Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-03-04 10:03

Geplaatst: 24-03-04 10:03

Pellie schreef:
Dank je wel Mikkie.

Mijn psyche is heel erg slim en kan mij goed in het ootje nemen. Ik vermoed dan ook dat als ik begin 40 ben, mijn psyche mijn moederinstinct zal bevrijden, en ik in een groot diep dal val want dan kan ik geen (moeilijk tot onmogelijk) kindertjes meer krijgen.

Dit hoor je vaak als argument om kinderen te nemen, stel je voor dat ik het nu niet doe en straks krijg ik spijt als het te laat is. Er zijn alleen weinig mensen die toe durven te geven dat ze spijt hebben dat ze wel voor kinderen hebben gekozen, die moeten er ook echt wel zijn. En dan heb je nog de mensen die helemaal niet kiezen, het overkomt ze gewoon, omdat het zo hoort.

**Geplaatst**: 24-03-04 10:04

Geplaatst: 24-03-04 10:04

Ik ben er nog lang niet aan toe om er serieus over na te denken. Komende paar jaar is er simpelweg nog geen ruimte voor in mijn leven(zit nog op school, woon nog thuis). Maar ik heb er voorlopig ook echt nog geen behoefte aan. Het zien van een baby doet mij echt niets. Kinderen van een ander, leuk als ze komen, nog leuker als ze weer weg gaan.
Nee, voormij nog geen kinderen. Misschien komt dat ooit nog, maar voorlopig moet ik er echt nog niet aan denken.

**Geplaatst**: 24-03-04 10:06

Geplaatst: 24-03-04 10:06

Ik denk wel eens dat mensen het krijgen van kinderen over/onderschatten.
Het is natuurlijk ook van een afstandje niet voor te stellen wat het precies doet met je leven.
En (soms) jammer genoeg, nemen óf de hormonen de boel over, en kan je niet meer rationeel nadenken en wíl je een baby en het liefst gisteren (kan daar uit ervaring over mee praten Knipoog

)
Of mensen zien het als iets wat er nou eenmaal bijhoort of een soort mode accesoire en een excuus om helemaal los te gaan in het shoppen voor babyspulletjes (jammer genoeg zie ik dit ook om me heen gebeuren)

Ik heb geen spijt dat ik mijn twee knullen heb, heb eigenlijk ook nooit *smelt* gevoelens gehad bij andere kinderen (Pas geboren babie's hebben vaak meer iets weg van een rozijntje... Haha!

)
Ik durf ook toe tegeven (ik was 25 toen in van de eerste zwanger was) dat ik toen best wel eens bang was, of ik mijn eigen kind wel leuk zou vinden (achteraf helemaal goed gekomen )
Maar stoorde mij er heel erg aan, dat je alleen maar over 'roze wolk' gevoelens las, terwijl ik mijn helemaal niet zo gelukkig voelde tijdens de zwangerschap.
En het feit dat je je 'eigen identiteit' kwijt raakt op het moment dat je zwanger/moeder bent.
Ook als ik om me heen kijk op het schoolplein, heb ik wel eens het gevoel dat ik een buitenaarts wezen ben, ik wil over meer praten dan alleen kinderen, ik kan hopelijk dingen relativeren en ik besteed de tijd die ik heb op het schoolplein niet aan het roddelen over andere ouders/kinderen. (goh vul, daar paarden/andere paardenmensen is en het lijkt verdacht veel op de paardenwereld Haha!

)

Maar, het gezin is voor mij het allerbelangrijkste wat er is. En daar komen op de eerste plaats mijn vriend en kinderen. De hond en mijn paard zijn ook lid van dat gezin, maar als er (noodgedwongen) keuzes gemaakt zouden moeten worden, gaan mijn partner/kids voor.

Eigenlijk is het zo, met de keuze of je wel of geen kinderen wil (en ook heel belangrijk: tegenwoordig kan je Kíezen of je ze niet wil, wees daar dankbaar voor, of je ze wel kan krijgen als je wel wilt, dat is nog maar de vraag. Maar die keuze is toch wel heel fijn) is een keuze die je zelf moet maken (met je partner) ik kan het helemaal begrijpen als mensen er bewust voor kiezen om geen kinderen te willen, zo ook de mensen die er wel voor willen (proberen) tegaan.

