
Om te beginnen is mijn paard een zeer extreme right brain extrovert. vroeger wist ik dit niet, maar sinds ik NH ken, kan ik alles wel beter plaatsen. Mijn paard is een tweetal jaar niet bereden geweest, maar wel enorm verwend geweest. hij ken de dus geen leider, toch niet in de vorm van een mens

Hij is bij mij gekomen in september, samen met een pony. De eerste keer dat ik ermee wou rijden, liep het al mis: bokken, stijgeren en staken, gewoon niet willen. Gevolg: als hij me nog maar zag afkomen met een halster, draafde hij rustig naar de andere kant van de wei en duurde het een half uur voor ik helm beet had. Door de winter niet meer verder kunnen oefenen, maar het contact verliep slecht. ik kon hem op den duur zelf niet meer poetsen, hij negeerde mij constant.
Dus, in de winter tijd genoeg gehad om hiervoor een oplossing te zoeken. ondertussen ook een roundpen aangelegd.
Vorige week ben ik nogmaals naar een uiteenzetting over Parelli geweest en toen dacht ik: ok ik begin er gewoon aan. Weliswaar nog zonder stick, maar die heb ik nu ondertussen al.
Wel je kunt echt niet geloven hoe dit paard in anderhalve week zoooo hard veranderd is (positief dan). Hij aanvaardt mij nu als leider. Ik heb nu ook door dat zijn staken ook voortkomt uit angst, omdat hij zo lang geen omgang met mensen heeft gehad (hij stond er maar gewoon met andere paarden in de wei en paddock). De roundpen is heel goed voor mij, omdat hij soms mijn persoonlijke ruimte nog wel eens durft te negeren (door op mij te lopen). Als ik hem los heb, kan ik hem wegsturen met de stick of met mn lichaam, zodat hij uit mijn ruimte blijft. De roundpen is ook ideaal om los te longeren. ik ben er nu al in geslaagd om hem gewoon met stem in lichaamstaal stap, draf en galop aan te leren. Fantastisch toch. Wanneer hij gedaan heeft met de "oefening" komt hij naar het midden en raakt hij met mn neus mn schouder aan. ik kan hem ook overal aanraken en hij volgt mij, over boomstammetjes en tussen paaltjes. Dat was enkele weken geleden gewoon nooit kunnen waar zijn. ik kan hem nu ook rustig borstelen, hij geniet er zelf van, terwijl hij dit vroeger associeerde met werken (poetsen = voorbereiding op zadel = werekn= niet fijn). Ik merk wel nog dat de angst heel groot is, dan kan hij ineens voor een vliegje twintig toertjes rondlopen in de roundpen met opgeheven hoofd. Maar dan laat ik hem doen, en dan kalmeert hij terug en komt hij terug bij mij.
Een minpuntje, het wijken voor de druk op de voorhand lukt niet, dan verzet hij zn achterhand om zo zn schouder te verplaatsen, in plaats van enkel de schouder te verplaatsen.
Ach, ik wou het alleen even meedelen met jullie. Het moment dat je paard zomaar naar je toekomt en je zonder enig touw volgt, dat is toch gewoon zo fantastisch? hij komt zelf naar me toe in de wei!
Nee, dit is geen pleidooi voor Parelli, maar ik ben er gewoon van overtuigd dat je veel meer naar je paard moet luisteren. Je moet gewoon paardentaal aanleren in plaats van je paard mensentaal aan te leren.
Hoe meer je er van leert, hoe logischer het allemaal wordt!