnen hahaha). Ik hoor heel vaak dat men bang is dan later alleen te blijven. Ik geef Jorie daarin helemaal gelijk. Kinderen is echt geen garantie voor een gezellige oude dag. Sterker nog, hoe oud ze ook zijn, je zult altijd de zorg en de verantwoordelijkheid hebben.

Ik ben ook meer voor vachtjes Haha!

. Natuurlijk overleef je je beesten als het goed is altijd en natuurlijk heb je daar veel verdriet van maar ik weet dat voor ieder volgend vachtje weer liefde in overvloed is.

**Geplaatst**: 24-03-04 12:51

Geplaatst: 24-03-04 12:51

[naam verwijderd] heeft totaal geen kinderwens. Dat heeft deels met paarden te maken; ik moet er dus even helemaal niet aan denken maanden lang niet meer op een paard te mogen zitten

Ik was vorig jaar bij de huisarts, voor permanente anticonceptie dan wel sterilisatie (ik mag geen pil meer slikken vanwege trombose), en die vertelde me idd ongezouten dat het binnen afzienbare tijd toch niet meer verstandig was om zwanger te geraken; zo rond 35 begint het risky te worden....

dus voor al diegenen die denken dat het 'laaaater wel komt'..... Later is allang begonnen.

**Geplaatst**: 24-03-04 12:52

Geplaatst: 24-03-04 12:52

Ik weet eigenlijk niet goed of ik wel kinderen wil. Kben gek op mijn twee paardjes....en zou liefst nog een shetlander bijkopen. Ik heb dan zoveel schrik dat ik geen tijd meer ga overhouden voor mijn beestjes. Want gaan werken (onderwijs, dus je hebt s avonds niet meteen gedaan)huishouden doen, voor je kind(eren) zorgen en je paarden.... Dan blijft er gewoon geen tijd meer over.
Mijn vriend wil later kinderen...liefst drie. Dat zie ik dus absoluut niet zitten, want wie draait er voor op??? Verward

Er is al een paar keer een gesprek over geweest(beetje een discussie). Kheb het er eigenlijk best moeilijk mee. Ik wil liefst nog vele jaren genieten van mijn paardjes en mijn vriend alvorens kinderen te hebben...en dan zou ik er maar eentje willen.... Knipoog

**Geplaatst**: 24-03-04 12:55

Geplaatst: 24-03-04 12:55

Ik had ook altijd het idee, dat is iets voor later als ik groot ben, dat idee heb ik nog steeds. Alleen schijnt de buitenwereld te denken dat je met 34 al groot bent. Voor mij hoeven kinderen echt niet, gelukkig is mijn man het daarmee eens. De biologische klok hoor ik nog steeds niet en ik ben niet van plan een zo ingrijpende beslissing te nemen voor het geval dat... Ik voel helemaal niks bij kinderen, hoogstens ergernis. Nee ik ben niet in de wieg gelegd om moeder te zijn.
Bovendien wil ik in de huidige samenleving geen kind op de wereld zetten en twijfel ik of ik een kind wel kan bieden wat het nodig heeft.

**Geplaatst**: 24-03-04 12:58

Geplaatst: 24-03-04 12:58

CCCCorine schreef:
Jeetje, aparte vergelijking. Ik moet zeggen dat ik nog lang geen last heb van een biologische klok die hard begint te tikken, maar een kind en een paard zijn toch niet te vergelijken?
Ik houd veel van paarden, maar ik mag hopen dat als ik ooit een kind krijg, dat ik daar toch op een hele andere manier van ga houden . Paarden komen en gaan, zijn vervangbaar. Mochten ze blijvend 'arbeidsongeschikt' raken, dan ga je toch al redelijk snel op zoek naar een ander, waar je wel wat mee kunt. Als het echt niet blijkt te klikken ruil je ze meestal wel in voor een ander... Ik hoop dat dit voor zoveel mogelijk kinderen niet opgaat eigenlijk...

Tsja... ik ben het dus niet met je eens... ik denk dat het per persoon heel verschillend is en dat het voor sommige mensen wel te vergelijken is. Bovendien geldt het voor mij absoluut wel da mijn dieren NIET vervangbaar zijn... ik ben nog steeds heel verdrietig om het gemis van mijn lieve kattenbeest die ik 15 december 2002 helaas heb moeten laten in slapen. Ik stond echt versteld hoeveel mensen -ook bokkers- meteen zeiden dat ik een ander katje moest zoeken ter vervanging. Hoe lief het ook bedoel was, voor mij werkt dat niet zo

. Ik heb dan ook geen andere kat 'genomen' en als ik dat ooit wel doe dan is dat zeker niet ter vervanging... zo werkt het voor mij ook met mijn paarden. Die zijn er voor mij voor het leven. En tsja, wat kids betreft... ik zou gelukkig kunnen zijn met kinderen... maar ik ben ook heel gelukkig zonder kinderen... een leven zonder paarden daarintegen kan en wil ik me niet voorstellen. De kans is dus meer dan groot dat die kinderen ook bij mij nooit komen... Lachen

**Geplaatst**: 24-03-04 13:10

Geplaatst: 24-03-04 13:10

Mijn ervaring is dat ik van het ene paard/hond/kat net zo veel kan houden als van een ander. Dus eigenlijk zijn wel voor mij wel degelijk vervangbaar.