**Geplaatst**: 24-03-04 10:11

Geplaatst: 24-03-04 10:11

Ik vind dit een erg goede vraag. Het is heel belangrijk om hier goed over na te denken om niemand wat te kort te doen. Ik ben zelf wel moeder van een zoontje van 5 en ik wilde ook nooit kinderen. Toch kwam dat moeder gevoel bij wel. Ik vind het hebben van paarden en honden (mijn situatie) heel goed te combineren met mijn zoontje, al vergt het wel veel planning. En het is niet altijd even makkelijk, moet ik bekennen. Nou, ben ik in een bevoorrechte positie dat ik de paarden aan huis heb en dat scheelt natuurlijk. Kinderen zijn inderdaad niet zaligmakend, maar ik vind het wel geweldig. Mijn dieren zijn heel belangrijk voor mij dus dat krijgt mijn zoontje al mee, dat scheelt ook hoor!

Even wat anders: ik vind het moeilijk te accepteren dat verwacht wordt dat elke vrouw moeder gevoelens zou moeten hebben of zou moeten krijgen. Iedere vrouw kan dat zelf het beste voelen. En als je gevoel beantwoord wordt door in Pellies geval (die geweldige) Gam en haar hond, dan is haar leven voor haar compleet. Waarom zou er een moeder etiketje geplakt moeten worden op een vrouw? Helemaal als je er heel bewust mee bezig bent en zorgvuldig je gevoel volgt

**Geplaatst**: 24-03-04 10:13

Geplaatst: 24-03-04 10:13

trouwens, heeeel af en toe vind ik het wel jammer hoor, dat kinderen niet echt voor mij weggelegd zijn...
We hebben hier ruimte zat voor een strak en stoer A welshje, en als ik dan al die leuke mini Anky en Eskadron spulletjes zie... Tong uitsteken

Ik vraag me af of ze ook Passier mini hoofdstelletjes kunnen maken Bloos!

**Geplaatst**: 24-03-04 10:19

Geplaatst: 24-03-04 10:19

Sjuimpje schreef:
trouwens, heeeel af en toe vind ik het wel jammer hoor, dat kinderen niet echt voor mij weggelegd zijn...
We hebben hier ruimte zat voor een strak en stoer A welshje, en als ik dan al die leuke mini Anky en Eskadron spulletjes zie... Ik vraag me af of ze ook Passier mini hoofdstelletjes kunnen maken

hahaha dus jij zou nog wel een kindje willen omdat het zo goed bij de paarden spulletjes past Haha!

**Geplaatst**: 24-03-04 10:30

Geplaatst: 24-03-04 10:30

Leerzaam om dit te lezen, ik denk hier ook vaak over na ondanks dat ik bijna 22 ben en dus nog lang 'de tijd' heb. De enige vraag die mij rest, hoe denken jullie mannen/vrienden erover??

Ik ben dus ook nog niet enthousiast, mijn vriend echter wel. Nu hebben we er wel eens luchtige discussies over maar hoe zit dat nou als het klokje echt gaat tikken?

**Geplaatst**: 24-03-04 10:32

Geplaatst: 24-03-04 10:32

Nou, Sjuim als je je dan zou verdiepen in de Wond're Wereld van de baby/kinder spullen, kan je nog helemaal lo! Haha!

Diep in mijn hert vind ik het ook jammer dat mijn jongens nog geen enkel teken van intresse richting het hele paarden gebeuren hebben gegeven.
Ik had natuurlijk een super gave pony, die het ook zeer goed zou hebben gedaan als SG pony..

Maar, het voordeel is ook, dat ik het hele paarden gebeuren niet hoef te delen!

