Zo heeft Rena de hele winter een loop-gevoeligheid gehad op de harde weg. Op de harde weg langzaam draven , wat moeilijk kijken , wat kreuntjes / pufjes tussendoor.... ze draafde wel gewoon goed braaf aan , maar vond het ook wel prettig om weer te gaan stappen. Als ik haar dan zo naast de fiets (of onder het zadel hetzelfde) meeneem voor een rondje , dan laat ik haar bvb. op de straat aandraven. Kort en wat moeizaam loopje. Anderen zien het niet zo trouwens. Komt er dan een stukje berm dan gaan direct die oortjes er op , koppie een beetje in de lucht , dier lijkt 5 jaar jonger en gaat duidelijk een tandje harder en ruimer , heeft d'r zin in. Is de berm op en raakt ze weer asvalt , dan kakt ze weer in naar dat terughoudendere loopje.
Tenzij er een flitsend paard in de wei naast de weg staat ofzo , dan kan ze wel vlot en fruitig lopen. Loopt ze er gewoon doorheen , enthousiasme is groter dan de gevoeligheid.
Ook als we een wat groter rondje maken dan wordt het gaandeweg beter. Ze leeft dan helemaal op , ziet allerlei spannende dingen (bij Rena is het al gauw spannend en bijzonder allemaal

) en ze loopt dan ook op de weg lekker vlotjes en fruitig.
Is het op dat moment dan erdoorheen lopen of wordt er iets soepel gaandeweg , vraag je je af. Of misschien went ze wel aan het gevoelige ofzo , waardoor het niet meer zo bijzonder aanvoelt.
Ik ging er steeds vanuit dat dat gevoelige op het harde lopen , een beginnende hoefbevangenheid is.
Maar nu twijfel ik er toch aan.
Was ook wel grappig , toen Hans Arendse voor de eerste keer geweest was en die steunsels eruit gesneden had , liep ze 2 dagen later ineens als een tierelier op de weg ! Voor het eerst in weken (maanden

) , dat was wel heel apart , zou het dan aan die stomme steunsels hebben gelegen ?!

Na een week of 3 werd het weer minder (wel steeds steunsels wegsnijden) , en vervolgens was ze ineens enorm kreupel , zal wel uitgegleden zijn tijdens het perfectioneren van haar driedubbele Rietberger in de wei , ze kan nogal...eeeeehm , heftige bewegingen maken
