Bokt.nl

Fabster schreef:

Ik moest net werken en ineens viel het kwartje (duurt soms even, hè... ). Ik werk met gehandicapte ruiters en ik liep vandaag bij een andere combinatie dan normaal. Dat paard waar ik bij liep, heeft heel veel fans. Loopt keurig zijn rondjes, is braaf, rijdt lekker. Ik heb er ook wel eens op gezeten en ik heb helemaal niks met dat beest. Ik loop normaal bij een paard met een behoorlijke eigen mening. Die steelt dus mijn hart. En zo kies ik dus mijn dieren (ook mijn honden en mijn kat....).

Als ik bij een paard ga kijken, zet ik m eerst in de loswerkbak. Eens zien hoe ze reageren op druk en aanwijzingen. En ik kies er altijd de paarden uit, die het niet zomaar doen, maar even laten weten dat ze zelf ook ieys te vertellen willen hebben. Ook al ga ik van te voren weg met het idee, dat het een makkelijke moet worden. Degene die hun karakter laten zien, stelen mijn hart. Dan krijg je dit soort dingen.

Een instructeur mee laten fietsen om tips te geven, werkt dus niet. Want als iemand mee fietst, is het probleem meteen al opgelost. . Ik word inderdaad ook wel zenuwachtiger als ik op 15 km zo' n 100 x opzij schiet, op de rem sta uit draf (galop geb ik maar even uit het pakket geschrapt als ik alleen ben), of ineens in volle galop omdraai. Daar doe ik haar geen goed mee. Maar ik verlies af en toe ook mijn geduld met dat gezeur. Dan roep ik mezelf weer tot de orde en dan gaat het weer even goed. Ik ontwijk ook niks. Ga overal langs. En ik ga gewoon verder. Ik rij 2-3 x in de week buiten. Er zal ooit wel een dag komen, dat het beter wordt.

On the bright side: het doel was om haar te laten afvallen. En dat lukt goed.

Jadybabe schreef:

@ Fabster, als je het buiten wandelen eens gaat gebruiken als uitstappen? Dus lekker een uur serieus aan het werk in de bak en daarna een kwartier buiten gaat uitstappen?
Wat ook super is is de friendly game van Parelli. Desensibiliseren met allerlei dingen. Tristan Tucker doet dat ook. Ik doe de friendly game iedere dag. De ene keer met de longeerzweep, ik kan boven haar hoofd "helicopteren" en met de zweep op de grond meppen naast haar, verzet geen stap. Oefenen met een wormenspuit, met vliegenspray,plastic zeil, toeters, paraplu's, de mogelijkheden zijn oneindig.

Solleke_Noah schreef:

Fabster schreef:

Ik moest net werken en ineens viel het kwartje (duurt soms even, hè... ). Ik werk met gehandicapte ruiters en ik liep vandaag bij een andere combinatie dan normaal. Dat paard waar ik bij liep, heeft heel veel fans. Loopt keurig zijn rondjes, is braaf, rijdt lekker. Ik heb er ook wel eens op gezeten en ik heb helemaal niks met dat beest. Ik loop normaal bij een paard met een behoorlijke eigen mening. Die steelt dus mijn hart. En zo kies ik dus mijn dieren (ook mijn honden en mijn kat....).

Als ik bij een paard ga kijken, zet ik m eerst in de loswerkbak. Eens zien hoe ze reageren op druk en aanwijzingen. En ik kies er altijd de paarden uit, die het niet zomaar doen, maar even laten weten dat ze zelf ook ieys te vertellen willen hebben. Ook al ga ik van te voren weg met het idee, dat het een makkelijke moet worden. Degene die hun karakter laten zien, stelen mijn hart. Dan krijg je dit soort dingen.

Een instructeur mee laten fietsen om tips te geven, werkt dus niet. Want als iemand mee fietst, is het probleem meteen al opgelost. . Ik word inderdaad ook wel zenuwachtiger als ik op 15 km zo' n 100 x opzij schiet, op de rem sta uit draf (galop geb ik maar even uit het pakket geschrapt als ik alleen ben), of ineens in volle galop omdraai. Daar doe ik haar geen goed mee. Maar ik verlies af en toe ook mijn geduld met dat gezeur. Dan roep ik mezelf weer tot de orde en dan gaat het weer even goed. Ik ontwijk ook niks. Ga overal langs. En ik ga gewoon verder. Ik rij 2-3 x in de week buiten. Er zal ooit wel een dag komen, dat het beter wordt.

On the bright side: het doel was om haar te laten afvallen. En dat lukt goed.

Even tussendoor, mijn grote bonte is ook zo, hij is echt bodemschuw dus 200% verkeersmak maar schrikt van de kleinste dingen; Schaduw p^de grond, streep op de grond, blaadje enz enz. Net als jouw paard, ineens opzij springen, gerust onder een auto springen om een verkeersbord of brievenbus te ontwijken,... het altijd alert zijn breekt je op na een tijd.

Ik heb er een betrouwbare ijslander bijgekocht

Heb ik zin in een ontspannen ritje pak ik Elska, anders pak ik Noah (mijn grote bonte). We kunnen na al die jaren samen (nu tien jaar) alles samen doen, trektochten, door de stad rijden,... maar 'k moet er wel altijd alert bij blijven want hij kan zomaar rare sprongen maken. Ben ook heel getraind in meegaan met onverwachte bewegingen

kristelhans schreef:

Over dat buitenrijden, ik denk dat ik net als Tamara ben. Die knollen moeten gewoon niet zeuren.. de eerste maanden dat ik met Beer naar buiten ging (hij was net 5 keer onder het zadel geweest toen ie 4,5/5 was) was ie heel relaxed en daarna kreeg ie het op zijn heupen, aan de kletter gaan, zomaar afslaan de bosjes in. Ik ben blijven lachen en heb consequent doorgepakt en het was gelukkig een fase. Nu ben ik ook geen bange ruiter, dat scheelt ook wel. Met Viool was het even aftasten maar die is ook supermak buiten, alleen heeeeel drammerig. Dat heb ik er grotendeels uit nu alleen zoals vanmiddag, op vreemd terrein met een vreemd paard.. dan gaan de shanks erin. Geen gezeur, luisteren naar de baas en niet trutten. Maar misschien is dat niks voor anderen. Ik krijg er iig brave paarden van die ik overal zelf mee naartoe kan nemen en rijden, inclusief wedstrijden, vakanties, trektochtachtige dingen.

kristelhans schreef:

Viola is bijna 16 en vanaf haar 2de hard op een pelham gemend... dikke ondernek en onopgevoed. In de bak rijd ik nu met een dubbelgroken bit en na veeeeeel grondwerk en engelengeduld kan ik haar sinds kort op zit en stem terugrijden. Buiten is een ander verhaal, met een trens moet ik constant hangen want ze is zooooo enthousiast... niet te doen. Met scharen is het af en toe even een duidelijke ophouding en vervolgens meer met losse teugel/licht contact.