Laatst bijgewerkt door Sall op 24-03-04 10:34, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-03-04 10:33

Geplaatst: 24-03-04 10:33

Boomerang schreef:
Leerzaam om dit te lezen, ik denk hier ook vaak over na ondanks dat ik bijna 22 ben en dus nog lang 'de tijd' heb. De enige vraag die mij rest, hoe denken jullie mannen/vrienden erover??

Ik ben dus ook nog niet enthousiast, mijn vriend echter wel. Nu hebben we er wel eens luchtige discussies over maar hoe zit dat nou als het klokje echt gaat tikken?

Tja, dat weet je pas als het zover is. Heb je nu natuurlijk niet zoveel aan Knipoog

Maar communicatie met je partner is wel heel belangrijk!

**Geplaatst**: 24-03-04 10:39

Geplaatst: 24-03-04 10:39

Sall schreef:
Ik heb geen spijt dat ik mijn twee knullen heb, heb eigenlijk ook nooit *smelt* gevoelens gehad bij andere kinderen (Pas geboren babie's hebben vaak meer iets weg van een rozijntje... )
Ik durf ook toe tegeven (ik was 25 toen in van de eerste zwanger was) dat ik toen best wel eens bang was, of ik mijn eigen kind wel leuk zou vinden (achteraf helemaal goed gekomen )
Maar stoorde mij er heel erg aan, dat je alleen maar over 'roze wolk' gevoelens las, terwijl ik mijn helemaal niet zo gelukkig voelde tijdens de zwangerschap.
En het feit dat je je 'eigen identiteit' kwijt raakt op het moment dat je zwanger/moeder bent.
Ook als ik om me heen kijk op het schoolplein, heb ik wel eens het gevoel dat ik een buitenaarts wezen ben, ik wil over meer praten dan alleen kinderen, ik kan hopelijk dingen relativeren en ik besteed de tijd die ik heb op het schoolplein niet aan het roddelen over andere ouders/kinderen. (goh vul, daar paarden/andere paardenmensen is en het lijkt verdacht veel op de paardenwereld )

Maar, het gezin is voor mij het allerbelangrijkste wat er is. En daar komen op de eerste plaats mijn vriend en kinderen. De hond en mijn paard zijn ook lid van dat gezin, maar als er (noodgedwongen) keuzes gemaakt zouden moeten worden, gaan mijn partner/kids voor.

Dit hadden mijn woorden kunnen zijn Knipoog

Toen ik zwanger was van de eerste, kwam een oud-collegaatje haar baby laten zien. Iedereen helemaal lyrisch boven die kinderwagen en ik dacht alleen, mijn hemel, loop ik straks ook zo Haha!

Maar mijn gezin is net als bij Sall het allerbelangrijkste voor me.
En ik heb het geluk dat we straks op een boerderij wonen waar ik alles bij elkaar heb wat belangrijk voor me is, mijn gezin, mijn huisdieren en de pony's. En dat alles bij elkaar is mijn geluk, mijn leven.

**Geplaatst**: 24-03-04 10:40

Geplaatst: 24-03-04 10:40

Mijn kinderen zijn er doordat mijn ex-vriend ze wilde.
Zelf was ik niet zo enthousiast,werkte of zat bij de paarden.
Tot hij er geen zin meer in had tijdens de zwangerschap van de tweede.
Toen heb ik het vrij lang alleen gedaan,ben ook gaan werken.
En nu kan ik samen met m´n kinders paardrijden.
Paarden zijn voor mij altijd belangrijk geweest,ik zou niet lang zonder kunnen.
Gelukkig heb ik een dochter die graag meegaat.
Zoonlief zit in de puberfase en heeft nergens zin in.
Wel heb ik het er met mijn huidige vriend over gehad dat we geen kinderen er meer bij willen.
Het leven dat we nu hebben is kompleet genoeg.
Hij heeft liever er een paard bij dan een kind. Haha!

**Geplaatst**: 24-03-04 10:40

Geplaatst: 24-03-04 10:40

Interessant topic!

Ik weet natuurlijk nooit hoe ik er in de toekomst over zal denken, maar op dit moment hoef ik echt geen kids. Er zijn zoveel redenen waarom niet....

