Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zat bij mijn zus toen ik het bericht kreeg. En voor ik de kans had om de rest van de familie op de hoogte te stellen, werd ik al gebeld door mijn schoonzus!
Een collega op haar werk had wát nonchalant gezegd 'kijk, alweer een aanrijding bij de afrit van de A1 bij holten'. En liet haar het bericht op 112 twente zien. Ze trok bleek weg, want ze herkende direct de auto van Daan, haar broer!
Dus die belde me huilend op 'hoe gaat het met Daan!?' Ik wist op dat moment alleen nog maar dat hij een aanrijding had gehad, verder wist ik nog niks. Dus dikke stress.
Het stond dus al heel snel op 112 twente! Dat vind ik best wel erg... Met foto's erbij, en een geknipte auto. Want hij was door de brandweer uit de auto geknipt. Auto zag er niet uit. En ik had Daan nog niet eens gezien, moest nog naar het ziekenhuis komen...
Lorette, hij helpt dus wel mee waar hij kan
Maar die buitenrit was zeker niet een goede kennismaking met het paardrijden.


Wat een heftig verhaal zeg... 
Ik vind het heerlijk om de hobby te kunnen delen met mijn vriend
En het samen te hebben over het heerlijke geluid van op hooi kauwende paarden
Wat ie in het begin van onze relatie niet snapte, en waarom ie nu vaak na het voeren tóch nog ff blijft staan
Ik dacht eerst 'als we zijn paarden leren op zijn manier, dan die van mij ook op mijn manier' maar hij lijkt nogal moeite te hebben met zich aanpassen op zulke momenten dus nu vraag ik een vriendin
Als ie dat doel maar blijft vast houden.
Stel je voor dat ie op een steen stapt.

