Bokt.nl

pien_2010 schreef:

CalipsoLover schreef:

Ik vind het moeilijk om in te schatten. Zeker omdat ik 2 dierenartsen heb die zeggen dat ik er gewoon terug wat moet opkruipen. Ik weet het oprecht soms niet meer. Ik vind het ook moeilijk om naar mijn gevoel te luisteren. Want ik weet soms niet wat mijn gevoel zegt. Een stampmolen heb ik niet dus dat is voor mij ook geen optie

Heel herkenbaar dit. Wan het is ook heel moeilijk. Altijd die twijfel. Zoals vanochtend, Polie die ik van de wei afhaal, is wat langzaam, ze heeft geen zin om naar huis te komen. Dus gelijk bij mij de vraag: "stram?, toch teveel gisteren haar laten lopen aan de hand?".
Op het moment dat de koeien zonet langs kwamen (we hielpen met verweiden) gaan zowel Polie als Hercule draven en galopperen (koeien en paarden zijn bang van elkaar). Polie draafde net als vroeger, hartstikke recht met een mooie veer en ook de galop was prachtig om te zien. Zo zie je maar weer.

Waar ik ook aan heb zitten denken CL, is het misschien een idee dat als je paard gewend is aan zijn nieuwe leven, aan het weinig of niets doen, dat je hem dan 7x24 uur op de wei gaat zetten? Bijvoorbeeld over één jaar? Mijn vriendin hier heeft een paardenopvang van Nl paarden (ze is Nederlandse) die met (vervroegd) pensioen zijn en ze heeft Franse rescue paarden. Het is maximaal een groep van 12-15 paarden. Er zijn meer van die adresjes (Duitsland ook bijvoorbeeld). Je blijft dan zelf eigenaar, zij overlegt met je als dat kan of de dierenarts moet komen, je betaalt een klein bedrag per maand (wei en voeding) en de werkelijk gemaakte kosten smid, veearts , als je tijd en zin hebt kom je bij haar in de B&B om je paard te bezoeken en je paard heeft een heerlijk leven en jij zelf kunt eventueel zo gewenst met een ander paard in Nl aan de slag.
Voor dat ik heel bokt over me heen krijg, ik maak geen reclame voor haar, want het is maar de vraag of ze plek heeft, want dit soort adresjes staan vrijwel altijd vol. Zij heeft geen reclame nodig.
Als je dit nu al doet vind ik het zielig. Je paard heeft je nu nodig om aan zijn nieuwe leven te wennen en rijpaard af te gaan. Maar als dat gewend is dan wellicht de volgende stap? Dit in het kader van meedenken.

Citaat:

Niets afdanken aan.... Mijn ex-sportpaard heeft ook jaren hard gewerkt (niet eens voor mij...), volgens mij heb ik haar toch echt niet onwaardig 'afgedankt' door haar samen met haar maatje op de wei te zetten. Met artrose is buiten staan juist heel goed, de gematigde beweging. Lekker hele dagen buiten, in de winter 's nachts naar binnen i.v.m. de kou. Ze leren hun grenzen kennen, waardoor (de meeste) paarden echt geen gekke uitbarstingen hebben en hun energie uiteindelijk veel beter kunnen handelen. In een vast koppeltje/groepje heb je echt geen last van opjagen en gepest. En ja, natuurlijk moeten ze wennen aan een ander leven, waarin ze niet echt meer werken. Daarin kun je je paard helpen, op de juiste manier. Een paard met dergelijke klachten als die van TS longeren is dus niet echt de juiste manier. Hierin zou ik vooral naar de specialisten luisteren

mvdbijl schreef:

@munnie, je moet paarden niet teveel vermenselijken, denkt een paard zo, ik ben vandaag niet gepoetst, mijn baasje geeft niet meer om mij?

Mijn paard is met 17 jaar met pensioen gegaan. Een buitenrit vond ze echt wel leuk maar het is nooit een paard geweest welke je een plezier deed met hard trainen in de bak.

We verhuisde en zo viel mijn bijrijdster weg. Vlakbij mijn huis bleek een paardenrusthuis, ze staan er zoveel mogelijk 24/7 op het land en in de wintermaanden altijd overdag op de paddock.

Het was een paard welke graag naar binnen wou als het regende, dan stond ze al voor het hek te draaien. Super truttig om een plasje water, deken om? ja graag! Een schimmel dus ik heb er wat aan gepoetst en gewassen. Maar als ik haar nu zie, ze is echt heel gelukkig. Lekker pluizig en soms enorm vies na een modderbad. Ze geeft niks meer om regen of kou, het belangrijkste is lekker buiten zijn met haar vriendjes. Ze komt nog altijd enthousiast naar me toe een wortel halen maar al bokkend vliegt ze na een tijdje weer weg, doei! het gaat me prima ik ga weer terug..