Ten eerste heb ik totaal geen moedergevoel, en ik vind baby's van anderen totaal niet schattig of vertederend. Ben ook altijd bang dat anderen hun schattige baby'tje bij mij in de armen willen duwen.
Als ze beginnen te krijsen vind ik dat afschuwelijk, om nog maar niet te spreken over de iets oudere kids in de speelgoedwinkels die daar lopen te janken. Kids van anderen die op de leeftijd zijn dat je er een gesprekje mee kunt hebben vind ik meestal wel leuk, maar niet met het idee van moedergevoelens.
Ik heb ook geen flauw idee of ik een goede moeder zou kunnen zijn. Volgens mij heb ik daar geen talent voor. Het doel om een kind op te voeden die later slim is en zichzelf goed kan redden in de maatschappij en een leuk persoon wordt... volgens mij kan ik dat helemaal niet. Ik zou ook niet weten hoe ik om moet gaan met kids die ooit gaan puberen.
Dan is er ook nog de zwangerschap. Klinkt misschien laf maar als ik van andere mensen hoor hoe pijnlijk een bevalling is.. ik durf zoiets niet! En in Nederland is er altijd zo'n gezeik over dat het natuurlijk moet zijn en dat je dus geen pijnstillers krijgt enz. Laat staan wat je er allemaal aan kunt overhouden (zwangerschapsvergiftiging, bekkeninstabiliteit, brrrr). En wat dan als je een kind krijgt wat niet gezond is? Ik weet echt niet hoe ik daarmee om zou gaan.
Verder is er nog de kwestie tijd en geld. Ik vind mijn leventje eigenlijk erg leuk zoals het nu is. Paardrijden, leuk huis. Er is gewoon geen tijd voor kinderen. En ik zou niet weten hoe ik een kind moet betalen. Ik vraag me wel eens af waar andere mensen het van doen met kids. Als je ook hoort wat kinderopvang kost????
En de paarden houden natuurlijk ook een keer op. Ooit ben ik te oud om te rijden en er kan altijd iets gebeuren waardoor je geen paarden meer zou kunnen houden. Maar dan nog vind ik dat geen reden. Je moet kinderen echt willen en anders moet je er niet aan beginnen.

Aan de andere kant.. de schoonouders zouden het best wel geweldig vinden, maar daar kan ik niks aan doen. Het is mijn lichaam. Ik vraag me wel eens af of ik het mijn vriend mag aandoen. Hij is Mr. Right, dat staat vast. Maar mag ik hem kinderen van zijn eigen bloed onthouden? Hij zegt zelf wel dat hij geen kids wil, maar dat is mss ook wel omdat hij weet dat ik het eigenlijk niet wil. Voor mijn oude dag hoef ik het niet te doen. Tegenwoordig zie je toch meestal dat ouders in een verpleeghuis terecht komen en echt niet door kinderen in huis opgevangen worden.
Mocht ik ooit per ongeluk zwanger raken, dan heb ik geen idee wat ik dan zou doen.
Anderen zeggen ook wel eens dat het een voorrecht is om kids te mogen krijgen. Sommmigen willen ze graag en kunnen ze niet krijgen.

**Geplaatst**: 24-03-04 10:44

Geplaatst: 24-03-04 10:44

ik weet niet hoe ik er in de toekomst over zou denken, {denk wel het zelfde} maar ik hoef echt geen kinderen. En dat heeft niks te maken met het feit dat ik een paard heb. al zou ik konijnen fokken zou ik nog geen kind willen.
maar ja wie weet heb ik over 10 jaar wel 6 koters rond rennen {moet er niet aan denken maar je weet het nooit Tong uitsteken

}

**Geplaatst**: 24-03-04 10:44

Geplaatst: 24-03-04 10:44

Nou, ik heb eigenlijk een beetje aan mijn kerel verteld dat ik eerst een huis en paarden wil en dan pas kinderen...
Maar ik krijg toch steeds meer de kriebels om zelf een kindje te krijgen! Dat komt ook omdat vrienden van ons een kleine hebben en ik binnenkort tante word! Dat steekt wel aan hoor! Vroeger moest ik er helemaal nix van weten, alles best maar géén kinderen voor Alet!
Maar Michiel is volgens mij een hele leuke papa strax en hij wil heel erg graag kinderen samen met mij en andersom is dat ook zo!
Maar eerst dus de paarden Haha!