Wat betreft jouw laatste regels ben ik het helemaal met je eens!

**Geplaatst**: 24-03-04 13:11

Geplaatst: 24-03-04 13:11

Helemaal toppie dit topic OK dan!

Ik ben bijna 38 en heb geen kinderwens, nooit gehad en tja, laten we wel wezen, als het nog komt is het echt te laat.
Als klein meisje heb ik niet altijd een even leuke jeugd gehad en in die tijd riep ik altijd al ik wil nooit een kind!
Later is mijn leven er niet echt veel beter op geworden en heel af en toe heb ik wel eens gedacht: zou het krijgen van een kindje misschien iets oplossen voor mij? Maar daar goed over nadenkend kwam ik al snel tot de conclusie dat het een wel heel verkeerde basis zou zijn voor zo'n jong leventje en ik wist ook dat het geen kinderwens was wat ik had, ik wilde mijn normale leven gewoon ontvluchten en met of zonder kind was dat toen toch niet gelukt, het kind zou er alleen maar ongelukkig van worden.

Nu heb ik Hans, mijn huidige vriend, inmiddels al weer 9 jaar, hij heeft mij laten zien dat het leven heel anders kan zijn en vooral beter.
Ik zit nu goed in mijn vel heb een pracht leven en nog steeds geen kinderwens.
Wel heb ik 2 paarden en 4 pony's (en nog 1 onderweg), 3 katten en een hond, de dieren zijn voor mij nr. 1 (samen met Hans natuurlijk) en voor Hans geld het zelfde, dat zijn onze kinderen.
Hans voelt zich wat de dieren betreft al vaak genoeg "die man die op Zondag het vlees komt snijden" Haha!

omdat hij door de week altijd weg is, hij heeft zijn eigen bedrijf en werkt wereldwijd dus kinderen zou ook niet echt een goede zet zijn in onze situatie. Ook hij heeft absoluut geen kinderwens, nooit gehad ook, ons leven is veel te druk, hij is nooit thuis met zijn bedrijf, ik heb inmiddels ook een eigen bedrijfje, werk daarbij ook nog eens in de avond om alles draaiende te houden, heb de paarden en de pony's en de katten en de hond en wil niets anders dan dit, nee een kind zou de hele boel verstoren en ik zou mijn hele leven er voor moeten aanpassen en geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.
Ik heb eindelijk het leven wat ik altijd wilde hebben, geen kind die dat van mij afpakt

**Geplaatst**: 24-03-04 13:12

Geplaatst: 24-03-04 13:12

Als 17 jarige is het misschien raar om daar al over na te denken,maar ook ik kan niet warm of koud worden van een baby of kind..Gek genoeg merk ik dat deze vaak helemaal weg van mij zijn..Ik vind het vaak maar irritant Bloos!

Nu een nichtje ouder wordt en hélemaal pennymeisje is,vind ik dat wel leuk..Maar wie zegt dat een kind van mij ook mijn hobby overneemt..Wie weet hecht deze meer waarde aan auto's..
Nee,ik heb nooit zoiets gehad dat ik later kinderen wil..Van jongs af ben ik dagelijks bij de paarden te vinden en dat wil ik ook nooit opgeven..Met mijn beroep zal het straks ook zeer moeilijk worden kinderen te krijgen..Lijkt me nu niet zo verstandig om zwanger een paard te gaan beslaan.
Nee,ik verzamel later wel paarden,geen kinderen..Maargoed,zeg nooit nooit Knipoog

**Geplaatst**: 24-03-04 13:13

Geplaatst: 24-03-04 13:13

Haha, tot mijn grote opluchting zie ik na enkele pagina's eindelijk in dat ik niet de enige ben die zich afvraagt of het wel "normaal" is om geen kinderen te willen. Ik ben nu 32, en ook ik ben er zoeen die gewoon nooit iets met babies en kinderen heb gehad. Ze hebben me altijd gezegd: dat komt nog wel. Nou, niet dus, of ik ben wel een hele erge laatbloeier.

Als ik er rationeel over nadenk, dan bevind ik me in de ideale situatie om kinderen te krijgen. Ben heel gelukkig getrouwd, verkeer met mijn man in een lekker ruime financiële situatie en heb sinds drie jaar mijn eigen paard (daar droom ik al van sinds ik zes ben!) waarvan ik inmiddels ook een veulen heb. Mijn man is dol op kinderen, maar zegt ze niet zelf te willen. Ik vraag me ook wel eens af of hij dat voor mij zegt, en dat ik hem te kort doe door geen kinderen te willen. Maar als ik alleen al denk aan het hebben van kinderen en hoe ik daar mijn eigen leven op in moet gaan delen, dan raak ik gewoonweg in paniek. In zulke periodes krijg ik ook steevast nachtmerries over dat ik gezellig ergens met vrienden zit en zeg dat ik eens opstap. Ik word in die droom dan heel vreemd aangekeken en ze wijzen mij erop dat ik mijn kind mee moet nemen. Een gevoel van paniek: ik héb helemaal geen kind ... toch ?! Ik denk er dus wel eens rationeel over na, zo van "it's now or never", maar ik wil 't dus gewoon niet. Ik ben gelukkig met mijn man en mijn paarden ... het hebben van kinderen voegt naar mijn gevoel niks toe, maar zou juist afbraak doen aan mijn geluk. Oh wat erg, als ik het zo neer zet Lips are sealed

, maar zo voel ik het dus.

