
Paarden worden gestimuleerd om te lopen, ze vinden het leuk om zo'n pad te volgen en te zien wat er verderop te beleven valt. Dit versterk je door er met beplanting voor te zorgen dat niet het hele terrein in 1 keer overzien kan worden: dan willen ze helemaal graag op ontdekking gaan want stel je voor dat er verderop ineens iets te vreten te vinden is, of 1 van je maatjes heeft iets interessants gevonden

Je terrein wordt sowieso veelzijdiger want je kan zelf kiezen welk stuk wei je wel of niet open zet.
Zo kan je de boel dichtdoen als ze wel genoeg gras gevreten hebben. En dankzij het pad kunnen ze dan nog steeds om het hele perceel heen lopen, sprintjes trekken en hun favoriete plekje(s) opzoeken.
Ook wanneer je je terrein wilt beschermen tegen te erg kapot lopen tijdens van die dagenlange regenbuien, hoef je ze niet saai bij stal te houden maar kunnen ze hun ei goed kwijt op het looppad.
Je kan je stukken graswei ook goed rouleren: ze mogen een aantal dagen / weken op wei 1. Dan doe je die dicht en zet je wei 2 open. Enz. Als je vanaf het pad voor elk stukje wei een ingang maakt dan kunnen ze constant rondom het terrein lopen en lekker grazen. Niet dat beperkte van maar 1 kant van het terrein mogen belopen.
Nadelen zijn imo eigenlijk alleen dat het natuurlijk meer werk is om deze indeling te maken. Dat kost tijd en geld (alleen al voor je materialen van afrastering enzo). En dat het lastiger wordt om met machines te werken, als je graag het hele perceel laat bewerken. Zelf met je kruiwagentje mest weghalen is ook wat meer lopen om het pad te volgen.
Maar het plezier van je paarden en de toegenomen veelzijdigheid van je terrein wegen daar imo echt ruimschoots tegenop
