We staan nu zowat een maand op de nieuwe stalling, en ik heb al wat afgevloekt hoor..
Eerst en vooral: ze staat er super. Stalletje met uitloop, ieder paard heeft een eigen wei (al gaat zij regelmatig met het buurpaardje op 1 wei, ze zijn zo lief samen), en ik zie gewoon aan haar dat ze hier veel gelukkiger is dan op de vorige stal (je weet wel, zo'n stal waar ze alleen buiten kan als ik er ben). Dus daar ben ik héél blij om, ze amuseert er zich echt rot!
Alleen moet ik de isobetadine en zalf met liters aanslepen, ik hou het niet bij

Eerst had ze een snee op haar bil. Niet heel diep, ook niet heel groot, maar een ontzettend dikke korst, niet normaal! Ondertussen helemaal netjes genezen hoor, daar niet van.
Een dag later had ze kale plekken (ik gok er op dat de grote naast haar haar geplukt heeft bij de kennismaking

Dagelijks wel een klein wondje hier en daar, en begin deze week had ze toch een stuk vlees uit haar voorbeen. Gelukkig niet suuuper groot, maar toch weeral de moeite.
Een dag later dacht ik dat ik ging overgeven toen ik haar manen uitborstelde. Er ontbrak een hele pluk, en toen ze zich bukte zag ik dat ze zo'n 7cm tot op de huid heeft afgeschuurd


Gisteren was het al wat donkerder toen ik op stal kwam, en ik ben meteen beginnen uitmesten. Daardoor zag ik pas een half uur later haar nieuwste actie: zo'n 15cm haar weg op haar borst! De eigenaar van de stal had vooraan een ruif opgehangen, waardoor ze haar hoofd daar niet meer onder krijgt. Volgens mij heeft ze haar neus ZO diep in die ruif willen steken, dat ze op die manier haar borst heeft kaal gekregen. Het bloedde niet ofzo, maar het velletje is volgens mij wel geschaafd, er toch een beetje door zegt maar.
Gelukkig kan ik heel makkelijk ontsmetten en zalf smeren, maar ik durf ondertussen geen foto's meer trekken, uit vrees dat mensen denken dat ik haar verwaarloos, terwijl ik echt elke dag op stal sta. Ze doet dit gewoon zelf, en ik weet niet goed wat doen.
Ik ga haar géén deken opleggen (toch zeker niet om dit, als ze het koud krijgt wel natuurlijk), volgens mij trekt ze dat zo aan gort. En uiteindelijk zijn de wondjes vooral lelijk, niet levensbedreigend o.i.d., en ze doet het helemaal zelf, dus zo veel pijn geloof ik doet het allemaal niet.
Ik weet ook niet wat gedaan met haar manen. Zal ik ze maar kort zetten? Ik vind dat zelf niet zo heel mooi, ik heb anderhalf jaar gespaard op haar manen, maar ik zie zelf ook wel dat ze al een heel deel kwijt is, dat lijkt ook nergens naar.. Beter kort en 'gelijk' dan lang en plukken die ontbreken?
Ben ik te streng, ben ik te flauw? Doe ik te veel of te weinig? Ze is bruut, maar zal zichzelf toch nooit echt iets serieus aandoen?
In mijn ogen.. De wondjes zijn niet mooi, maar zolang het bij zulke verwondingen blijft (die volgens mij niet echt pijnlijk zijn voor haar), laat ik het maar zo en hopelijk wordt ze wel eens slimmer? Ze is tenslotte niet van suiker hoor


Om je een idee te geven.. Op foto zie je het niet, maar haar ene beentje trilde ontzettend hard, ze stond echt niet gemakkelijk maar waar een wil is, is een weg


Langs opzij bekeken.
Dus om een lang verhaal kort te maken: wat moet ik doen?
Ergens heb ik zoiets van: laat maar gewoon doen, ze zal zich toch niet echt ernstig bezeren? Er zijn ook klunzen van mensen (ik denk hierbij aan mezelf), die ook altijd wel ergens een wondje hebben, niks om je druk over te maken.
Zet ik de manen korter? Dat is eigenlijk het dringenste, zij trekt het haar geen moer aan als ze ze uit trekt, en ik vind dagelijks wel een aantal haren aan de balken van de uitloop
