10 jaar geleden stonden we in de randstad. Ze moesten daar in de winter op stal, 24/7 tenzij je ging werken/wandelen, heel soms mocht je misschien even losgooien etc.
Het contact tussen mijn merrie en mij was geweldig. 2 handen en 4 hoeven op 1 buik

Ze kon altijd met haar din samen (van mn zusje) en dus altijd met een ander paard contact, dat scheelde wel. Maar het contact dat we hadden was super, spelletjes, gekke verkleedpartijen etc. uren gewandeld en bermgrasjes gegeten.
Nu staat ze in onze stabiele kudde, zomer en winter buiten, alleen in de nachten op stal.
Ze is enorm gegroeid in zichzelf, ze is zelfverzekerd, de opvolgende leidinggevende merrie. Haar din staat er nog bij maar die is inmiddels gepensioneerd. Ze is prachtig uitgegroeid, de jonge merrie van toen is een prachtige dame geworden. Ik zie ze graag buiten, ik zie de kudde graag hun ding doen, ik kan er uren naar kijken

Ik zou dit nooit van ze afnemen tenzij het niet anders kon.
Maar het contact met mn merrie is weg. Het is nu bijna niet meer en niet minder dan een groep paarden. We maken hun bedjes op, leggen het voer klaar, maar ze zijn buiten, de hele dag, hun eigen ding aan het doen. En hoewel er nog wel af en toe wat gewerkt of gewandeld wordt, is het toch anders, ze zijn veranderd.
Ik mis het intensieve contact. Dat is er min of meer wel als we gaan waken, als ze moeten veulenen. Dan staan ze meer op stal en je bent er meer mee bezig en in die dagen merk ik dat het contact weer verbeterd. De behoefte aan al die paarden om zich heen hebben ze dan minder, ze zijn meer gefocussed op het veulen dat zich aandient en zoeken meer de veiligheid van de stal op. Bovendien weten ze dat we helpen en daar rekenen ze ook op. Mijn jonge merrie dient altijd netjes haar achterwerk aan als ze weeën krijgt