**Geplaatst**: 24-03-04 10:45

Geplaatst: 24-03-04 10:45

En baby's lijken idd net op rozijnen! Verschrikkelijk gewoon! Knipoog

Maar stiekum bespreken mn mannetje en ik al wel dat we allebei parttime gaan werken en wat voor pony de kleine krijgt... Haha!

Laatst bijgewerkt door Alet op 24-03-04 10:47, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-03-04 10:46

Geplaatst: 24-03-04 10:46

Sall schreef:
Ik denk wel eens dat mensen het krijgen van kinderen over/onderschatten.
Het is natuurlijk ook van een afstandje niet voor te stellen wat het precies doet met je leven.
En (soms) jammer genoeg, nemen óf de hormonen de boel over, en kan je niet meer rationeel nadenken en wíl je een baby en het liefst gisteren (kan daar uit ervaring over mee praten )
Of mensen zien het als iets wat er nou eenmaal bijhoort of een soort mode accesoire en een excuus om helemaal los te gaan in het shoppen voor babyspulletjes (jammer genoeg zie ik dit ook om me heen gebeuren)

Ik heb geen spijt dat ik mijn twee knullen heb, heb eigenlijk ook nooit *smelt* gevoelens gehad bij andere kinderen (Pas geboren babie's hebben vaak meer iets weg van een rozijntje... )
Ik durf ook toe tegeven (ik was 25 toen in van de eerste zwanger was) dat ik toen best wel eens bang was, of ik mijn eigen kind wel leuk zou vinden (achteraf helemaal goed gekomen )
Maar stoorde mij er heel erg aan, dat je alleen maar over 'roze wolk' gevoelens las, terwijl ik mijn helemaal niet zo gelukkig voelde tijdens de zwangerschap.
En het feit dat je je 'eigen identiteit' kwijt raakt op het moment dat je zwanger/moeder bent.
Ook als ik om me heen kijk op het schoolplein, heb ik wel eens het gevoel dat ik een buitenaarts wezen ben, ik wil over meer praten dan alleen kinderen, ik kan hopelijk dingen relativeren en ik besteed de tijd die ik heb op het schoolplein niet aan het roddelen over andere ouders/kinderen. (goh vul, daar paarden/andere paardenmensen is en het lijkt verdacht veel op de paardenwereld )

Maar, het gezin is voor mij het allerbelangrijkste wat er is. En daar komen op de eerste plaats mijn vriend en kinderen. De hond en mijn paard zijn ook lid van dat gezin, maar als er (noodgedwongen) keuzes gemaakt zouden moeten worden, gaan mijn partner/kids voor.

Eigenlijk is het zo, met de keuze of je wel of geen kinderen wil (en ook heel belangrijk: tegenwoordig kan je Kíezen of je ze niet wil, wees daar dankbaar voor, of je ze wel kan krijgen als je wel wilt, dat is nog maar de vraag. Maar die keuze is toch wel heel fijn) is een keuze die je zelf moet maken (met je partner) ik kan het helemaal begrijpen als mensen er bewust voor kiezen om geen kinderen te willen, zo ook de mensen die er wel voor willen (proberen) tegaan.

Ik kan me helemaal in jouw reactie vinden.
Ik wil, nu nog niet maar laaaater Knipoog

, wel kinderen, mocht dat lukken. Maar de roze wolk gevoelens heb ik totaal niet, niet als ik een baby zie, en al helemaal niet als ik ze vast 'moet' houden op kraamvisite. Laat ze maar meteen 2 of 3 jaar zijn Knipoog

Al lijkt me dat ook niet al te fijn Scheve mond

als je begrijpt wat ik bedoel Haha!

