Op een paddock paradise met twee weides en twee stallen die altijd open staan. Ik ben recreatie ruiter en vind het super belangrijk dat mijn paarden veel buiten komen ivm frisse lucht, voldoende beweging en het feit dat ik niet snap wat er leuk is aan 20 uur per dag in een hokje van 3*3 m staan.
Lekker bewegen, fourageren, spelen, slapen in de zon, kunnen schuilen voor regen of zon, altijd kunnen eten.
Ik ken beide kanten... Dus 22 uur per dag op stal en 24/7 op paddock paradise met stallen en weides. En heel eerlijk, mijn paard is een verschil van dag en nacht. Hij is relaxt, niet zo heftig gefocust op voer, zit goed in zijn vel. Hij jonkie groeit als kool, ontwikkeld zich super, krijgt al mooie bespiering op zijn billen en nekkie en voelt zich ook zichbaar lekker. Zelf kunnen kiezen waar ze gaan liggen, zelf kiezen of ze de wei in willen of hooi willen eten.. Vers drinkwater.
Toen mijn oudste 22 uur op stal stond zag ik een dof dier. Dat zijn rondje deed, maar zodra het kon ook echt zijn kont tegen de krip gooide. Kreeg twee keer per dag een bergje hooi 'want hij was al zo dik' (brede koudbloed) en als ik niet oplette 2 kg sportbrok omdat ie zo duf keek. Kwam er inde winter alleen 1,5-2 uur uit waar ie kon spelen met een ander jong paard. Daar genoor hij van.
Nu ik eraan terug denk breekt nogsteeds mijn hart dat ik niet eerder ingegrepen heb. De stallen liggen niet voor het oprapen.
Het vele op stal staan en slechte, minimale ruwvoer heeft ervoor gezorgd dat hij constant met een opgetrokken buik stond en hij kreeg rare kale plekken. De DA zei rain rot, maar daar twijfel ik tot de dag van vandaag over. Want dan had ie daar nu nog vatbaar voor moeten zijn en ik heb het nooit meer terug gezien toen we weg waren op die stal.