Zo heb ik nu ook een bitloos hoofdstel waar ik af en toe mee rijd en dat gaat steeds beter.
Op de grond ben ik ook bezig met m'n paard. Ze staat nu bijvoorbeeld sinds een half jaar niet meer vast als ik haar poets en met haar bezig ben. Dat heb ik haar zelf geleerd. Ze verzet geen stap meer ook al komen er andere paarden voorbij etc. Gewoon buiten allemaal want bij ons op stal is alles vrij primitief

Ik ben er zelf best trots op hoe mijn paard nu is, want het was een beetje een verreden paard toen ik haar kocht (stuiteren/stijgeren onder het zadel, heftig in de omgang, heel heet als je haar meenam op buitenrit)
Nu is ze met alles de rust zelve en een superfijn paard. (ik heb haar nu een jaar)
Ik zou best een keer zo'n parelli 1e studiepakket willen hebben. (om ergens mee te beginnen)
Alleen ben ik een beetje huiverig dat ik dan niet meer mezelf ben omdat ik dan volgens een boekje ga werken.
En dat ik dan de band en de gehoorzaamheid van mijn paard kwijtraak omdat ik dan anders bezig ben dan nu.
Ik snap wel dat als je het goed doet, het alleen beter kan worden.
Maar wat ik van de mensen lees die er al heel lang mee bezig zijn, wordt het een soort 2e natuur om volgens de parelli methode te werk te gaan en ben je nooit uitgeleerd ermee.
En ik ben eigenlijk bang dat ik mijn eigen manier, zoals ik nu te werk ga, kwijt zal raken.
En dat wil ik eigenlijk ook niet.
Er zijn nu ook wel dingetjes met mijn paard wat nog beter kan en waar ik aan wil werken, zoals makkelijker uit het weiland halen. Dan loopt ze weg als ik geen snoepje bij me heb.

Vliegenspray vindt ze eng, tuinslang vindt ze eng. Ik kan haar heel goed afspuiten maar ze durft er niet goed overheen te stappen.