Oh en overigens Harmen wil ook kinderen, is wel belangerijk

**Geplaatst**: 24-03-04 10:49

Geplaatst: 24-03-04 10:49

Het is bij ons niet bewust maar het kan gewoon niet en om dan zeg maar de adopite molen etc in te gaan nee daar bedank ik voor. Maar ik denk ook niet dat ik het zou kunnen combineren paarden en kinderen.
Goed zo af en toe vliegen de hormonen ook door mijn lijf maar het besluit is al genomen

**Geplaatst**: 24-03-04 10:50

Geplaatst: 24-03-04 10:50

Die roze wolk heb ik ook nooit gehad en ik moet er niet aan denken om die baby-jaren nog eens mee te moeten maken.
Hoewel ik m´n twee ettertjes niet kwijt wil. Knipoog

Als ik de baby van een ander in m´n handen krijg gaan ze er altijd van uit dat ik dit leuk vind omdat ik zelf al kinderen heb.
Ze snappen niet dat je al blij bent dat die van jou alles zelf al kunnen.
Het is NIET leuk om de luier te MOGEN verschonen!!! Schijnheilig

**Geplaatst**: 24-03-04 10:51

Geplaatst: 24-03-04 10:51

Ik ben niet echt wat je noemt een kindervriend, ik vind er gewoon weinig aan. Verder ben ik van mening dat het hebben van (jonge) kinderen en paarden niet goed samen gaat. Iig niet in combinatie met een fulltime baan. Mijn vriend wil, geloof ik, wel kinderen, maar ik denk dat hij het zwaar onderschat. Mijn schoonouders kunnen volgens mij ook niet wachten, maar die leven nog in de veronderstelling dat je als vrouw gewoon thuis moet zitten met de kinderen en niet moet werken. Verward

**Geplaatst**: 24-03-04 10:52

Geplaatst: 24-03-04 10:52

coydog schreef:
Als ik de baby van een ander in m´n handen krijg gaan ze er altijd van uit dat ik dit leuk vind omdat ik zelf al kinderen heb.
Ze snappen niet dat je al blij bent dat die van jou alles zelf al kunnen.

Helemaal met je eens Haha!

Die van mij zijn nu 6 en 9 en ik vind het heerlijk dat die baby-en peuterjaren voorbij zijn. Uiteraard vond ik ze toen ook heel leuk en lief, maar ik was ook blij met die behangrollen en granolemmers Schijnheilig

en nog trouwens Haha!

**Geplaatst**: 24-03-04 10:53

Geplaatst: 24-03-04 10:53

Ik ben 6 jaar uit de paarden geweest en heel fanatiek in de hondensport bezig geweest. Toen we door omstandigheden bij de vereniging weggingen ben ik een half jaar bezig geweest om zwanger te worden.. Ik wilde kinderen !!
Alles draaide om het maken en krijgen van.... nou dat ging tussen mijn oren niet goed. Toen ik merkte dat mijn man (2.5 jaar jonger als ik) eigenlijk niet zón drang had om vader te worden ben ik eens goed gaan nadenken. Ik ben weer begonnnen in de paarden om mijn gedachten te verzetten. Nou toen was ik verkocht.. Sandor kwam in mijn leven ... en kinderen werden ver weg geschoven. En nog steeds.. Van het weekend ben ik nog op kraamvisite geweest maar ik werd er niet warm of koud van.. Als mijn man en ik nog kinderen zouden willen moeten we heel veel gaan laten.. San moet eruit.. Ik zal waarschijnlijk niet al mijn honden kunnen houden.. Nee dat hebben we er niet meer voor over..
Sandor is een heel groot deel van mijn leven gaan bepalen.. En ook al tikt mijn biologische klok door (bijna 29) zie ik geen kinderen in ons leven verschijnen.

