Bokt.nl

xyzutu2 schreef:

Dat is waar het bij mij ook knelt: het hele traumadenken is binnen de (mensen) psychiatrie inmiddels redelijk achterhaald: ja, je kunt een posttraumatische stress stoornis oplopen als je bijvoorbeeld overvallen bent. Je kunt ook een gegeneraliseerde angststoornis ontwikkelen doordat je na die overval bang bent voor alle donkere steegjes. Maar er zijn nog veel meer mensen die dat soort klachten zonder duidelijk voorafgaand trauma ontwikkelen. Die op een dag wakker worden en zich steeds angstiger voelen of depressiever of agressiever en niet weten waarom.

sallandval schreef:

Dat ligt eraan hoe je trauma definieert. PTSS komt door een acuut trauma dat op slag het wereldbeeld veranderd. Maar een scheiding, psychische mishandeling of wat dan ook kan ook een trauma zijn, terwijl daar doorgaans meer vage klachten van komen (zoals bv angsten en depressie) dan van een acuut trauma.

Zo hoorde ik laatst een collega over iemand die plotseling paniekaanvallen kreeg in de auto. Na doorvragen bleek dat de man het alleen op een bepaalde route had. En na nog meer doorvragen dat hij ooit in een grijs verleden een dodelijk autoongeluk overleefd had (de passagiers niet) én dat op de bewuste route een kennis van hem een autoongeluk had gehad. 1 + 1 bleek 2 en hoewel hij niet bewust was van enig trauma of een link tussen de twee gebeurtenissen was hij door de juiste therapie snel van zijn klachten af.

xyzutu2 schreef:

Ik kwam er zelf weer op door de pony waar ik nu mee train die nogal fel kan reageren op de zweep, vooral rond de achterbenen. Dan is de logische gedachte: een plus een is twee, dus pony zal wel mishandeld zijn met de zweep. Terwijl ik er volledig van overtuigd ben dat dat niet het geval is omdat hij altijd in het bezit van zijn huidige eigenaresse is geweest. Hij heeft (volgens mijn bescheiden mening ) gewoon een hekel aan de zweep, aan aangetikt worden en aan gerommel rond zijn achterbenen.

Een oplossing is dan: sorry paard, maar die zweep blijf ik gebruiken in de training dus ga ik jou leren hoe je ermee om kunt gaan en jij leert mij wat je wel/niet tolereert. Een andere oplossing: dan gebruik ik die zweep niet en voor die overgevoelige achterbenen gaan we eens over balkjes/banden lopen zodat je leert dat het niet eng is.

Wat voegt een trauma-idee daar dan aan toe? Dat de eigenaar toch wat voorzichtiger met zijn paard omgaat en niet meteen weer dezelfde (te hoge) eisen stelt aan een paard dat nog niet zo ver in het leerproces is?

sallandval schreef:

Dus snap ik wel dat de term trauma irritatie kan opwekken als iemands mening is "een paard moet af en toe een mep krijgen als hij iets doet wat ik niet tolereer". Waarschijnlijk zou de vader uit het voorbeeld hetzelfde hebben gezegd over zijn kind (die mensen zijn er nog genoeg zou ik denken trouwens).

Maar veel mensen denken ook dat er tegenwoordig genoeg kennis is om kinderen en dieren te trainen zonder fysieke correctie/slaag/ gebruik van zweep. Daarom nemen ze een woord als trauma sneller in de mond denk ik.

xyzutu2 schreef:

@ sanne:
Ik heb het zelf in een andere vorm meegemaakt met Sjors: die was zo compleet anders dan Blacky, was niet te beleren door mij en leek haast autistisch, tot ik ging clickeren en toen ging het heel snel. Tegen die tijd had ik het idee ontwikkeld dat Sjors gewoon anders was dan Blacky, een beetje raar in zijn hoofd (want hij deed ook heel rare dingen) en dat Sjors nou eenmaal rare/aparte dingetjes had die gewoon bij zijn karakter hoorden: aan de ene kant verschrikkelijk lief, aanhankelijk, mensgericht, maar als hij iets niet snapte dan sprong hij op slot en deed hij helemaal niets meer omdat hij het niet meer kon verwerken.
Tot we bij Chris Irwin waren, en die zei: deze pony is enorm dominant en weet iedereen om zijn vingers te winden doordat hij steeds zijn zin doordrijft zonder zich openlijk dominant op te stellen.

Aha.

Toen ik zei dat Sjors in onze kudde van twee de ondergeschikte was, was hij helemaal benieuwd naar wat voor een draak Blacky dan wel niet was, maar daar was helaas geen tijd meer voor. Maar het was voor mij absoluut een eye-opener: namelijk dat ik vanuit een psychologische invalshoek de pony (en mezelf) een soort vrijbrief had gegeven om irritant gedrag dat al lang zijn oorspronkelijke functie had verloren in stand te houden ('hij meent het niet zo, het is gewoon onzekerheid/zijn karakter/trauma'), en niet de confrontatie aan te gaan.

sanne83 schreef:

Da's toch heel iets anders dan een trauma?
Iedereen heeft bepaalde vooringenomen ideeën over z'n paard door gedrag dat het paard bijv. in het verleden vertoonde. Soms is dat heel moeilijk om los te laten.

sanne83 schreef:

Verder vindt Chris Irwin elk paard dominant

xyzutu2 schreef:

sanne83 schreef:

Da's toch heel iets anders dan een trauma?
Iedereen heeft bepaalde vooringenomen ideeën over z'n paard door gedrag dat het paard bijv. in het verleden vertoonde. Soms is dat heel moeilijk om los te laten.

Dat is zeker iets anders dan een trauma, maar het was bedoeld als voorbeeld van hoe een psychologisch stempeltje je paard in een bepaalde hoek kan duwen - of hoe je zo'n stempeltje zelf kunt gebruiken om bepaald gedrag te tolereren ('dat kan ik niet veranderen want het is een oud trauma / hoort bij zijn karakter/ ziekte enz.).

Ik ben dan juist ook geinteresseerd in wat zo'n vooringenomen idee over het verleden van het paard zijn huidige eigenaar oplevert. In mijn voorbeeld leverde de gedachtesprong Sjors=autistisch-achtig mij op dat ik irritante eigenschappen naast me neer kon leggen als onderdeel van zijn karakter en niet met hem de confrontatie aan hoefde te gaan over normale omgangsvormen die hij nogal eens schond. Daardoor ben ik juist benieuwd wat het idee van een mogelijk trauma in het verleden de eigenaar op zou kunnen leveren.

maura schreef:

sanne83 schreef:

Verder vindt Chris Irwin elk paard dominant

Da's zowel off-topic als onwaar.