Laatst bijgewerkt door Mac op 24-03-04 13:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-03-04 13:14

Geplaatst: 24-03-04 13:14

Ik heb van alles een beetje. Veel mensen zonder kinderwens reageren met name nu, snap ik best, maar het is ook heel leuk om kinderen te hebben hoor (als alles goed gaat en ze gezond zijn enz.,) vergeet dat niet......
En geen paard die dat van me afpakt....

**Geplaatst**: 24-03-04 13:16

Geplaatst: 24-03-04 13:16

Ik begrijp het ook best dat mensen wél kinderen willen. Het is natuurlijk toch iets eigens. Ik zie het niet willen van kinderen toch nog steeds een beetje als een uitzondering ...

**Geplaatst**: 24-03-04 13:18

Geplaatst: 24-03-04 13:18

Misschien hebben jullie dat (ook) met je huisdier, maar ik kan soms zo ontroerd worden door mijn kids....en dan hou ik zoveel van ze.....
Ik zeg niet dat het altijd koek en ei is enz., maar toch......het beste en het ingrijpenstr in je leven zijn toch je kids...

De mooiste dagen waren dan ook toen zij geboren werden....die 2 ettertjes.......

**Geplaatst**: 24-03-04 13:24

Geplaatst: 24-03-04 13:24

Kinderen en huisdieren zijn denk ik heel moeilijk met elkaar te vergelijken, vooral als je zelf (nog) geen kinderen hebt. Ik zie mijn paard meer als een "extra gezinslid", maar niet als mijn kind ...

**Geplaatst**: 24-03-04 13:24

Geplaatst: 24-03-04 13:24

coydog schreef:
Die roze wolk heb ik ook nooit gehad en ik moet er niet aan denken om die baby-jaren nog eens mee te moeten maken.
Hoewel ik m´n twee ettertjes niet kwijt wil.
Als ik de baby van een ander in m´n handen krijg gaan ze er altijd van uit dat ik dit leuk vind omdat ik zelf al kinderen heb.
Ze snappen niet dat je al blij bent dat die van jou alles zelf al kunnen.
Het is NIET leuk om de luier te MOGEN verschonen!!!

Dit had ikzelf wel kunnen schrijven!! Haha!

(moeder van 2 ettertjes.)

**Geplaatst**: 24-03-04 13:27

Geplaatst: 24-03-04 13:27

Alet schreef:
Maar stiekum bespreken mn mannetje en ik al wel dat we allebei parttime gaan werken en wat voor pony de kleine krijgt...

Als dit alles is waar over gesproken moet worden en ook zo in de praktijk werkt,dan zouden we hier allemaal dolgelukkige paardenmeisjes-moeders zijn!! Haha!

**Geplaatst**: 24-03-04 13:29

Geplaatst: 24-03-04 13:29

Mac schreef:
Ik begrijp het ook best dat mensen wél kinderen willen. Het is natuurlijk toch iets eigens. Ik zie het niet willen van kinderen toch nog steeds een beetje als een uitzondering ...

Zo kan mijn moeder het absoluut niet begrijpen dat ik geen kinderen wil, dat ik het "moedergevoel" mis. Volgens haar komt het vanzelf als er een kind is...

**Geplaatst**: 24-03-04 13:29

Geplaatst: 24-03-04 13:29

Sterre schreef:

Ik ben achteraf blij, dat dat voor mij nooit een "keuze" is geweest; ik ben echt heel blij dat ik beide heb en geniet ook van beide

Ik idem dito, heb het zo prima voor elkaar!

**Geplaatst**: 24-03-04 13:32

Geplaatst: 24-03-04 13:32

KarinvdM schreef:
Zo kan mijn moeder het absoluut niet begrijpen dat ik geen kinderen wil, dat ik het "moedergevoel" mis. Volgens haar komt het vanzelf als er een kind is...

Dat risico zou ik zelf nooit willen nemen ...

**Geplaatst**: 24-03-04 13:34

Geplaatst: 24-03-04 13:34

Mac"]
[quote="KarinvdM schreef:
Zo kan mijn moeder het absoluut niet begrijpen dat ik geen kinderen wil, dat ik het "moedergevoel" mis. Volgens haar komt het vanzelf als er een kind is...

Dat risico zou ik zelf nooit willen nemen ...
[/quote]
Ik ook niet, als het kind er eenmaal is, dan zit je er aan vast, je levenlang. (Dit is niet l*llig bedoeld!!)