**Geplaatst**: 24-03-04 11:00

Geplaatst: 24-03-04 11:00

Tsja goh. Ik heb nooit iets met kinderen gehad. Toen ik vriendlief tegen ben gekomen gaf hij ook aan voorlopig geen kinderen te willen. Dat 'voorlopig geen kinderen willen' staat nog steeds bovenaan (en inmiddels zijn wij alletwee al dertigers dus het wordt een 'nooit kinderen verhaal').
Natuurlijk was er een punt dat de omgeving dingen begon te roepen over 'hormonen' en 'dat komt vanzelf'. Nou, niet dus. Kinderen zijn nog steeds niet leuk.
Merk dat in mijn vriendengroep er ook eigenlijk maar 1 stel is met 1 kind. Verder heb ik alleen vrienden/vriendinnen zonder kinderen en ook zonder duidelijke kinderwens (het merendeel van mijn vrienden heeft trouwens ook geen paarden).
Het paard is vorig jaar pas gekomen. Daar is een hoop discussie aan vooraf gegaan. Vooral de tijdsinvestering die nodig is om echt serieus met het paard aan de slag te gaan vonden wij een grote belemmering. Wel hebben wij ook besloten dat als er ooit kinderen komen dat het paard blijft.
Zoals het er nu voor staat komen er wat mij betreft nooit kinderen.

**Geplaatst**: 24-03-04 11:13

Geplaatst: 24-03-04 11:13

Tessebes schreef:
Mijn schoonouders kunnen volgens mij ook niet wachten, maar die leven nog in de veronderstelling dat je als vrouw gewoon thuis moet zitten met de kinderen en niet moet werken.

Grappig hoe je het beschrijft. Mijn schoonouders hebben er helemaal geen moeite mee dat ik werk, maar ze zouden er zeker ook geen moeite mee hebben als ik stopte en kids kreeg. Zo vinden ze het ook heel vreemd dat wij alle kamers in ons huis voor een bepaald doel in gebruik hebben genomen en niet 1 kamer hebben gereserveerd voor..... Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-04 11:13

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-04 11:13

Jeetje, wat leuk om te zien al die reacties! Er zijn dus best veel bokkers die er over nadenken, leuk!

Belker schreef:
Toen ik zwanger was, wilde ik heel graag moeder worden het rare was, toen dat over was was ook die gedachte weer weg

Eén moment heb ik gedacht zwanger te zijn. Het was net in de periode dat ik aan het zoeken was naar een eigen paardje. Door zware onoplettendheid was ik die maand 4x (!!) de pil vergeten en rond de eisprong toch seks gehad Bloos

*dom natuurlijk*.
Ik zat al in spanning en op de dag dat het komen moest bleef het uit. Ik ben die dag helemaal geflipt, ontzettend uit mijn dak gegaan... hysterisch over de rooie, IK WILDE HET NIET!!!!
Mijn vriend zei: geeft niet, we redden het wel. Als het zover is, is het niet erg toch?
Hij accepteerde op dat moment dus dat er eventueel een kindje van ons kon komen.
Voor mij was het zó duidelijk, dat ik het niet wilde. Gelukkig was het de stress en werd ik de dag erna gewoon ongesteld. Daarna heb ik het nog beter los kunnen laten en zijn de twijfels weggegaan.

**Geplaatst**: 24-03-04 11:21

Geplaatst: 24-03-04 11:21

Ik heb sinds een jaar of 2 wel een kinderwens, echter mijn vriend absoluut niet, dus voorlopig (en misschien wel nooit) zal het er niet van komen. Is erg moeilijk. Ik ben nu 31 en mijn klokje is ook aan het tikken gegaan.

Soms als ik heel rationeel de situatie bekijk, denk ik: mijn vriend heeft eigelijk ook wel gelijk, ik ben dolgelukkig met mijn beestjes om mij heen en zou geen van allen voor geen goud willen missen. Ik ben er nu al zeer veel tijd aan kwijt, hoe zou ik dat in hemelsnaam moeten redden als er ook nog eens een kindje bij kwam. Maar ja, dan wordt er weer iemand zwanger in mijn omgeving of wordt er weer een kindje geboren en barsten mijn moedergevoelens weer open....