Een paard kent geen morgen, of hij 25 of 26 wordt, wij hangen die emotie's eraan. Is uiteindelijk niet wat ze willen gewoon fijn verzorgd worden, hun eten en beweging?

Texas8 schreef:

Ik heb niet alles doorgelezen, maar kan wel mijn verhaald delen. Mijn paard is ook jong en door een chronische blessure niet meer te rijden etc. Ik heb geprobeerd om haar 24/7 in een grote kudde te houden , maar hier werd ze erg mager en merkte je dat ze erg nerveus was en niet op der plek was. Ik heb der toen terug gehaald. Ze staat nu op onze oude plekje, wel 24/7 buiten met een vriendinnetje. Maar niet met 20 andere paarden samen meer.
Van origine is het een temperament volle merrie maar nu merk ik dat ook bij haar de rust er is omdat ze zelf ook merkt dat ze niet meer alles kan helaas... ik doe veel wandelen met haar en los zetten waar ze uit der dak kan gaan mocht ze dit willen. Vaak doet ze niks en gaat ze gewoon rustig der ding doen met der maatje. Nu is er ook weer weideseizoen dus staat ze dagen op de wei. Ook hier niet samen met maar dan 1-3 andere paarden.

Ik ga er elke dag naar toe en merk echt dat zij hier weer is opgeknapt en rust heeft en dat vind ik het belangrijkste.

Achterom schreef:

Tja, dit klinkt heel bot, maar als je paard niet door je stalbazin gehanteerd kan worden, is het tijd voor een stukje opvoeding voor het paard.

Maar de vraag hoe anderen dat doen?
Helaas heb ik er nu 2 op pensioen staan.
De eerste is een oude dame die dit jaar 26 wordt, ik heb haar als 21-jarige gekregen, met een peesblessure. Na verloop van tijd knapte ze op en heeft ze een tijdje eens per week een buitenritje gedaan, daarna kon ze dat niet meer aan helaas.
Jammer, want dit is een paard wat heel graag voor je wil werken.
Ondertussen heeft ze ook EORTH en artrose aan de voorbenen, in ieder geval. Op duivelsklauw doet ze het echter heel goed, oortjes naar voren, alerte blik en een enorme hanglip is haar favoriete uitdrukking.
Ze geniet altijd van aandacht, maar meer dan af en toe een keertje poetsen doe ik eigenlijk niet met haar. Als ik haar aan de longeerlijn heb bijvoorbeeld, dan loopt ze zichzelf in haar enthousiasme echt voorbij, net als naast de fiets bijvoorbeeld.
Maar ze is ook heel gelukkig zonder werk en is het ideale maatje voor mijn andere paard.

De tweede is mijn ruin, hij staat hopelijk tijdelijk op pensioen, maar het verschil met de merrie is dat hij pijn heeft. Sinds half februari staat hij met een peesblessure.
Als de behandeling niet aanslaat, dan laat ik hem inslapen. Juist omdat hij dus echt pijn heeft, maar ook omdat niets doen eigenlijk niet bij hem past. Hij werkt heel graag voor me in de bak, onder het zadel.
Maar is ook altijd een dondersteen, een van de manieren die hij nodig heeft om rust in zijn hoofd te creëren is lopen, en laat ie dat nou net niet kunnen...
Hij flipt trouwens ook compleet als ik iets met een ander paard ga doen, ook al niet handig.
Dit paard moet kunnen lopen, rennen en maf doen en dat kan nu dus niet.
Ik vind het acceptabel omdat er wellicht nog perspectief is op herstel, maar als dat er niet is, dan is dat niet acceptabel meer.

Beide paarden staan samen in een uitloopstal met paddock en wei, bij mij thuis.
De merrie is op zich echt opgeknapt sinds ze hier woont, voorheen kwam ze weleens stijf uit de stal, tegenwoordig is ze nooit meer echt stijf.
De ruin heeft zijn rust gevonden hier, dat is geen paard voor veel andere paarden en mensen om zich heen.
Als het nat is krijgen ze een deken om, in de winter allebei een winterdeken.

Dat je als eigenaar je eigen paard het beste kent vind ik trouwens echt onzin, mijn ervaring is juist dat veel eigenaren niet meer goed objectief naar hun paarden kunnen kijken. Daardoor heb ik al meerdere malen baasjes meegemaakt die hun paard niet op tijd konden laten gaan.
En daar ben ik zelf ook bang voor, ik vraag ook regelmatig de mensen om mij heen om hun eerlijke mening en hoop dat ze mij er ook op durven te attenderen op het moment dat het tijd is om deze heerlijke paarden te laten gaan.