Op mijn vorige stalling had ik de hele dag gezeur aan mijn hoofd. Er liep daar zo'n 'opperhoofd' die dacht dat ze de baas was (ze woonde bij de staleigenaar in huis), omdat ze wel eens les gaf aan mensen. Aangezien haar methodes niet bepaald de mijne waren (erg paardonvriendelijk) en ik een jong paard heb, botste het nogal. Ondanks dat ik gewoon mijn eigen ding deed, kwam ze er weer bij met haar gekakel en dat was zo vermoeiend. Ik had zoiets van 'rot op, ik ben bezig met MIJN paard en ik heb geen zin in je gezeur'. Waar ze zich mee bemoeide heb ik ook nooit begrepen, maar dat deed ze bij alle pensiongasten. De meesten lieten zich door haar beinvloeden, ik bedankte voor die 'eer'. Daarbij zag ik daar hele nare dingen met paarden gebeuren, dus na 3 weken had ik gelukkig een andere wei met kudde voor Sammy gevonden en ben meteen vertrokken. En in wat voor sfeer, echt te erg voor woorden, zo kinderachtig (weg lang versperren/zeuren over geld, terwijl ik voor een maand betaald heb en met week 3 al vertrok, etc). Achteraf had ik naar mijn intuitie moeten luisteren, maar ik had geen andere plek zo gauw.
Nu sta ik veel dichter bij huis, in een mooier gebied met meer faciliteiten en minder pensionklanten, dus lekker kleinschalig. Met de meiden die er staan kan ik het prima vinden. We helpen elkaar en ja, er wordt wel eens gekletst (waar niet?). Maar ik heb het er een stuk gezelliger en kan lekker mijn ding doen met mijn paard zonder teveel gezeur. Sommige jonge lesklanten van buitenaf ervaar ik nu nog wel eens als gezeur, maar ik kom gelukkig vaak op tijden dat ze er niet zijn. Lekker rustig. De eigenaren zelf kunnen ook wat onbehouwen zijn in hun en doen en laten, net als hun klanten die les krijgen van ze. Maar ik hou me aan de regels en maak me er niet zo druk over, tenzij ik echt rare dingen zie, maar dan zeg ik het ook meteen. Regelmatig zie ik kinderen te ruw omgaan met paarden (als ze zonder toezicht rijden) en reken maar, dat ze iets van me te horen krijgen. De andere meiden met eigen paard doen hetzelfde. Ik huur er geen stal, dus dat maakt me wel een 'buitenbeentje' in de winter ('s zomers staan ze allemaal buiten). Ik voel me er op zich prima op mijn gemak en ik hoop dat Sam daar nog heeeeeeel lang kan blijven staan.